Dallas Buyers Club (2013) * * * 1/2

Από τον Ιωάννη 'Moody' Λαζάρου

Σκηνοθεσία: Ζαν Μαρκ Βαλέ

Πρωταγωνιστούν: Μάθιου Μακόναχι, Τζένιφερ Γκάρνερ, Τζάρεντ Λέτο

117 λεπτά 2.35:1

Ο Ρον είναι ένας καχύποπτος, ομοφοβικός, ψωροπερήφανος, ροντέο απατεωνίσκος που διαγιγνώσκεται πως πάσχει από Aids τη δεκαετία του ’80 -τότε που η κοινή γνώμη πίστευε πως μόνο οι ομοφυλόφιλοι προσβάλλονται από τον ιό HIV (αναλογιστείτε την τραγική ειρωνεία για ένα σύμβολο τεξανής αρρενωπότητας σαν κι αυτόν)

Η πρώτη του αντίδραση, δυσπιστία απέναντι στη διάγνωση. Στη συνέχεια επιδίδεται σε ένα γκραν γκινιόλ αυτοκαταστροφικότητας ανάμεσα σε κόκες, ουίσκι και πόρνες. Δοκιμάζει και παράνομα φάρμακα, μέχρις ότου –μετά από ενδελεχή έρευνα- βρεθεί στο Μεξικό και στραφεί στην ενίσχυση του ανοσοποιητικού του με βιταμίνες, ιχνοστοιχεία, πρωτεΐνες κ.α. Το επιχειρηματικό χούι παραμένει και στήνει παρέα με μια τραβεστί τη λέσχη εναλλακτικής φροντίδας ασθενών.

Η ταινία του Καναδού Βαλέ (C.R.A.Z.Y., Café de Flore) είναι, κατ’αρχάς, μια αξιοθαύμαστα ψύχραιμη ματιά πάνω στο δράμα του να γνωρίζεις την ημερομηνία λήξης σου. Είναι και μια αφιέρωση στην αναστολή των προκαταλήψεων (κάπως έτσι γίνεσαι από κάμπια, πεταλούδα), αλλά και μια καταγγελία απέναντι στις φαρμακοβιομηχανίες -και την κρατική νομοθεσία που ικανοποιεί τα γούστα τους- που παίζουν τα οικονομικά παιχνίδια τους εις βάρος της ανθρώπινης ζωής.

Με την ευλογία δύο δεινών ερμηνειών (με τη μεταφορική, ασφαλώς, έννοια), του Μακόναχι στο διανοητικό κομμάτι και του Λέτο στο συναισθηματικό (που αναμένεται να αποσπάσουν και τα δύο Όσκαρ ανδρικού ρόλου), το «Dallas Buyers Club», παρότι παίρνει ελάχιστα δημιουργικά ρίσκα και στερείται ισχυρού συγκινησιακού αγγίγματος, διαθέτει αυτοέλεγχο, στιβαρότητα και σαρκαστικό πνεύμα που το καθιστούν σημαντικό.