Η Τέλεια Ομορφιά (2013) * * * * 1/2

Από τον Ηλία Δημόπουλο

Σκηνοθεσία: Πάολο Σορεντίνο

Πρωταγωνιστούν: Τόνι Σερβίλο, Σαμπρίνα Φερίλι, Γκαλάτεα Ράνζι

142’, 2.35:1

Η παρακμή δεν έχει  παρά να καταφύγει στην γοητεία. Η Ομορφιά όμως βρίσκεται στη νεότητα και την θύμηση της ακμής της.

H αναζήτηση της Τέλειας Ομορφιάς γίνεται από τον Πάολο Σορεντίνο, από την αρχή, μέσα σ’ ένα όργιο φελινισμού (Roma, Πόλη των Γυναικών και φυσικά Dolce Vita), αέναων κινήσεων της μηχανής – που αν μη τι άλλο υποδηλώνουν την αναζήτηση και την μανία περιγραφής – Martini βέβαια (η Ρώμη εδώ ζει ακόμα με τις ανάσες του κινηματογραφικού της ’60) κι ενός σαρδόνιου σεναριακού παραληρήματος που ο απαράμιλλος Τόνι Σερβίλο προφέρει με μια διασκεδαστική ακρίβεια που θα ‘κανε τον ίδιο τον Όσκαρ Γουάϊλντ να αισθάνεται περίπου βλοσυρός.

Κάπου λοιπόν μέχρι τα 3/5 της η Ομορφιά είναι μια θεσπέσια παρακμιακή καταγραφή του τέλματος της υψηλής ρωμαϊκής μπουρζουαζίας που είτε υποκρίνεται την κοινωνική της συνείδηση ή ξέρει πως δεν διαθέτει δράμι από δαύτηνε, σε παρασέρνει σ’ έναν μεθυστικό κυκεώνα ανελέητου Τίποτα που, ωστόσο, παραμένει εντελώς γοητευτικότερο από οποιοδήποτε στομφώδες Κάτι.

Και μετά, ο μεγάλος Σορεντίνο, τροποποιεί προσεκτικά το ύφος του, αφήνει στην κουταλιά λίγη παραπάνω πικρία απ’ όση παρακμάζουσα γοητεία και μπάζει στο κόλπο τη ρημάδα τη Μνήμη της Τέλειας Ομορφιάς, που δεν σκοτώνεται όσο και να πιεις, και ζητά τα δικαιώματά της. Ζητά να γίνεις εκείνο που υποσχέθηκες όταν την βίωσες, ζητά να προσπαθήσεις να ξαναγγίξεις, ή έστω να τιμήσεις καταγράφοντας, εκείνο που σ’ έκανε τον άνθρωπο που ντρέπεσαι πια ν΄αντικρύσεις.

Μες την ελεγειακότητα, την περιπλοκή και την απαίτησή της, η Ομορφιά είναι μια υπέροχη ταινία για κείνους που έζησαν, θυμούνται και δε λένε να τα παρατήσουν.