Κάτω από το δέρμα (2013) *

Από τον Ιωάννη 'Moody' Λαζάρου

Σκηνοθεσία: Τζόναθαν Γκλέιζερ

Πρωταγωνιστούν: Σκάρλετ Γιόχανσον, Τζέρεμι ΜακΟυίλιαμς, Λίνζι Τάιλορ ΜακΚέι

108’

O, πρωτίστως βιντεοκλιπάς, Βρετανός Γκλέιζερ (έχει συνεργαστεί με ονόματα όπως οι Radiohead, οι Massive Attack και οι Blur) επιστρέφει μετά από εννέα χρόνια στον κινηματογραφικό στίβο, ύστερα από το γκανγκστερικό «Ερωτικό Κτήνος» και τη γριφώδη «Γέννηση», με ένα πρότζεκτ που, καθώς λέγεται, τον απασχολεί περισσότερο από μία δεκαετία. Σε αυτό, μια ολιγόλογη, μοναχική αλλά και αισθησιακή γυναίκα κυκλοφορεί με ένα βαν στους δρόμους της Σκωτίας, αποπλανώντας άνδρες και εξαφανίζοντάς τους μυστηριωδώς, μέχρι να αποκαλύψει (;) την πραγματική της ταυτότητα.

Δεν είμαι από αυτούς που υποστηρίζουν πως μια ταινία θα πρέπει υποχρεωτικά και αποκλειστικά να απευθύνεται στη νόηση –μιας και σίγουρα τέτοια δεν είναι η εν λόγω. Μια ταινία μπορεί να είναι ατμόσφαιρα, να συνιστά εμπειρία για τις αισθήσεις. Όμως, το σύμπαν που χτίζει θα πρέπει να χωρά κι εσένα, τον καλοπροαίρετο δέκτη, να ανοίγει τρόπον τινά κουβέντα με το υποσυνείδητό σου, να σε συναντά συγκινησιακά και να αφήνει ένα κάποιο αποτύπωμα.

Το «Κάτω από το δέρμα» είναι ένα υποβλητικό, εικονογραφικά γοητευτικό πόνημα (άλλωστε ο Γκλέιζερ διακρίνεται για το έντονο και ελκυστικό στυλιζάρισμα, με τους υπερφωτισμούς, τους υποφωτισμούς και το σκληρό contrast του) του οποίου το σύμπαν είναι, δυστυχώς, ερμητικά κλειστό στον εαυτό του. Με μια τέτοια εσωστρέφεια, την αντισυμβατικότητα ως αυτοσκοπό και συνειδητά ελιτίστικο καθώς είναι, η –αφηγηματική, εκτός της εικονοπλαστικής- καινοτόμα διάθεσή του απομένει μετέωρη, στα μάτια μου δεν υπηρετεί ουσιωδώς κάτι και η αρχική πρόκληση σχετικής θέλξης δεν επιφέρει τον παραμικρό συναισθηματικό/συγκινησιακό (αφού έχουμε αποκλείσει από νωρίς τον διανοητικό) αντίκτυπο εξ αιτίας αυτής της αυστηρής αποστασιοποίησης και της σκόπιμα αποξενωτικής εκζήτησής του.

Κάπως έτσι, δεν ανακάλυψα κάτι κάτω από το δέρμα, εσείς;