Η Ζωή είναι Ωραία με τα Μάτια Κλειστά (2013) ***

Από τον Ηλία Δημόπουλο

Σκηνοθεσία: Νταβίντ Τρουέμπα

Πρωταγωνιστούν: Χαβιέ Καμάρα, Ναταλία ντε Μολίνα, Φρανσέσκ Κολόμερ, Αριάντνα Χιλ.

108’

Το φιλμ του Τρουέμπα είναι από κείνα τα ανεξάρτητου ύφους έργα – που μοιάζουν βέβαια πολύ μεταξύ τους – που εστιάζουν σε μικρά-μικρά και αντλούν νόημα και σημασία από τα μεταξύ μας που συχνά μένουν ανείπωτα και κάνουν τη ζωή δυσκολότερη. Έτσι από ολοφάνερα «μικρές» αλλά τόσο γλυκομίλητες ταινίες καταλήγεις να βγαίνεις απ’ την αίθουσα σχεδόν αναθαρρεμένος πως κάποτε αυτό το ανυπέρβλητο των μεταξύ μας σχέσεων ίσως, με άλλες προτεραιότητες και ειλικρίνεια προθέσεων, μπορεί να είναι όχι μόνο ξέμπαρκα περιπετειώδες αλλά και συντροφευμένο.

Ο Τρουέμπα βρίσκει τη χορδή αυτή, την αγγίζει ευαίσθητα κι εκφραστικά, υπηρετείται από έναν ωραίο ηθοποιό τον αλμοδοβαρικό Καμάρα (Μίλα Της) και αντιπαραθέτει με προσοχή την ουσία του ρομαντικού φιλελευθερισμού ως αντίδοτο στον αυταρχισμό και την αδιέξοδη συντήρηση. Αυτό παίρνει μια πολιτική χροιά χωρίς κορώνες ως προς το φρανκικό καθεστώς της μεταπολεμικής Ισπανίας αλλά και μια βαθύτερη ως προς τις επιλογές του καθενός μας για το είδος του ανθρώπου που θέλει να είναι τελικά.

Γλυκόπικρη ασφαλώς αλλά και αισιόδοξη, η ταινία του δεν απογειώνεται ποτέ κινηματογραφικά αλλά αυτό την κάνει και προσηνέστερη, σαν δάνειο, ας πούμε, που μπορείς εξαργυρώσεις στην δική σου καθημερινότητα. Και φυσικά τίποτε απ’ όλα αυτά δεν είναι εφικτό αν δεν ονειρευτείς τη ζωή σου προτού την απαιτήσεις (εξ ου και τα κλειστά μάτια των στίχων του Strawberry Fields Forever). Οπότε σαφώς προηγείται το ν’ αποκαταστήσεις τους Beatles, στην (αρμόζουσα) κορυφή των εμπνεύσεών σου στην τυχερή σου συνεύρεση με δαύτους στον καιρό που σου αναλόγησε.