Δικός της (2013) ****

Από τον Ηλία Δημόπουλο

Σκηνοθεσία: Σπάϊκ Τζόνζι

Πρωταγωνιστούν: Χοάκιν Φίνιξ, Έϊμι Άνταμς, Ρούνι Μάρα, Σκάρλετ Γιοχάνσον

126’, 1.85:1

Το Her δεν απευθύνεται σε όλους. Δεν είναι για όλους. Είναι για λίγους. Όχι γιατί οι λίγοι είναι καλύτεροι, ποτέ μια σπουδαία ιστορία αγάπης δεν προέβαινε σε τέτοια χυδαία αξιολόγηση. Αλλά γιατί, έτσι, αυτοί που μπορούν να αγαπούν δεν είναι και πολλοί. Μη νομίζεις ότι και γω που υπογράφω συγκαταλέγομαι στους λίγους. Αλλά σ’ αυτούς τους λίγους θα ‘θελα να συγκαταλέγομαι. Και ο Τζόνζι, μετά από τρεις ταινίες περισσότερης ή λιγότερης (γοητευτικής) εγκεφαλικής φαυλότητας, κατέφθασε στο σημείο του να επιζητά, και να προσπαθεί γι’ αυτό, όλο και περισσότεροι να θέλαμε να ανήκουμε σ’ αυτή την εκθαμβωτική ομήγυρη.

Αφού ξεπεράσεις (θα το κάνεις;) την φαινομενική σεναριακή αλλοκοτιά του – ο έρωτας ενός υπέροχου, μόνου, ανθρώπου με ένα λειτουργικό σύστημα υψηλής νοημοσύνης – θα χρειαστεί από σένα να εγκαταλειφθείς ολόψυχα στην γενναία πραγματικότητά του. Εκεί που ανάμεσα στους ορθωμένους ουρανοξύστες πόλεων γκρεμίζονται οι μεταξύ μας γέφυρες, που άνθρωποι αναπολούν την χαμένη επικοινωνία εγκαταλείποντας τα λόγια της αγάπης τους να προφερθούν από ταλαντούχους μεσάζοντες.

Κι όμως… Μέσα μας, πιστεύει ακράδαντα ο Τζόνζι, κι όσοι λιγοστοί επιβιβαστούν, η δυνατότητα της αγάπης περιμένει τη στιγμή της. Τη στιγμή που θα τολμήσεις, με όλες σου τις μνήμες να βρίσκονται σε πρώτη ζήτηση από την RAM των αναστολών και των φόβων σου, να περιφρονήσεις προτεραιότητες μιας κοινής επιβίωσης για χάρη εκείνης που μπορεί να χρωματίσει μια ζωή σ’ αυτό που της αναλογεί – για να λέγεται ζωή.

Δεν θυμάμαι – στο κάνει αυτό μια μεγάλη σου ταινία – πόσες φορές είδαμε στο ασημένιο σκοτάδι της αίθουσας ως που εκτείνεται το πνεύμα ενός έρωτα. Εδώ πάντως, συγκλονισμένος, θα δεις. Και πόση ερήμωση αντέχεις όταν απομείνεις δίχως αυτόν.

Και πόση δύναμη η μνήμη του σου επέδωσε για να συνεχίσεις να τον αποζητάς.