Αίσθηση Αμαρτίας (2013) * * * 1/2

Από τον Ηλία Δημόπουλο

Σκηνοθεσία: Ζία Ζάνγκ Κε

Πρωταγωνιστούν: Ζιάνγκ Γου, Λούο Λαν Σαν, Μενγκ Λι, Γουάνγκ Μπαογκιάνγκ, Ζάο Τάο, Ζανγκ Ζία Γι.

113’, 2.35:1

Μέσα από μια σειρά ιστοριών που συγκλίνουν νοηματικά στο έξοχο πλάνο του φινάλε, ο Ζανγκ Κε περιγράφει πως η σταδιακή δυτικοποίηση της πατρίδας του έφερε τα πράγματα εδώ που τα βλέπει εκείνος να ‘ναι για την Κίνα. Για μας που έχουμε τον Άλτμαν, τον Ταραντίνο, τον Μαν και τον Τρίερ, η θεματολογία είναι κτήμα μας εδώ και καιρούς. Από έναν Κινέζο όμως το πράγμα αποκτά τη νοσηρή γοητεία μιας απρόσμενης κραυγής που δεν θ’ ακούσουν αυτοί που πρέπει ν’ ακούσουν.

Από την αρχή που βλέπεις ένα φορτηγάκι να μεταφέρει στην καρδιά της χιονισμένη Κίνας μια εικόνα της Παναγίας με τον Χριστό καταλαβαίνεις πως ο ανατολικός πολιτισμός έχει αλωθεί. Κι αυτά που θα συμβούν είναι τα συμπτώματα της παγκοσμιοποίησης που κατέλαβε ολοκληρωτικά γεωγραφίες και ανθρώπους. Ενός οικονομικού πολιτισμού που διαστρωματώνει την τεχνολογική κοινωνία όσο ταξικά το έκανε και στην φεουδαρχική.

Όλοι οι ήρωες των ιστοριών σ’ αυτό το οργανικά σπονδυλωτό φιλμ είναι προλετάριοι του σήμερα. Είναι όλοι τους απονευρωμένοι, είτε το άμεσο ζόρι τους είναι η οικονομική δυσπραγία ή ένα προσωπικό αδιέξοδο. Ο Ζανγκ Κε συσχετίζει άρρηκτα τα δύο και προχωρά το αναπόφευκτο επόμενο βήμα θεωρώντας πως ελλείψει επαναστατικής δυνατότητας απομένει η καθαρτήρια, όπως την εννοήσεις, βία. Βία εντυπωσιακή στην αγριότητα της (στην ταραντινική της εκδοχή φυσικά πιο μάνγκα από ρεαλιστική), βία που στρέφεται και προς τα έξω και προς τον εαυτό. Βία που έχει υπερνικήσει την θρησκεία ως ηθικό σύστημα επιταγής τρόπου ζωής.

Πρόκειται για ένα βλέμμα σε μια κοινωνία προετοιμασμένη ετσιθελικά να ζήσει μεταναστευτικά, με πάμφθηνη εργασία και χρεωκοπημένες σχέσεις, αλλά παντελώς ανέτοιμη να καταλάβει τι θα πει να σου στρίβει η βίδα και να καταργείς κεραυνοβόλα ό,τι η θρησκεία (και η πολιτική αγωγή, εν γένει) φύτευσε στον καθένα μας.

Αν ήταν κάπως λιγότερο άνισο και αφηγηματικά οικονομικότερο όσο προχωρά, τούτο θα ήταν ένα αριστούργημα μεγέθους.

Και πάλι όμως…