Οι Υπερέξι (2014) **1/2

Από τον Ηλία Δημόπουλο

Σκηνοθεσία: Ντον Χολ, Κρις Γουΐλιαμς

Με τις φωνές των: Ράϊν Πότερ, Σκοτ Αντζίτ, Ντάνιελ Χένι

108’, 2.35:1

Δεν είναι πως η δημιουργική ομάδα της Ντίσνεϊ αστόχησε. Το αντίθετο. Είναι ένα έργο διασκεδαστικό, τεχνολογικά προηγμένο, με ιδέες, χιούμορ και αυτήν την trademark χαριτωμένη ζεστασιά του στούντιο 70 χρόνια τώρα. Η ιδέα μάλιστα του χαρακτήρα του Baymax, ενός φουσκωτού ρομπότ-πολυνοσοκόμου που γίνεται ο φύλακας-άγγελος του κεντρικού ήρωα της ιστορίας, έχει ωραιότατες «ρομποφιλοσοφικές» προεκτάσεις που ρέουν αβίαστα κάτω από την ιστορία.

Αυτό που πρέπει να δεχθώ, και αδυνατώ αφού ο καθένας είναι δέσμιος των προκαταλήψεών του, είναι πως το Big Hero 6 είναι το πρώτο υπερήφανο όσο και ξεδιάντροπο προϊόν της παγκοσμιοποιημένης μας κινηματογραφικής εποχής. Και η μοναδικότητά του συνίσταται στο κάθετα επιθετικό του μάρκετινγκ που πλέον γίνεται οργανικό στοιχείο της σεναριακής του κατασκευής. Με άλλα λόγια το διαδραματιζόμενο στο San Fransokyo (…) Big Hero 6 είναι ένα έργο που απευθυνόμενο βροντερά στην ασιατική αγορά υϊοθετεί στην ολότητά του ένα αμερικανοασιατικό μπαστάρδεμα κατά το οποίο η ντισνεϊκή χαριτωμενιά ασκείται μέσα από γιαπωνέζικη τεχνοτροπία και υλοποιείται με ολότελα ασιατική αισθητική τόσο στο σχέδιο όσο και στην μορφή της δράσης – που με τη σειρά της κοιτάζει φανερά και στην γενιά της Μάρβελ και των υπερηρωϊκών της προϊόντων.

Αυτό δεν αλλάζει βέβαια το γεγονός πως αν απαλλαγείς από αυτό που εγώ δεν μπόρεσα – ων κι εγώ με τη σειρά μου γέννημα-θρέμμα της αμερικάνικης τεχνοτροπίας του καρτούν – δεν θα απολαύσεις μαζί με το παιδί σου αυτή την διασκεδαστική μηχανή που με την ευρηματικότητά της μπορεί και να σε κάνει να ξεπεράσεις πως απέχει κάμποσο πια απ’ το να είναι πραγματικά πρωτότυπη.