Από τον Ηλία Δημόπουλο
Σκηνοθεσία: Ντέϊβιντ Γκόρντον Γκριν
Σκηνοθεσία: Ντέϊβιντ Γκόρντον Γκριν
Πρωταγωνιστούν: Νίκολας Κέϊτζ, Τάϊ Σέρινταν, Γκάρι Πόουλτερ
117’, 2.35:1
Το αμερικάνικο ανεξάρτητο σινεμά, όπως και ο ιταλικός νεορεαλισμός 70 χρόνια πριν, εμφανίστηκε σαν ιστορική κινηματογραφική αναγκαιότητα. Ένα σινεμά υπερβολικά στυλιζαρισμένο και αστικό έπρεπε ν΄αντικατασταθεί από μια εμφατικά ρεαλιστική απεικόνιση χαλεπών καιρών ανθρωπιστικής απουσίας και ανθρώπινου βασάνου.
Μια υποκατηγορία αυτών των ανεξάρτητων παραγωγών (Winter’s Bone, Beasts of a Southern Wild ακόμα και το Paperboy του Λι Ντάνιελς) καταπιάνεται με μια Αμερική που σου θυμίζει τι έκτρωμα γεννήθηκε από την αναμέτρηση του άτεγκτου καπιταλισμού με την πληθυσμιακή έκρηξη μιας γιγάντιας Ηπείρου, πόσοι άνθρωποι εκτοπίστηκαν στο αχανές, ζουγκλοειδές άγνωστο μιας χώρας που δεν μπόρεσε, και δεν ενδιαφέρεται να μπορέσει, να εξυπηρετήσει αυτούς που (αυτο)κλήθηκε να αναθρέψει.
Τουτέστιν, Joe.
Κάπου στο Τέξας οι κάτοικοι είναι ανάμεσα στον εξαντλητικό βιοπορισμό, τις πίπες σε ερειπιώδη μπουρδέλα, τον αγύριστο αλκοολισμό, τις τερατώδεις «οικογενειακές» αποφύσεις. Ο Joe – ο Νίκολας Κέϊτζ που σου θυμίζει επιτακτικά γιατί είναι ο μεγαλύτερος χαμένος ηθοποιός της γενιάς του – βγαίνει απ’ όλο αυτό το συνονθύλευμα, έχοντας μπαγκάζια του ένα βαρύ παρελθόν κι ένα αγωνιωδώς αξιοπρεπές παρόν. Στην πορεία, όπως σε όλες τις ταινίες αυτού του τύπου (το επίσης indie Sling Blade του ’96, το Γκραν Τορίνο του Ίστγουντ ή σχεδόν όποιο κλασσικό αμερικάνικο γουέστερν προτιμάς) θα κληθεί να πάρει την απόφαση μιας στάσης. Μιας στάσης όχι απαραίτητα ενσυνείδητα ηθικής αλλά γεννημένης από συγκυρίες που κρίνεις κάποια στιγμή στη ζωή σου αν θα επιτρέψεις να ταπώσουν την ανθρωπιά σου ή θα τις υπερκεράσεις.
Κάπου στο Τέξας οι κάτοικοι είναι ανάμεσα στον εξαντλητικό βιοπορισμό, τις πίπες σε ερειπιώδη μπουρδέλα, τον αγύριστο αλκοολισμό, τις τερατώδεις «οικογενειακές» αποφύσεις. Ο Joe – ο Νίκολας Κέϊτζ που σου θυμίζει επιτακτικά γιατί είναι ο μεγαλύτερος χαμένος ηθοποιός της γενιάς του – βγαίνει απ’ όλο αυτό το συνονθύλευμα, έχοντας μπαγκάζια του ένα βαρύ παρελθόν κι ένα αγωνιωδώς αξιοπρεπές παρόν. Στην πορεία, όπως σε όλες τις ταινίες αυτού του τύπου (το επίσης indie Sling Blade του ’96, το Γκραν Τορίνο του Ίστγουντ ή σχεδόν όποιο κλασσικό αμερικάνικο γουέστερν προτιμάς) θα κληθεί να πάρει την απόφαση μιας στάσης. Μιας στάσης όχι απαραίτητα ενσυνείδητα ηθικής αλλά γεννημένης από συγκυρίες που κρίνεις κάποια στιγμή στη ζωή σου αν θα επιτρέψεις να ταπώσουν την ανθρωπιά σου ή θα τις υπερκεράσεις.
Βρώμικο, μίζερο, σχεδόν εξπρεσιονιστικά -ανά στιγμές- ρεαλιστικό και εκπληκτικά παιγμένο από ένα καστ σε μεγάλο βαθμό ερασιτεχνών (ο τρομερός Πόουλτερ υπήρξε πραγματικός άστεγος και πέθανε δυο μήνες μετά τα γυρίσματα στους δρόμους του Τέξας) το Joe δεν είναι η καλοκαιρινή ταινία που προσδοκάς αλλά όταν με το καλό βρεθεί στο διάβα σου θ’ αφήσει το σημάδι της στο σημείο που είχες αφήσει γι΄αυτήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου