Nostromo Home Cinema 3

Η Επιλογή του Δεκαπενθημέρου:

Από τον Χρήστο Ζαφειριάδη

Frances Ha (2013)  * * * *

Σκηνοθεσία: Νόα Μπάουμπαχ

Πρωταγωνιστούν: Γκρέτα Γκέργουικ, Μίκι Σάμνερ, Άνταμ Ντράιβερ

86’, 1.85 : 1

“I like things that look like mistakes”

Βλέπεις την Φράνσις και θέλεις να είσαι μαζί της. Όχι γιατί είναι ένας ξεχωριστός άνθρωπος, το αντίθετο θα έλεγα, αλλά γιατί μέσα από την παρέα μαζί της ανακαλύπτεις ξανά όλα εκείνα που μας κάνουν να νιώθουμε ξεχωριστοί. Εκείνα που μας κάνουν να ονειρευόμαστε με την απλότητα ενός μικρού παιδιού, σαν τότε που το μόνο που έμοιαζε να έχει σημασία ήταν το χαμόγελο, οι φίλοι και ο έρωτας, μέσα στις μικρές, καθημερινές μας συναντήσεις.

Η ταινία του Noah Baumbach μπορεί να είναι επηρεασμένη από χίλιες δυο κινηματογραφικές προσεγγίσεις (Nouvelle Vague, Woody Allen, David Bowie), φαίνεται όμως εμπνευσμένη από την ίδια την πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα η οποία περιπλανιέται από τους θορυβώδεις δρόμους της Νέας Υόρκης και τα στριμωγμένα διαμερίσματά της, στη συναισθηματική αναζήτηση και τη μαυρόασπρη αλήθεια των νέων της μεγαλούπολης που θέλουν να παραμείνουν αφελείς, που νιώθουν την ανάγκη να  πιστέψουν σε ένα όνειρο και ας είναι λαθεμένο. Δεν μπορείς να τους κατηγορήσεις, τα όνειρα άλλωστε, οφείλουν να είναι για όλους.

Μέσα στο (μελο)δραματισμό του καθημερινού χάους, η Φράνσις (την οποία υποδύεται εξαιρετικά η Greta Gerwig) διατηρεί την αυθορμητισμό και το πάθος της, αντλώντας δύναμη από το πείσμα της να αποκτήσει την ενήλικη ταυτότητα που επιθυμεί. Εξοικειωμένη με τους ήχους της απογοήτευσης, καταφέρνει να διασώσει τον ρομαντισμό από τη κωμικοτραγική αλήθεια που την αγκαλιάζει στοργικά, ακτινοβολώντας την σπουδαιότητα του ονείρου και την αξία του να κάνεις για ακόμα μια φορά λάθος.

Εκείνο που γοητεύει όμως περισσότερο, είναι οι μικρές αλήθειες που έκρυψε ο Baumbach μέσα στο χαρακτήρα της Φράνσις, αλήθειες που ανέμελα σου ψιθυρίζουν ότι για να χαμογελάς δεν χρειάζεται να ψάχνεις γύρω σου τη μυστική συνταγή της ευτυχίας, αλλά τον τρόπο να ερωτευτείς. Να ερωτευτείς, όχι κάποιον άνθρωπο συγκεκριμένα αλλά το χαμόγελο της ανάμνησης, την μελαγχολία της ζωής και το βλέμμα των φίλων που, έστω και κλασματικά, μπόρεσαν να αντικρύσουν το δικό σου κόσμο…

Ανεκτίμητο αυτό.

Κυκλοφορούν ακόμη:

Από τον Γιάννη Σμοΐλη

Το αριστοτεχνικό ντεμπούτο ενός εκ των μεγαλυτέρων σκηνοθετών στην ιστορία του κινηματογράφου δράσης, δεν θα μπορούσε να είναι τίποτα λιγότερο από μια κομψότατη άσκηση ύφους πάνω στην ιδιότυπη τέχνη της κλεψιάς. Βάζοντας τα θεμέλια σ’ αυτό που, ταινία με ταινία, έμελε να συγκροτήσει ένα αρραγές φιλμικό σώμα με τραυματισμένη αντρική ψυχή, ο Μανν γεννιέται σαν δημιουργός με το Thief (1981), χαρίζοντάς μας το πρώτο δείγμα του, υπογείως ψυχαναλυτικού, εμμονικά περιπλεγμένου, σινεμά του. Τα υπόλοιπα, καθώς λένε, είναι ιστορία… ****

Κατά γενική ομολογία το αστυνομικό θρίλερ της χρονιάς (για τον υπογράφοντα μια από τις πέντε καλύτερες ταινίες του 2013), το Prisoners, αποτελεί το είδος του φιλμ που αφού έχεις απολαύσει επί δυόμιση ώρες με κομμένη την ανάσα, επιστρέφεις νοερά για να το επισκεφθείς ξανά, πλάνο προς πλάνο και να υποκλιθείς στην, καλά κρυμμένη πίσω από το ακραίο σασπένς, τέχνη του. Έργο σκληρό, αισθητικά ανώτερο, βυθισμένο σε μια κρουστή ατμόσφαιρα μοραλιστικού τρόμου, εξαιρετικά παιγμένο (ο Τζίλενχαλ ξεχωρίζει), ασύλληπτα φωτογραφημένο από έναν μεγάλο Ρότζερ Ντίκινς και μ’έναν σκηνοθετικό ρυθμό που θα ζήλευε κι ο τιτάνας Κλιντ. ****1/2

Φανταχτερό, παροξυσμικά θορυβώδες, ανοικονόμητο, παρδαλά πολύχρωμο και –προφανώς - ανώριμο, το Pacific Rim (2013) δεν είναι το φιλμ που περιμένει κανείς από τον λυρικό δημιουργό του Pan’s Labyrinth αλλά από το, παγιδευμένο σε σώμα ενήλικα, πιτσιρίκι που έκανε την -υψηλής ποιότητας- πλάκα του στα δύο διασκεδαστικότατα Hellboy. Εδώ ο Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο φτάνει τον πανάκριβο, υπερεντυπωσιακό, ασυγκράτητα εφετζίδικο χαβαλέ του σε άλλα επίπεδα ελαφρότητας, βάζοντας κάτι τεράστια ρομπότ να κοπανιούνται αλύπητα με θαλάσσια εξωγήινα τέρατα. Η ιστορία είναι ισχνή έως αστεία αλλά με τέτοιο αμπαλάρισμα εκτυφλωτικών πλάνων, σχεδόν δε μένει χρόνος για να προσέξεις τίποτε άλλο. Ούτε καν το γεγονός ότι διασκεδάζεις σαν φαντασιόπληκτος μπόμπιρας. ***

Τον Νιλ Μπλόμκαμπ τον μάθαμε από το District 9 του 2009, ένα καλοφτιαγμένο sci-fi b-movie καρπεντερικής ευστοχίας στις αλληγορικές του προθέσεις (με αντικαπιταλιστική ψυχή, ανεπιφύλακτα αριστερίζον στον τρόπο που καταγγέλλει τον φόβο του Άλλου και τη συνακόλουθη μετατροπή του σε τέρας), γαλαντόμο στη δράση του και έξυπνα γυρισμένο σαν ψευδοντοκιμαντέρ μετα-αποκαλυπτικής ιλαροτραγωδίας. Στο φετινό του Elysium (2013) ξανακάνει, ουσιαστικά, την ίδια ταινία με μεγαλύτερο budget, μεγαλύτερο star (ο Ματ Ντέιμον σε άλλη μια συνεπέστατη ερμηνεία) αλλά μικρότερο το στοιχείο της έκπληξης. **1/2