Nostromo Home Cinema 12

Από τον Χρήστο Ζαφειριάδη

Η Επιλογή του Δεκαπενθημέρου

Dallas Buyers Club (2013) ****

Σκηνοθεσία: Ζαν Μαρκ Βαλέ

Πρωταγωνιστούν: Μάθιου Μακόναχι, Τζάρεντ Λέτο, Τζένιφερ Γκάρνερ, Στιβ Ζαν, Ντένις Ο' Χερ

117’, 2.35 : 1

Το Dallas Buyers Club δεν είναι η ταινία που θα προσπαθήσει να σε τσακίσει, θα σου χαρίσει όμως απλόχερα λίγο από το δράμα που κουβάλησε στα σωθικά του ο πρωταγωνιστής της. Ο Ron Woodroof, καλείται να αντιμετωπίσει την εσωτερική φθορά του σώματός του όταν οι γιατροί τού ανακοινώνουν ότι πάσχει από Aids, δίνοντάς του 30 ημέρες (ανέλπιδης) ζωής, αναθεωρώντας έτσι τις σκέψεις και τις προτεραιότητές του, αποδεχόμενος τον επικείμενο θάνατο, που έρχεται χωρίς να τον ρωτήσει. Κάπως πρέπει να πεθάνουμε όλοι, είναι αλήθεια, η βαρβαρότητα όμως της γνώσης είναι που μπορεί να σε γονατίσει, μπορεί να κάμψει την αξιοπρέπεια του φινάλε, χωρίς να σε λυπάται ούτε για μια στιγμή.

Η ταινία του Vallée δεν είναι ένα δράμα που θέλει να σε κάνει να δακρύσεις από κάποιον ψεύτικο μελοδραματισμό, γι’ αυτό και δεν το προσπαθεί, τουλάχιστον όχι εξόφθαλμα. Αντίθετα είναι μια ταινία που μέσα από την ψυχολογική κατάσταση του ήρωά της, θα προσπαθήσει να σε κάνει να ελπίσεις σε έναν περήφανο εγωισμό που θα κρατήσει ζωντανή την λαχτάρα του να ζήσεις, έστω μια μέρα παραπάνω, τη στιγμή που τα συμφέροντα των αδίστακτων εταιριών και των άψυχων φαρμακοβιομηχανιών συγκρούονται υπογείως με την ζωή που εξατμίζεται στην ατμόσφαιρα και την ελπίδα που χάνεται χωρίς επιστροφή. Την ίδια ελπίδα που καμιά φορά την βρίσκεις σε τιμή ευκαιρίας, αρκεί να τους πιστέψεις και να κλείσεις τα μάτια σου - για πάντα.

Οι αρρώστιες μπορεί να σκοτώνουν τους ανθρώπους αλλά πριν το κάνουν τους φέρνουν λίγο πιο κοντά. Έτσι ο εγωκεντρικός Woodroof αρνείται την παθητική αποδοχή της κατάστασής του, αμφισβητεί τις ιατρικές προβλέψεις και κάμπτει τις αναστολές του, συνεργαζόμενος με μια περήφανη (και επίσης νοσούσα) τραβεστί. Οι δυο τους ίδρυσαν την διάσημη λέσχη εναλλακτικής φαρμακευτικής του τίτλου, χαρίζοντας ζωή και χαμόγελα σε εκείνους που το είχαν ανάγκη. Μια λέσχη που αμφισβήτησε τελικά το ίδιο το σύστημα σε μια κοινωνία που έχει μάθει να συστηματοποιεί τα πάντα για να μπορεί να προοδεύει, έχει μάθει να εξετάζει, να ελέγχει και να πιστοποιεί προτού μπορέσει να εγκρίνει και να νομιμοποιήσει.

Ακόμα και αν ο Βαλέ μοιάζει συγκρατημένος στον τρόπο που κινηματογραφεί, η αλήθεια δεν μπορεί παρά να ξεπροβάλει μέσα από την ίδια την ιστορία. Μια αλήθεια που θέλει την ζωή να την ευχαριστιέσαι όπως είναι (κι ας κοιτάζεις στα κρυφά των διπλανών σου και λίγο τους ζηλεύεις), να την ζεις όπως ακριβώς σου αρέσει (και όχι όπως σου προτείνουν) και να την χαίρεσαι με το καουμπόικο καπέλο σου πάντα φορεμένο. Γιατί ξέρεις, όσα σε μεγάλωσαν και όσα με τον καιρό σε έχουν διαμορφώσει, δεν μπορεί να χαθούν, όσες αρρώστιες και αν χτυπήσουν το θνητό κορμί σου, όσες στιγμές και αν σου είπαν ότι χάθηκαν και εσύ ακόμα επιμένεις να τις ζήσεις.  

Κυκλοφορούν Επίσης:

Wake in Fright (1971)  ****

Εγκλωβισμένος στην απέραντη μοναχικότητα μιας ηλιοκαμένης και απομονωμένης Αυστραλιανής κωμόπολης, ένας νεαρός δάσκαλος επιχειρεί να αποδράσει από την τελματώδη καθημερινότητα που τον εξουσιάζει, προσπαθώντας να περάσει την άδειά του αναζητώντας κάτι το διαφορετικό. Αυτό που τελικά ανακαλύπτει είναι ένας αχόρταγος και βάρβαρος κόσμος, ακριβώς δίπλα στο πολιτισμένο Σύδνεϋ, αρκετά μακριά όμως από τις αξίες του πολιτισμού. Ένας ανδροκρατούμενος κόσμος ακόρεστου αλκοολισμού και  ακατάπαυστης βιαιότητας, ικανός να παρασύρει, να χειραγωγήσει και τελικά να οδηγήσει στον ευτελισμό, όσους αδυνατούν να τον κατανοήσουν, άρα και να ασπαστούν τον νιχιλισμό των αξιών του. Ξεχασμένη για χρόνια αλλά σήμερα (ευτυχώς) αποκατεστημένη, η ταινία του Ted Kotcheff (“Rambo-First Blood”, “Weekend at Bernie's”) διαγράφει μια  γεωμετρική κάθοδο προς την κόλαση, μια υπέροχη κατάδυση της καλλιεργημένης  συνείδησης στην ερημιά της ψυχικής (μας) αποκτήνωσης.

Μικρά Αγγλία (2013)  ***1/2

Ακόμα και αν η ταινία του Παντελή Βούλγαρη είναι δοσμένη περισσότερο λογοτεχνικά από όσο θα έπρεπε, αφήνοντας τον ρομαντισμό ελεύθερο να καταπίνει το οξυγόνο που χρειάζεται ο (κινηματογραφικός) ρεαλισμός, η Μικρά Αγγλία παραμένει μια σπουδαία ιστορία για τον θρίαμβο της αγάπης ενάντια στο χρόνο. Το χρόνο που περνά αδυσώπητα μέσα απ’ τις καρδιές των ανθρώπων, φθίνοντας οτιδήποτε μπορεί να φθαρεί και αφανίζοντας χωρίς δισταγμό, οτιδήποτε μπορεί να αφανιστεί. Και όμως, στη θαλασσοδαρμένη πραγματικότητα της Άνδρου μιας άλλης Ελλάδας, το συναίσθημα παραμένει ζωντανό, για να υπενθυμίζει σε αυτούς που το ένιωσαν μια φορά, ότι δεν θα είναι ποτέ ξανά οι ίδιοι. Και ότι η ζωή που σχεδόν ποτέ δεν έρχεται όπως τη θέλουμε, θα σου χαρίσει μια ηττημένη απ’ την πραγματικότητα επιθυμία, τη στιγμή που συνειδητοποιείς ότι τα μάτια που ερωτεύτηκες σε άφησαν για πάντα κι εσύ μένεις με τη σιωπή σου να αγκαλιάζεις μονάχα αναμνήσεις.

The Secret Life of Walter Mitty (2013)  ****

Η Κρυφή Ζωή του Γουόλτερ Μίτι είναι μια ταινία για τη φανερή λαχτάρα της αντάμωσης του έρωτα και την απροκάλυπτη γενναιότητα της πραγματοποίησής του. Μέσω της απλότητας αυτής της λαχτάρας ο σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής Ben Stiller θα σου μιλήσει για τη ζωή (Life) που γίνεται διαδικτυακή και μένει χωρίς ζωή, για τον ρομαντισμό του να τραβάς φωτογραφίες σε φιλμ (και τα καρέ που χάνονται και βρίσκονται ξανά, σαν ένα παλιό μαγικό που ξέρω) και τον τρόπο που κοιτάζουμε, αποδεχόμαστε και τελικά διαχειριζόμαστε τα όνειρά μας. Αν τα καταφέρει, ίσως σου μιλήσει και για τα όρια του ανθρωπίνου πνεύματος και την ανάγκη να τα ξεπεράσουμε πανηγυρικά. Την κρυφή ανάγκη του να ταξιδέψουμε με μια ανάσα στην άλλη άκρη του μοναχικού αυτού κόσμου, απλά και μόνο για την ευκαιρία να συναντηθούμε και να μείνουμε ζωντανοί.

Για μία ακόμα ημέρα…

Ms. 45 (1981)  ****

Περισσότερο ως πράξη αστικής επιβίωσης και λιγότερο ως ιστορία εκδικητικού αυθορμητισμού, το exploitation διαμάντι του Ferrara ακολουθεί από κοντά το διαταραγμένο ψυχισμό μιας μουγκής και φιλήσυχης κοπέλας, η οποία βιάζεται δύο φορές σε μια ημέρα και στη συνέχεια υιοθετεί μια ακόρεστη δολοφονική μανία, θύματα της οποίας πέφτουν αρσενικά που έτυχε να βρεθούν στο δρόμο της. Όσο το κλεμμένο 45άρι περίστροφο σπάει την εκκωφαντική σιωπή της πρωταγωνίστριας, τόσο ο σκηνοθέτης οργιάζει, στολίζοντας με αίμα και νεκρά κορμιά τα κάδρα του, φτάνοντας τελικά στο ματωμένο τελετουργικό του φινάλε. Φινάλε υπνωτιστικά θαυμάσιο, τοποθετημένο σε ένα μασκέ πάρτι, όπου η αγγελική πρωταγωνίστρια (υπέροχη η Zoe Lund) μεταμφιέζεται σε μανιασμένη καλόγρια και προκαλεί ένα αχόρταγο αιματοκύλισμα, χορογραφημένο σε slow motion και ενδεδυμένο με την disco-jazz υπόκρουση μιας άλλης εποχής. Αργά το βράδυ, το λες και αριστούργημα.