22/3/14

Η Αλίκη Δεν Μένει Πια Εδώ (1974)

Από τον Χρήστο Ζαφειριάδη


Σκηνοθεσία: Μάρτιν Σκορσέζε
Πρωταγωνιστούν: Έλεν Μπέρστιν, Κρις Κριστόφερσον, Χάρβεϊ Καϊτέλ, Ντάιαν Λαντ

112’, 1.85 : 1



Για την Alice θα μπορούσε κάποιος να μιλάει για ώρες. Όχι γιατί ο χαρακτήρας της είναι τόσο μοναδικός, ούτε γιατί τα μάτια της Μπέρστιν που την ερμηνεύει είναι τόσο υπέροχα εκφραστικά, αλλά γιατί μέσα σε αυτά μπορείς να αναγνωρίσεις ακατάβλητα χαρακτηριστικά των ανθρώπων της διπλανής πόρτας. Ανθρώπων που νόμιζαν ότι η ζωή έρχεται πάντα όπως την περιμένουμε, που πίστεψαν ότι το εφήμερο μετατρέπεται καμιά φορά σε παντοτινό, ανθρώπων που γεύτηκαν το όνειρο αλλά δεν κατάφεραν ποτέ τους να το κατακτήσουν. Αντίθετα, αντίκρισαν την επιθυμία να σβήνει και να θυσιάζεται σε έναν αμείλικτο βωμό που λέγεται πραγματικότητα και μάλιστα με την σφραγίδα της συγκατάθεσής τους.


Από τον πόθο της παιδικής ηλικίας που γέννησε η ηλιοκαμμένη Καλιφόρνια στον εγκλωβισμό της ενήλικης ζωής μιας οικογένειας που χτίστηκε λάθος, η ιστορία που διηγείται ο Σκορσέζε μοιάζει με ένα αβέβαιο road trip χωρίς πυξίδα και ηρωίδα μια πεισματάρα γυναίκα. Η νεαρή Αλίκη παντρεύεται, ονειρεύεται, χηρεύει στα τριανταπέντε και προσπαθεί να ανασυντάξει τα κομμάτια της, δεν ξεχνάει όμως όσα πρόλαβε να θυσιάσει στη μικρή πορεία της ζωής. Την στιγμή που η πραγματικότητα γίνεται σαρωτική, τότε είναι και η στιγμή που αναζητά την ευκαιρία να αναπτύξει το τραγούδι της, το οποίο χρησιμοποιεί ως προσωπική της διέξοδο. Παράλληλα στη διάρκεια της διαδρομής της, γνωρίζει και προδίδεται από δύο αρσενικά. Ο πρώτος (Χάρβι Καϊτέλ) φαλλοκράτης και οξύθυμος, ο δεύτερος (Κρις Κριστόφερσον) περισσότερο εγωιστής απ’ ότι μπορεί να αντέξει το ψυχολογικό της βάρος. Κανείς τους δεν φαίνεται ικανός να σηκώσει το συναισθηματικό φορτίο της Αλίκης και του ορφανού παιδιού της κι έτσι η νεαρή ονειροπόλα μένει και πάλι μόνη, με το όνειρο να πάλλεται από την ανάγκη της πραγμάτωσης, δίπλα στην επιθυμία μιας οικογένειας που απλά ψάχνει την ευκαιρία να υπάρξει.

Πάνω σε αυτή την επιθυμία πατάει ο Σκορσέζε και πάνω της χτίζει το φινάλε του ταξιδιού. Μέσω της συναισθηματικής ωρίμανσης και της αποδοχής των ευθυνών από το δεύτερο αρσενικό (που μάλλον πρόκειται για απορριπτέο χαρακτήρα), χαρίζει τελικά στην ηρωίδα του όσα πίστεψε ότι ήταν αληθινά (ακόμα και αν τελικά δεν είναι). Έτσι η ταινία μεταμορφώνεται και από μια ρεαλιστική ματιά επάνω στις αδυναμίες της δυτικής κοινωνίας να επικοινωνήσει, κλείνει τα μάτια και μετατρέπεται σε παραμύθι. Ένα ρομαντικό παραμύθι που θέλει τη μητρική αγκαλιά να χαρίζει την ασφάλεια που αναζητά το παιδί και μια αναβλύζουσα αισιοδοξία να έρχεται για να ελπίσει και να σώσει οτιδήποτε αν σώζεται.


Που μεταξύ μας, υπάρχουν φορές που κάτι τέτοιο το έχουμε περισσότερο ανάγκη, μήπως και μπορέσουμε να αντέξουμε την στυγερή ορμή της πραγματικής ζωής.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου