Nostromo Home Cinema 7

Η Επιλογή Του Δεκαπενθημέρου

Από τον Χρήστο Ζαφειριάδη

All is Lost (Όλα Χάθηκαν, 2013) ****

Σκηνοθεσία: Τζέι Σι Τσάντορ

Πρωταγωνιστεί: Ρόμπερτ Ρέντφορντ

106', 2.35:1

Το All is Lost είναι μια ταινία για έναν άνθρωπο που βρίσκεται επάνω σε ένα ιστιοπλοϊκό στο μέσο ενός αφιλόξενου ωκεανού και χωρίς να αναγνωρίζουμε αμέσως του λόγους,  γίνεται ολότελα δικός μας. Χαρίζεται χωρίς δισταγμό σε εμάς που τον παρακολουθούμε να παλεύει με τα σφοδρά στοιχεία της φύσης, προσφέροντάς μας απλόχερα ένα κομμάτι της ψυχής του. Μιας ψυχής που δεν διαφέρει από τις δικές μας και που όταν σε στιγμές συντονίζεται (με χαρακτηριστική ευκολία, είναι η αλήθεια) με όσα ενυπάρχουν μέσα μας, σου έρχονται δάκρυα στα μάτια από τις ομοιότητες του πάθους και των συναισθημάτων. Όχι του πόνου, της αγανάκτησης και της οργής, αλλά της σωματικής και πνευματικής διατήρησης σε έναν κόσμο φτιαγμένο να εκφυλίζει τη ζωή, κατασπαράσσοντας παράλληλα όσα πιστέψαμε για μια στιγμή ότι μπορεί να μας ανήκουν.

Σε αυτή την σύντομη ύπαρξη, στα ελάχιστα που κατακτάμε και από το ελπιδοφόρο κάτι ως το απέραντο τίποτα της κατάληξής μας, ο «δικός μας Άνθρωπος» (εξαιρετικός ο Redford, σε κάνει να τον αγαπάς ξανά απ’ την αρχή), χωρίς να λησμονεί αυτά που χάνονται, βρίσκει το κουράγιο να ζυγίσει όσα του σημαίνουν και όσα του έχουν απομείνει, δίνοντας τη δική του μάχη. Μια μάχη που έχει ως βασικό της όπλο το πρωτόγονο ένστικτο της επιβίωσης αλλά και της πίστης ότι όλα είναι πιθανά, ακόμα και αν τα περισσότερα έχουνε χαθεί χωρίς επιστροφή, ακόμα κι αν με ένα πονεμένο βλέμμα στο πρόσωπο αντίκρισες όσα πίστευες ότι είχαν αξία στη ζωή να βυθίζονται αργά και σιωπηρά στα σκοτάδια μιας θαλάσσιας αβύσσου.

Μιας αβύσσου αμέτρητων παθών και αναπόφευκτων αμαρτημάτων (ψυχικών και πνευματικών), την οποία γνωρίζουμε ότι μπορούμε να την κατακτήσουμε αρκεί να το θελήσουμε, μιας αβύσσου που όταν την κοιτάμε μας κοιτάζει και αυτή κάθε φορά και πιο επίμονα που χωρίς οίκτο και δισταγμό καταπίνει με μανία όλο και περισσότερα, από την αρχή της γέννησης μέχρι την αναπόδραστη στιγμή του θανάτου μας. Ο οποίος, ωστόσο, προτού καταφθάσει, μας αναγκάζει να διατηρήσουμε την ευγένεια και την αξιοπρέπειά μας, να κρατήσουμε σφιχτά το χέρι ενός Άλλου, κατακτώντας επιτέλους τα αχαρτογράφητα βάθη της αέναης μοναξιά μας.

Κυκλοφορούν επίσης:

Από τον Γιάννη Σμοΐλη

RoboCop (1987)

Μελλοντολογική δυστοπία, ξεκάθαρων σατιρικών προθέσεων, το κλασσικό RoboCop του –τέλεια φορμαρισμένου εκείνη την εποχή- Paul Verhoeven, στήνει την ριγκανική Αμερική μπροστά σε παραμορφωτικό καθρέφτη, ενώ παράλληλα αποικίζει τον κινηματογράφο επιστημονικής φαντασίας, μ’ ένα αειθαλές «μισός άνθρωπος-μισός μηχανή» icon της exploitation κουλτούρας. Μαζί με τον τρομερά επιδραστικό, πρώτο Terminator, ο RoboCop του ’87, κατακτούσε τις φαντασιώσεις των, διψασμένων για φουτουριστικό μακελειό, πιτσιρικάδων, την ίδια στιγμή που έδινε στους υποψιασμένους ενήλικες, αφορμές για φιλοσοφικό προβληματισμό (ας μην ξεχνάμε ότι πίσω από το στυλιζαρισμένο πιστολίδι, αγγέλλεται μια νέα εποχή –η δική μας- όπου το σώμα θα διασταυρωθεί με την τεχνολογία, στην πιο αξεδιάλυτη, και ηθικά αμφιλεγόμενη, ένωση) και μια γερή «μερίδα» κοινωνικοπολιτικής κριτικής για να βυθίσουν τα δόντια τους. 

Αιματοβαμμένο στα όρια του gore, καταιγιστικό στη δράση του και, σε σημεία, υπόγεια μελαγχολικό, αυτό είναι ένα μεταμφιεσμένο έργο δημιουργού, φτιαγμένο από καθαρό φιλμικό μέταλλο που δεν προβλέπεται να σκουριάσει σύντομα. ****

Fantastic Mr. Fox (2009)

Μια από τις ωραιότερες ταινίες του Wes Anderson είναι cartoon. Τίποτα το περίεργο σ’ αυτό, αφού το σινεμά του ήταν ανέκαθεν καρτουνίστικο. Η σχέση των ηρώων του Anderson με το πραγματικό δεν είναι και οι καλύτερες, κι η σκηνοθετική ματιά του ποτέ δεν το στοχεύει άμεσα. Το παραμύθι λοιπόν, μοιάζει με την μοιραία κατάληξη της διαλεκτικής του δημιουργού. Αλλά το Fantastic Mr Fox, δεν είναι μόνο ένας πολύχρωμος (εξαιρετικό το παραδοσιακό stop motion animation), διδακτικός μύθος για την επέλαση της βιομηχανίας που ξεριζώνει το φυσικό στοιχείο, όπου το συναντάει. Γεμάτο απολαυστικούς χαρακτήρες που δημιουργούν οι φωνές αγαπημένων ηθοποιών (George Clooney, Meryl Streep, Bill Murray), κυριαρχημένο από τη γνώριμη περφεξιονιστική εμμονή του Anderson στη λεπτοδουλειά του κάδρου και με μια γνήσια, επαναστατική ψυχή, τούτο το ιδιαίτερο κινούμενο σχέδιο πραγματώνει θαρραλέα το πρωτοφανές μιας αντικαπιταλιστικής, παιδικής (;) ταινίας. Aπό τα κρυμμένα διαμάντια της περασμένης δεκαετίας. ****1/2

Rush (2013)

Αν δεν το περιμένεις απ’ τον -συνεπή επαγγελματία, βέβαια- Ron Howard κι αν δεν σ’ ενδιαφέρει η Formula 1, το Rush εκτός από ένα ανέλπιστα συναρπαστικό, γεμάτο αδρεναλίνη δίωρο, σου προσφέρει και κάτι ακόμα πιο δυσεύρετο σήμερα: μια αυθεντική κινηματογραφική έκπληξη! Εύκολα το παρεξηγείς για ταινία ειδικού κοινού, κι αρκούν λίγα λεπτά μέσα στο άψογα κατασκευασμένο σύμπαν του, για να απορροφηθείς εντελώς και να ξεχάσεις τους λόγους που σε έκαναν επιφυλακτικό. Ύστερα δεν σου μένει παρά να θαυμάσεις: η «φορμουλαρισμένη» (…) σκηνοθετική tour de force του Howard, το σενάριο του Peter Morgan, ο ρυθμός, οι ερμηνείες ενός συναρπαστικού πρωταγωνιστικού διδύμου, κι ένας ταιριαστός στοχασμός πάνω στο οξύμωρο που κάνει το φλερτ με το θάνατο να ισοδυναμεί με το απόλυτο, υπαρξιακό διεγερτικό. ****

Blue Is The Warmest Color (2013)

Προσπερνώντας τον ύφαλο της προβοκατόρικης εικονογραφίας της (αν και είναι σαφές ότι ο Kechiche επεδίωξε συνειδητά να αποτυπώσει τη σαρκική πραγματικότητα ενός ανορθόδοξου έρωτα, ακριβώς για να του προσδώσει υλική, φυσική- και όχι αφελώς ιδεαλιστική- υπόσταση), η «Ζωή της Αντέλ» είναι ένα αυθεντικά πολιτικό, απελευθερωτικό έργο για τα ταξικά καλούπια που εγκλωβίζουν την επιθυμία, τον ρόλο της εξουσίας στην συναισθηματική διαμόρφωση και τον αφόρητο κονφορμισμό που περιμένει στο τέρμα κάθε εφηβικής εξέγερσης.

Για πράγματα δηλαδή, που θα παρέμεναν σε αυστηρά θεωρητικό- και κινηματογραφικά αδιάφορο- επίπεδο χωρίς τις γήινες, νατουραλιστικές ερμηνείες των δυο υπέροχων πρωταγωνιστριών της ταινίας. Η Adele Exarchopoulos που μόνο με το βλέμμα εκτοξεύει κύματα λιμπιντικής ενέργειας καθώς ανακαλύπτει τον εαυτό της και τον κόσμο, υποτάσσεται νομοτελειακά στη μυστηριακή, υπόγεια δύναμη σαγήνης της Lea Seydoux  και η ένωσή τους, καθώς αναφλέγεται επί της οθόνης, μεταδίδει στο φιλμ του Kechiche μια αναντίρρητη, ανθρώπινη αλήθεια που το καθιστά απαραίτητο. ****