Philomena (2013) ****

Από τον Ιωάννη 'Moody' Λαζάρου

Σκηνοθεσία: Στίβεν Φρίαρς

Πρωταγωνιστούν: Τζούντι Ντεντς, Στίβ Κούγκαν

98 λεπτά, 1.85:1

Ο Στίβεν Φρίαρς στη "Philomena" του συνεχίζει με τη σκιαγράφηση γυναικείων πορτρέτων -ύστερα από τη βασίλισσα Ελισάβετ, τη Λη, την Ταμάρα Ντρου και την Μπεθ (με μοναδική εξαίρεση στο σερί, το φιλμ για την άρνηση του Μοχάμεντ Άλι να καταταγεί στον πόλεμο του Βιετνάμ)- και τοποθετεί απέναντι στον μοδάτο κυνισμό ενός αστού δημοσιογράφου, μια «ταπεινής» καταγωγής, λιγοστά μορφωμένη, συχνά φλύαρη, αυθεντική όμως γυναίκα που αναζητά τον γιο που της στέρησαν ως αμαρτωλό καρπό οι καλόγριες, όταν ήταν έφηβη.

Με το χάρισμα του να ενσωματώνει γλυκόπιοτα τη συγκίνηση μες στο βρετανικό φλέγμα και vice versa και διατηρώντας πάντα απαλό το αφηγηματικό του άγγιγμα, ο Φρίαρς μιλά για ανθρώπους που κατατρώγονται χρόνια μέσα τους για ένοχα μυστικά (δεκατετράχρονη καλόγρια με εξώγαμο, ένας πολιτευόμενος ρεπουμπλικάνος με ομοφυλοφιλικές σχέσεις), για μια γυναίκα που αρνείται να εκμοντερνιστεί για να ταιριάξει στην σημερινή εποχή, που συνεχίζει να μιλά για πατρίδα γνήσια φορτισμένη συναισθηματικά και που συμπυκνώνει τη χριστιανική ηθική που (μπορεί να) εδράζει στην ψυχή ενός πιστού. Περί Ταπεινότητας και Συγχώρεσης ο λόγος.

Αρετές για τις οποίες καθόλου δε διακρίνεται η, απάνθρωπα δογματική, εκκλησιαστική εξουσία -που εδώ προσωποποιείται στην Ηγουμένη του μοναστηριού. Αλλά όσο υπάρχουν άνθρωποι με τόση καθαρότητα στα συναισθήματα και ακατάβλητη ακεραιότητα, τόσο θα εμπνέονται τύποι σαν το δημοσιογράφο της ιστορίας να αλλάξουν λίγο τη ρότα τους και να στραφούν στον άνθρωπο κι έτσι, κάποιοι από μας θα νιώθουμε, δικαιολογημένα, λίγο πιο αισιόδοξοι.