The Amazing Spider-Man 2 (2014) ***

Από τον Ηλία Δημόπουλο

Σκηνοθεσία: Μαρκ Γουέμπ

Πρωταγωνιστούν: Άντριου Γκάρφιλντ, Έμα Στόουν, Τζέϊμι Φοξ, Σάλι Φιλντ, Φελίσιτι Τζόουνς, Πολ Τζιαμάτι.

142’, 2.35:1

Όπως και η πρώτη ταινία αυτού του «βιαστικού» reboot τρία χρόνια πριν, έτσι και τούτο, έχει για μεγαλύτερο προσόν του αυτό που η τριλογία του Σαμ Ράϊμι είχε για ελάττωμα. Μια ωραιότατη ιστορία αγάπης, άλλοτε ρομαντικής κομεντί κι άλλοτε σχεδόν δραματικής. Εκεί που η χημεία των Μαγκουάϊρ-Ντανστ δεν έβγαινε στο πανί – κι ας σκηνοθέτησε ο Ράϊμι εκείνο το ιστορικό ανάποδο φιλί – αυτή των Γκάρφιλντ και Στόουν ίσα που σε κάνει να ζητάς να τους βλέπεις συνέχεια να συνυπάρχουν, παρά να θαυμάζεις τις λαμπρές σεκάνς δράσης.

Ίσως γιατί ο Γκάρφιλντ είναι το περίπου τέλειο αμήχανα ερωτευμένο αγόρι, ίσως και γιατί η Στόουν κοιτάζει όπως κάθε αμήχανο ερωτευμένο αγόρι θέλει να το κοιτάζουν, το αποτέλεσμα είναι απογειωτικό και τόσο αποτελεσματικό στο φινάλε - που δεν μπορώ ν’ αποκαλύψω.

Από κει και μετά αυτός είναι ένας ακόμα καλύτερος του προηγούμενου Spidey, διαθέτει έναν εντυπωσιακό οπτικά και βασανισμένο χαρακτηρολογικά κακό, τον Electro, που ο Φοξ ανυψώνει παραπάνω απ’ όσο του υποδεικνύεται στο σενάριο, αλλά και μια σειρά από τελειότερα καρτουνίστικες σκηνές δράσης που βοηθώνται και από την αλματώδη τεχνολογική βελτίωση στα χρόνια που μεσολαβούν από την προηγηθείσα τριλογία.

Ταυτόχρονα υπάρχει αρκετό ζουμί πάνω στην μετεφηβική νεύρωση που ταλανίζει αξεδιάλυτα τον Πίτερ Πάρκερ από το υπερηρωϊκό του alter ego, ένας υποδειγματικός support από την Σάλι Φιλντ ως θεία Μέϊ, που σου δείχνει πως γίνεται, και αρκετή πλάκα που κουβεντιάζει αδιάκοπα με τις κόμικ καταβολές.

Αν είχε την τόλμη και την οικονομία να μην θέλει να τα χωρέσει όλα θα ήταν ακόμα καλύτερο αλλά και έτσι αυτό είναι ένα ακόμα entry της Μάρβελ που πιστοποιεί τελικά τον ποιοτικό έλεγχο μιας κολοσσιαίας παραγωγής μαζικής κατανάλωσης που δεν παραλείπει να ικανοποιεί και το κοινό στο οποίο δεν απευθύνεται άμεσα.