Ψάχνοντας τον Sugar Man (2012) * * * 1/2

Από τον Ιωάννη 'Moody' Λαζάρου

Σκηνοθεσία: Μαλίκ Μπεντζελούλ

85 λεπτά, 1.85:1

Η απίθανη ιστορία του Ροντρίγκεζ -ενός μεξικάνικης καταγωγής εργάτη από το Ντιτρόιτ- είναι από αυτές που θαρρείς πως γεννιούνται και αναπνέουν μόνο στη μυθοπλασία. Περιθωριακή φυσιογνωμία σαφώς, έπαιζε τραγούδια του για λίγα χρόνια σε μπαρ της περιοχής, κυκλοφόρησε δυο δίσκους στην πρώτη διετία των 70’s που απέτυχαν παταγωδώς εμπορικά και ύστερα τα παράτησε (;). Την ίδια περίπου εποχή, εν αγνοία του, πουλάει περισσότερα από μισό εκατομμύρια αντίτυπα και γίνεται θρύλος στη Νότια Αφρική (μεγαλύτερος του Πρίσλεϊ και των Στόουνς για εκεί) αποτελώντας σύμβολο αφύπνισης και μαχητικότητας απέναντι στο απαρτχάιντ για τους ντόπιους Αφρικάανς. Πέρα, όμως, από μια ντουζίνα τραγούδια που άφησε παρακαταθήκη και κάποιες μακάβριες φήμες που κυκλοφόρησαν τότε (εποχή όταν οι ροκσταρς έφευγαν νέοι ο ένας μετά τον άλλο), κανείς δεν είχε πληροφόρηση για την τύχη αυτού του ξεχωριστού καλλιτέχνη. Έτσι, στα μέσα των 90’s, επιχειρώντας τιμητική έκδοση του έργου του, οι Ν.Αφρικανοί θα αναζητήσουν σημεία μέσα από στίχους τραγουδιών για να εξιχνιάσουν (σταδιακά) το μυστήριο που καλύπτει το βίο του.

Ξεκινώντας από παραλληλισμούς του Ντιτρόιτ με το Κέιπ Τάουν και σκιαγραφώντας το καλλιτεχνικό και αμιγώς πολιτικό προφίλ του φολκ ροκ τροβαδούρου, ο πρωτοεμφανιζόμενος Μπεντζελούλ (σε συγκεντρωτικό ρόλο σκηνοθέτη, σεναριογράφου και μοντέρ) ξετυλίγει, γραμμικά μεν εξόχως συναισθηματικά δε, το κουβάρι της ιστορίας μέσα από εκμυστηρεύσεις διαχρονικών οπαδών του, φορτωμένων με αναμνήσεις συνεργατών του (λυγίζει και τον πιο σκληρόκαρδο η κατάθεση ψυχής του πρώην προέδρου της Motown Records), συγγενών και, εν τέλει, του ιδίου -πλάνα αρχείου ευνοήτως λιγοστά. Κάνοντάς μας, έτσι, οικείο έναν άγνωστο, μα βαθιά καλοσυνάτο, διαρκώς χαμογελαστό και ολιγαρκή άνθρωπο που παραγνωρίστηκε στην εποχή και τον τόπο του, παρά τα προφανή χαρίσματα μιας σπάνιας ποιητικής αμεσότητας  και μιας βιωματικά τραγουδισμένης κοινωνικής εξαθλίωσης. Και σχεδόν σαράντα χρόνια μετά -σαν η θεία δικαιοσύνη να του το φύλαγε- απολαμβάνει καθυστερημένα την αναγνώριση που του έπρεπε χάρη (και) σε αυτό το, βραβευμένο με Όσκαρ, ντοκιμαντέρ.