Μια Τυχαία Συνάντηση (2014) ***

Από τον Ηλία Δημόπουλο

Σκηνοθεσία: Λιζά Αζουελό

Πρωταγωνιστούν: Σοφί Μαρσό, Φρανσουά Κλουζέ, Λιζά Αζουελό

81’, 2.35:1

Αγνοήστε τα τρία αστεράκια. Πρέπει να κρατήσω το πρόσχημα της κριτικής δυσκοιλιότητας και να συμπεριλάβω σ’ αυτά την σεναριακή έλλειψη πρωτοτυπίας, την σύντμηση εκεί που έπαιρνε μπόλικη διεύρυνση, τον ελλοχεύοντα πιθανό συντηρητισμό.

Αλλά στ’ αλήθεια…Αν ψάχνεις date movie, μια ρομαντική κομεντί που έχεις χρόνια να δεις με τόση φρεσκάδα, τόση κομψευόμενη ελαφρότητα και τόσο ανεπιτήδευτη γλυκόπικρη αίσθηση, η Τυχαία Συνάντηση είναι η ταινία του καλοκαιριού.

Η τύχη, λέει, είναι αυτό που συμβαίνει όταν ο Θεός θέλει να παραμείνει ανώνυμος. Κι αυτό το ζευγάρι, που πουσάρει τα πενήντα (η Μαρσό, αλλά είναι τόσο κοριτσίστικα όμορφη και τόσο γυναικεία επιθυμητή) και τα εξήντα (ο Κλουζέ, αλλά είναι τόσο χαμογελαστά γοητευτικός), έλαχε. 
Και ξέρεις πως είναι. Όταν τα κοιτάγματα είναι τόσο περιεκτικά, όταν οι συμβάσεις δεν προλαβαίνουν να περιορίσουν τα χαμόγελα, όταν η οικειότητα προσθέτει αντί να φρενάρει επιθυμία. Με τον έρωτα παίζεις, γιατί δεν έχεις κι επιλογή εδώ που τα λέμε, και γιατί είναι τόσο ανυπέρβλητο συναίσθημα που ξεχνάς και τ’ όνομα και το από που ‘ρθες και κατά που βαδίζεις. Το θέμα είναι ότι εκείνος δεν παίζει μαζί σου…

Οι δυο τους είναι το φόρτε της ταινίας – το δέσιμό τους σε κάνει να σκέφτεσαι πως αυτό το έργο πρέπει να ανησύχησε κάμποσο τους συντρόφους τους στην πραγματική ζωή. Κι η Αζουελό κάνει τις ωραιότατες σκηνοθετικές της ενέσεις δω κι εκεί, με παιχνίδια του μοντάζ που σου στήνουν, όπως στους ήρωές μας, τις παγίδες που αναλογούν σ’ ένα τέτοιο αίσθημα. Η επιτυχία της ευδιάθετης ελαφρότητας του έργου είναι πως στη παλάτζα της ευλογημένης κάψας με την πίκρα και το γαμώτο της, κερδίζει η πρώτη.

Κι ας ξέρει(ς) πως ο μόνος τρόπος να μην τελειώσει μια όμορφη ιστορία (που ίσως να ‘ναι και η τελευταία που σου αναλογεί) είναι να μην ξεκινήσει καν.