Η Μαγική Ομπρέλα (2013) * * * 1/2

Από τον Ηλία Δημόπουλο

Σκηνοθεσία: Τζον Λι Χάνκοκ

Πρωταγωνιστούν: Έμα Τόμσον, Τομ Χανκς, Κόλιν Φάρελ, Πολ Τζιαμάτι

125’, 2.35:1

Η Μαγική Ομπρέλα είναι ένα φιλμ πάνω στον καλλιτεχνικό συμβιβασμό, στην απόσταση τέχνης-εμπορευματοποίησης, στην ολότελα διαφορετική φύση λογοτεχνίας-κινηματογράφου. Η Μαγική Ομπρέλα περιελίσσεται και υπερίπταται (αναμενόμενα…) πάνω απ’ αυτά. Χρησιμοποιεί την τόλμη της σε περιβάλλον λαμπρού ακαδημαϊσμού (αφού το αποτέλεσμα είναι άλλωστε προδιαγεγραμμένο), αποφεύγει μ’ επιτυχία να «δοξάσει» τον θείο Γουόλτ και περίπου θριαμβεύει μπαίνοντας στο μυαλό μιας στρυφνής, μάλλον αντιπαθούς, συγγραφέως, της Π.Λ. Τράβερς, και να δείξει πόσο μεγάλη προσωπική υπόθεση ήταν γι’ αυτήν η συγγραφή της Μέρι Πόπινς και πόσο δύσκολο είναι να ξεφύγεις από ένα παρελθόν που τροχοδρομεί διαρκώς το παρόν.

Ο Τζον Λι Χάνκοκ χρησιμοποιεί επιτακτικά το φλας μπακ για να δείξει το προαναφερθέν, εστιάζει τρυφερά αλλά και έμμονα στο πρόσωπο της σπουδαίας Έμα Τόμσον που ενσωματώνει όλο το πείσμα του καλλιτέχνη, δεν διανοείται έξωθεν παρεμβάσεις στο έργο του αλλά και δεν αντιλαμβάνεται την φύση μιας διαφορετικής τέχνης, ποντάρει στην στιγμή που η stiff upper lip μάσκα θα σπάσει (και κερδίζει μεγάλη συγκίνηση), το μελώνει όσο μπορεί χωρίς, περιέργως, να το ζαχαρώνει ποτέ και αφήνει το καστ του να κάνει αυτό που ξέρει πρωταθληματικά.

Η Μέρι Πόπινς του ’64 είναι μια μαγική ταινία, ίσως και γιατί απευθύνεται στην παιδικότητά μας, είναι τόσο πιο δύσκολο να την πλησιάσει μια ταινία που βασίζεται στο ότι μεγαλώσαμε. Όμως η Μαγική της Ομπρέλα, η αιώνια, λες, ελπίδα του παιδιού πως ένας από μηχανής Θεός θα κατέβει να διορθώσει τα οικογενειακά κακώς κείμενα, έστω κι αν τυπώνει τον Μύθο εκεί που η Αλήθεια υπολείπεται (άλλωστε σινεμά δεν πας για την Ιστορία, πας για την αφήγησή της), θα μείνει μαζί σου και ίσως και να ριζώσει αν τύχει η βασική σχέση της ηρωΐδας να σου θυμίσει την αντίστοιχη δική σου.