Ο Συνήγορος (2013) * * 1/2

Από τον Ιωάννη 'Moody' Λαζάρου

Σκηνοθεσία: Ρίντλεϊ Σκοτ

Πρωταγωνιστούν: Μάικλ Φασμπέντερ, Χαβιέ Μπαρδέμ, Κάμερον Ντίαζ, Μπραντ Πιτ, Πενέλοπε Κρουζ

98 λεπτά, 2.35:1

Ο κυνικός, αν όχι στα όρια του μηδενιστή, Κόρμακ ΜακΚάρθυ («Ο Δρόμος») είναι αναμφισβήτητα μια σκοτεινά συναρπαστική (στοχαστική) πένα των ημερών μας. Το πρώτο του σενάριο το σκηνοθετεί ο –ικανός για το καλύτερο και το χειρότερο- Ρίντλεϊ Σκοτ και περιστρέφεται γύρω από αγαπημένες θεματικές του λογοτέχνη, όπως η ανθρώπινη απληστία (όχι αποκλειστικά η υλική), το δίπολο κυνηγού-θηράματος (το πρωτοσυναντάμε στην υπέροχη σκηνή αμέσως μετά τους τίτλους αρχής), η μετωπική σύγκρουση των πρωτόγονων ενστίκτων με την Δυτικοπρεπή συμπεριφορά (πρωτίστως, συμβολοποιούνται σε Μεξικό και Η.Π.Α. αντίστοιχα), και το αναπόδραστο της νομοτέλειας. Και βέβαια, ενδεδυμένα από ασίγαστο σαρκασμό –αρκεί να αναλογιστεί κανείς πως αυτός που αποκαλείται «Συνήγορος» δεν μπορεί να υπερασπιστεί ούτε τον ίδιο του τον εαυτό.

Οι επιλογές έχουν ήδη γίνει και εμείς γινόμαστε μάρτυρες μόνο των συνεπειών που τις ακολουθούν, αφού πρώτα ακούσουμε τη ρητορεία όσων ξέρουν από συνέπειες πράξεων. Και κάπου εκεί έγκειται το βασικό πρόβλημα της ταινίας. Πως δηλαδή προτιμώνται οι μακροσκελείς (και συχνά στομφώδεις) μονόλογοι από την (ναι, απαιτητική) ενσωμάτωση των νοημάτων στην εικόνα, κάτι που π.χ. έφεραν καλύτερα σε πέρας οι Κοέν στο «Καμία Πατρίδα για τους Μελλοθάνατους».

Ακόμη κι έτσι, το “Counselor” συνιστά μια ενδιαφέρουσα κατασκευή που διαθέτει άλλον ένα sui generis Μπαρδέμ, ένα απρόσμενα(;) ωμό στιγμιότυπο στο φινάλε και την πιο σέξι σύλληψης σκηνή της χρονιάς.