Nostromo Home Cinema 1

Η Επιλογή του Δεκαπενθημέρου:
Από τον Χρήστο Ζαφειριάδη

Στο Τέλος του Δρόμου 

(The Place Beyond The Pines, 2013)  * * * 1/2

Σκηνοθεσία: Ντέρεκ Σιανφράνς

Πρωταγωνιστούν:  Ράιαν Γκόσλινγκ, Μπράντλεϊ Κούπερ, Ρόουζ Μπερν, Εύα Μέντες, Ρέι Λιότα

2.35:1, 140 λεπτά

Δύο χρόνια μετά τη μελαγχολική προσέγγιση του έρωτα στο Blue Valentine, ο Σιανφράνς επανέρχεται με την οικογένεια στο επίκεντρο, με το δράμα αυτή τη φορά να αναπτύσσεται σε τρεις πράξεις, ισόποσες στη δυναμική τους, όχι όμως και στις επιπτώσεις που έχουν στους εκάστοτε πρωταγωνιστές.  Ένα δράμα που έχει την δυνατότητα να ελίσσεται, όχι μόνο ανάμεσα στους χαρακτήρες και τα ανυποψίαστα θύματά του, αλλά και ανάμεσα στις εποχές που διαδέχονται η μία την άλλη με μανία, χωρίς ενδοιασμό, χωρίς χρονοτριβή. Ένα δράμα που επιλέγει τα θύματά του αδίστακτα, επιλέγει να έρθει κοντά τους, να τους αγκαλιάσει, να τους τυραννήσει και τελικά να τους μεταμορφώσει σε κάτι που δεν πίστευαν ότι μπορούσαν να υπάρξουν.

Στα δύο πρώτα μέρη η τραγωδία χτυπάει τον Luke (Ryan Gosling) και τον Avery (Bradley Cooper), δύο ανθρώπους κοινωνικά αντίθετους σε θέση και ισχύ, οι οποίοι θα συγκρουστούν και, στη συνέχεια, θα μεταμορφωθούν. Ο πρώτος από ριψοκίνδυνος μοτοσικλετιστής ενός συγχυσμένου λούνα παρκ σε πατέρα ενός παιδιού που δεν ήξερε ότι υπάρχει και ο δεύτερος από ανώνυμος αστυνομικός σε διακεκριμένο ήρωα και με το πέρασμα των χρόνων, σε ισχυρό πρόσωπο της πολιτικής.

Στο τρίτο και τελευταίο μέρος, η τραγωδία σταματά να επιτίθεται και ξεκινά την αναζήτηση της λύτρωσης που οφείλει στα θύματά της, ανίκανη όμως να αντιστρέψει τη ροή του χρόνου  που τα έχει λούσει με αδυσώπητες στιγμές. Τα ίχνη είναι παντοτινά,  παντοτινή όμως είναι και η λύτρωση από τη στιγμή που θα την κατακτήσεις. Αυτό είναι κάτι που ο Σιανφράνς γνωρίζει και επάνω του χτίζει το φινάλε της ταινίας. Ένα φινάλε που χαμόγελα δεν έχει, προσπαθεί όμως να λυτρώσει τον θεατή από το βάρος του δράματος που προηγήθηκε, απονέμοντας  την ευθύνη σ’ αυτούς που την απαρνήθηκαν και την ελευθερία σε εκείνους που δεν πίστευαν ότι μπορούσαν να την κατοικήσουν. 

Κυκλοφορούν ακόμη: 

Από τον Γιάννη Σμοΐλη

Στις Κάννες σφυρίχτηκε, η παγκόσμια κριτική, σύσσωμη σχεδόν, το κατακρεούργησε, το κοινό του γύρισε την πλάτη. Κι όμως… Το Μόνο ο Θεός συγχωρεί (Only God Forgives, 2013) του Νίκολας Γουίντινγκ Ρεφν (Drive), στέκει σαν μνημείο προσβλητικής αδιαφορίας ανάμεσα μας, υπενθυμίζοντας με την παγερή ερμητικότητα του ότι το σινεμά δεν οφείλει μόνο να αποκαλύπτει αλλά και να συσκοτίζει την –όποια- αλήθεια. Γοητευτικό, ανησυχητικό και απολαυστικά διαταραγμένο. ***1/2

Με το Grandmaster (2013) o μεγάλος Κινέζος στυλίστας του σελιλόιντ, Γουόνγκ Καρ Βάϊ, δοκιμάζει τις (αναμφισβήτητες) εικονοκλαστικές δυνάμεις του στην  ιστορική –περίπου- περιπέτεια πολεμικών τεχνών, χρησιμοποιώντας την πλοκή σαν πρόσχημα για να σκαρώσει μια ποιητική παρτιτούρα, εκθαμβωτικών κάδρων. Τις επιδόσεις της «Ερωτικής επιθυμίας» δεν τις πιάνει πάντως. ***

Κλείνοντας (;) την τριλογία των «Before…», ο Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ  διασχίζει την απόσταση που οδηγεί από την ιδεαλιστική επαναστατικότητα της εφηβείας στον μικροαστισμό, αρνούμενος να προδώσει τους ήρωες τους, ακόμα κι όταν τους κριτικάρει βάναυσα. Με τους εξαιρετικούς ηθοποιούς του να συνδημιουργούν το Πριν τα μεσάνυχτα (Before Midnight, 2013) είναι μια γλυκόπικρη σπουδή στον έρωτα που φθίνει. ***1/2

Ο Παγκόσμιος Πόλεμος Ζ (World War Z, 2013) από την άλλη, είναι μια απαράδεκτα αναίμακτη (όταν τηλεοπτικές σειρές σαν το Walking Dead τιμούν το gore όπως το δίδαξε ο Ρομέρο) αλλά εξαιρετικά σκηνοθετημένη περιπέτεια καταστροφής με ζόμπι -σε καμιά περίπτωση ταινία τρόμου- που πασχίζει να πετύχει και σαν κοινωνική αλληγορία. Δεν το πετυχαίνει πάντα αλλά το σασπένς του είναι αποτελεσματικό. **1/2

Επίσης:

Από τον Ηλία Δημόπουλο

Εν αρχή στο σινεμά του φανταστικού υπήρχε το Χάος. Μετά ο Νοσφεράτου (1922) του Μουρνάου. Αυτή η βωβή συμφωνία τρόμου, η βουτηγμένη στις φωτοσκιάσεις, τις σέπιες, τα μοναδικά σκηνοθετικά ευρήματα (όπως η εκπληκτική σκηνή στο καράβι) και την αρχοντική δυσμορφία αυτού του θρυλικού πρωταγωνιστή του Μαξ Σρεκ – που δεν σταματούσε να συμπεριφέρεται σαν Νοσφεράτου ούτε εκτός γυρισμάτων!

Χωρίς τον Νοσφεράτου ο κινηματογραφικός τρόμος θα ‘ταν διαφορετικός και πολύ λιγότερο συναρπαστικός. *****