Μάθιου Μακόναχι: Two-eyed Jack

Από τον Ηλία Δημόπουλο

Ξανθός, μπρατσαράς, γαλανομάτης.

Με την εμφάνισή του ο Μάθιου Μακόναχι περί τα μέσα ΄90, μ’ έναν χαρακτηριστικό ρόλο στο αριστουργηματικό Lone Star του Τζον Σέϊλς κι έναν πρωταγωνιστικό στην Ετυμηγορία του Τζόελ Σουμάχερ, μπορεί να μην συγκλόνισε ερμηνευτικά αλλά έβαλε τα θεμέλια μιας περσόνα εκκολαπτόμενου ζεν πρεμιέ.

Όπερ και εγένετο. Υπήρχε που και που καμμιά περιπέτεια (U-571, Reign of Fire), κανα δραματάκι (We Are Marshall), λίγο ανεξάρτητο (13 Conversations About One Thing), στην πραγματικότητα όμως ο Μακόναχι το πήγαινε κάτι ανάμεσα Τομ Χανκς-Ρίτσαρντ Γκιρ αλλά για (μόλις) μετέφηβες, αφημένος ουσιαστικά στο βασίλειο της ρομαντικής κομεντί. Λογικό. Με την βαριά τεξανή προφορά και την αναμφισβήτητη wet girls’ dream όψη, έπιασε τα σαράντα καβάλα στ’ άλογο μιας δυνατής εμπορικότητας και μιας εξίσου δυνατής καλλιτεχνικής ανυποληψίας.

Και ξαφνικά, έχουν δεν έχουν περάσει τρία χρόνια, Killer Joe. Και ο πρίγκηπας των νεανικών θηλυκών ψυχών, εν μία νυκτί, βρίσκεται να παροτρύνει βίαια κοτζάμ Τζίνα Γκέρσον σε στοματικό έρωτα μ’ ένα Kentucky καλοτηγανισμένο κοτόπουλο!

Έκτοτε ο Μάθιου Μακόναχι έχει πραγματοποιήσει την εντυπωσιακότερη μεταστροφή ηθοποιού στην ιστορία του σινεμά, κλείνοντας κάθε στόμα αναιδούς επιπόλαιου κριτικού και θεατή. Paper Boy, Mud, Magic Mike και, το 2013 μόνο, ένα αβανταδόρικο cameo στον Λύκο της Γουόλ Στριτ – που εξουθενώνει τον δύστυχο Ντι Κάπριο που στέκει (επάξια) απέναντί του – και, βέβαια, το Dallas Buyers Club που, πιθανότατα, θα του επιδώσει και το πρώτο του όσκαρ. Στην ταινία του Ζαν Μαρκ Βαλέ, υποδύεται έναν πραγματικό HIV ασθενή που στρατεύεται στον αγώνα για φαρμακευτική κάλυψη των συνασθενών του.

Δεν είναι πως άλλοι δεν κατέστρεψαν την εμφάνισή τους για χάρη της τέχνης τους. Ο Κρίστιαν Μπέϊλ για παράδειγμα, άλλος περίφημος ψυχασθενής κι αυτός, διέλυσε ακόμα περισσότερο το σώμα του στο Machinist – αλλά η ταινία εκείνη δεν είχε το έρεισμα που έχει το Dallas Buyers Club και ο ίδιος ο Μπέϊλ επέστρεψε στην φόρμα του για τον Μπάτμαν του Νόλαν. Απλά (…) ο Μακόναχι – που τώρα στο HBO πρωταγωνιστεί και παράγει το, απ’ ότι ακούγεται εξαιρετικό, True Detective – μοιάζει να έχει ολοκληρωτικά καταληφθεί από μια μανία ερμηνευτικής/καλλιτεχνικής ακεραιότητας που σαν φαινόμενο –μεταστροφής επαναλαμβάνω - δεν έχει ανάλογό του.

Ταυτόχρονα, πρέπει να ειπωθεί, υπάρχει κάτι στο βλέμμα του, κάτι άγρια απελευθερωμένο και αυστηρά προσηλωμένο, που χαρίζει στην παρουσία του την αυθεντικότητα και τον μαγνητισμό που με το που τα αντικρύζεις σε μια ερμηνεία καταλαβαίνεις ότι έλειπαν. Ίσως τώρα, ακόμα περισσότερο με την απουσία του Φίλιπ Σέϊμουρ Χόφμαν, τη νάρκη του Έντουαρντ Νόρτον και την ιδιοτροπία του Χοάκιν Φίνιξ, η απροσδόκητη έκλαμψή του είναι πιο αναγκαία – και πιο ανακουφιστική – απ’ όσο θα περιμέναμε.

Αναγνώριση, υπόκλιση - και κάπου ν’ ακουμπήσουμε…- λοιπόν.

*Για την επεξεργασία της φωτογραφίας, ευχαριστούμε θερμά τη Μαρία Κούτσικου.