Η Ταινία Lego (2014) ***

Από τον Ιωάννη 'Moody' Λαζάρου

Σκηνοθεσία: Φιλ Λορντ, Κρίστοφερ Μίλερ

100 λεπτά, 3D, 2.35:1

Ξεκινώντας ως μια έξυπνη και δριμεία κριτική απέναντι στον επιβαλλόμενο σύγχρονο τρόπο ζωής – των δέκα απλών βημάτων για μια ευχάριστη επιβίωση, του προκάτ τραγουδιού που πρέπει να σου αρέσει, της προκάτ τηλεοπτικής σειράς που σου σερβίρεται, της αλυσίδας fast food όπου πρέπει να τρως- και την «κοινωνική ομογενοποίηση» που καθρεφτίζεται στο πρόσωπο του βασικού ήρωα (τον οποίο το οικονομικό σύστημα κάνει να νιώθει «Εκλεκτός»), μετατρέπεται σταδιακά σε μια πιο ασφαλή ιστορία γεφύρωσης όχι μόνο των συγκεκριμένων γενεών που εμπλέκει αλλά και των διαφορετικών επιταγών κάθε ηλικίας. Οι μεγάλοι επιζητούν την τάξη, την ακολούθηση συγκεκριμένων κανόνων και αρέσκονται στο να χτίζουν για να επιδεικνύουν τη δύναμή τους, σε αντίθεση με τα παιδιά που προτιμούν να δημιουργούν με μια αξιολάτρευτη αναρχία και αυθεντικότητα. Μια αυθεντικότητα που έκανε την τουβλοκατάσταση των Lego να μεγαλώσει γενιές και γενιές.

Στην φαντασμαγορική κινηματογραφική τους εκδοχή επιστρατεύεται μια συστάδα από γνωστούς ήρωες (Μπάτμαν, Γκάνταλφ, Σούπερμαν, Ντάμπλντορ, Green Lantern), γνώριμες σκηνογραφίες (Άγρια Δύση, Μέση Γη) για να στηθούν αυτοαναφορικές καταστάσεις και διάλογοι που κυμαίνονται από το σλάπλστικ χιούμορ ως το ακραία συνειρμικό και στις περισσότερες των περιπτώσεων δουλεύουν ρολόι. Μαζί και οι γενναιόδωρες σκηνές δράσης – που, αν είσαι συνοδός βέβαια, ίσως σου προκαλέσουν κορεσμό από ένα σημείο κι έπειτα.

Χωρίς να διαθέτει τη συναισθηματική θέρμη του «Wall-e» ή του «Up», η ταινία των Lego έχει σαν όπλο της το γεγονός πως είναι αξιοσημείωτα περισσότερο πνευματώδης από το μέσο κινούμενο, άκρως απολαυστική στους τρόπους της και εκμεταλλεύεται πολυεπίπεδα την κεντρική έννοια του πλαστικού που κυριαρχεί εντός και εκτός. Ίσως και να την υπηρετεί όταν τη συμφέρει.