Ερασιτέχνης Ζιγκολό (2013) ***

Από τον Ηλία Δημόπουλο

Σκηνοθεσία: Τζον Τουρτούρο

Πρωταγωνιστούν: Τζον Τουρτούρο, Γούντι Άλεν, Βανέσα Παραντί, Σάρον Στόουν, Σοφία Βεργκάρα.

90’, 1.85:1

Το Fading Gigolo είναι μια δραμεντί – παρά rom-com – για την σπανιότητα. Των ανθρώπων, των ιδιαιτεροτήτων τους, της εργασίας τους (όχι τυχαία ο ένας είναι ιδιοκτήτης παλαιοβιβλιοπωλείου κι ο άλλος ανθοδέτης) αλλά και της δυνατότητας να συσταθούν δεσμοί αγάπης.

Ο Τουρτούρο στήνει σε σέπια μια κατά βάση μελαγχολική ταινία, διάσπαρτη ωστόσο με πολύ κωμικές στιγμές, και την ορίζει προσεκτικά στο νεοϋορκέζικο περιβάλλον και την μικροκοινωνία της εβραϊκής κοινότητας. Ο ζιγκολό που ξεθωριάζει είναι ο ίδιος ο Τουρτούρο και μέντοράς του ο από καιρό ξέθωρος Άλεν. Κι οι δυο τους φροντίζουν με τις φορτισμένες ερμηνείες τους – ο Άλεν δεν υπήρξε ποτέ καλύτερος σε ταινία άλλου πλην ίσως της Βιτρίνας του Μάρτιν Ριτ 38 ολόκληρα χρόνια πριν – να σου μεταδώσουν αυτό που συνειδητά το σενάριο αποφεύγει: Πως ο ερωτικώς ατυχήσας ξέμεινε από λόγια, του ‘μειναν οι μικρές-μικρές πράξεις και, στην περίπτωση Άλεν, οι σοφιστείες. Η όψη τους, καταποντισμένη στη μοναξιά, είναι αρκετή για όσους απ’ το κοινό φοράνε τα παπούτσια τους.

Εξαιρώντας τις στιγμές που ο νευρώδης ρυθμός των επεισοδίων του Άλεν συγκρούεται με τον «σβησμένο» αυτών του Τουρτούρο και δίνει μια αίσθηση ανισότητας και την παρωχημένη (ίσως για κάποιους) εμμονή με την εβραϊκότητα, το φιλμ παίρνει ενέργεια από τις ερμηνείες και τα χαμηλόφωνα, πέρα για πέρα ανθρώπινα, στησίματα της σκηνοθεσίας. Η Στόουν και η Βεργκάρα, θελκτικές μέχρι οδύνης, να τα λέμε αυτά, παίζουν γενναιόδωρα την κόντρα σαρκικότητας και μεσήλικης ανάγκης επαφής, ενώ την παράσταση κλέβει η θαυμάσια Βανέσα Παραντί που από πάλαι ποτέ νυμφίδιο κλάσεως μεταμορφώνεται σε στομωμένη χασιδική Εβραία παίζοντας τόσο βουβά κι εσωτερικά την καταπίεσή της που σε συναρπάζει.

Πάνω απ’ όλα ένα γλυκό φιλμ συναισθημάτων και γνώσης των μεταξύ μας ορίων, το Fading Gigolo δεν παραιτείται να προβάρει την, τρεμοπαίζουσα πια, ελπίδα, να αστειεύεται με τις παράλογες απαιτήσεις μας, να βουρκώνει με την έως σπαραξικάρδια στιγμή ενός χωρισμού του και να σου χαμογελά με νόημα για όλα εκείνα που ξέρεις αλλά, τέτοιος ρομαντικός που είσαι, αρνείσαι να ομολογήσεις.