Η Συγκάλυψη (The Drop, 2014) **1/2

Από τον Ηλία Δημόπουλο

Σκηνοθεσία: Μάϊκλ Ρόσκαμ

Πρωταγωνιστούν: Τομ Χάρντι, Τζέϊμς Γκαντολφίνι, Νοόμι Ραπάς

106’, 2.35:1

Το σχήμα Έγκλημα-Τιμωρία-Κάθαρση είναι ένα πανάρχαιο δραματουργικό όχημα που δεν θα πάψει να χαρακτηρίζει την δυτική τέχνη – τουλάχιστον για όσο η κοινωνία της αδιαλέιπτως και αυξανόμενα το τροφοδοτεί.

Χρειάζεται βέβαια μια ματιά που θα το κάνει άξιο ενδιαφέροντος και κάτι παραπάνω από μέσον αφήγησης μιας ακόμα ιστορίας.

Αυτή τη ματιά ο Βέλγος Ρόσκαμ (Μοσχαροκεφαλή, 2011) δεν πείθει εδώ πως την έχει. Όχι τουλάχιστον αφαιρώντας της το προικισμενο βάρος που φέρνουν οι ηθοποιοί του. Γιατί το Drop, μια μικρή (παντοιοτρόπως…) ιστορία του, εδώ και σεναρίστα,  Ντένις Λιχέϊν (Mystic River), τοποθετημένη στην αγαπημένη του προλεταριακή μητροπολιτική Αμερική, δεν είναι πολλά παραπάνω από ένα δείγμα της καίριας αμοραλιστικής γραφής του για ανθρώπους που μένοντας πειθαρχικά και ισόβια «κάτω από το ραντάρ» προσπαθούν να καταφέρουν να υπάρξουν. Και αυτό ειδωμένο μέσα από το σκόπιμα (;) πεζοδρομιακό οπτικό στυλ του Ρόσκαμ, χωρίς εμπνεύσεις και με μια στυλιστική θραύση μοναχά κάπου εκεί στα 90 λεπτά – που μου έμοιασε περισσότερο σαν κρούσμα ταραντινισμού παρά σαν ουσιώδης έμπνευση – δεν δικαιολογεί την εξαρχής διαφαινόμενη έκρηξη βίας του φινάλε με την συνεπακόλουθη καθαρτήρια λειτουργία της. Έτσι η λυτρωτική, ίσως, coda μοιάζει ακόμα πιο εύκολη και συνήθης απ’ ότι θα ‘θελες.

Ωστόσο, είναι τέτοια η ένταση της διαχεόμενης αύρας που χαρίζει ο από καιρό μεγάλος Τομ Χάρντι – σε μια ακόμα αδιανόητη φωνητικά, προφορικά και σωματικά ερμηνεία – που το παρακολουθείς τεντωμένος, γιατί ολομόναχος συνοψίζει στην εντέλεια το σασπένς της επερχόμενης έκρηξής του. Δίπλα του ο Γκαντολφίνι, στην τελευταία του εμφάνιση, τηρεί θεσπέσια τις στίξεις της μοναξιάς και της καταδικασμένης του ελάσσονος ύπαρξης χαρίζοντας σε μια περίπου αδιάφορη θριλερικά ταινία το βάρος που για μια φορά οι ηθοποιοί διένειμαν αφειδώς αντί του άνευρου σκηνοθέτη τους.