Από τον Ιωάννη 'Moody' Λαζάρου
Σεβόμενος πλήρως τη μνήμη ενός καθολικά αγαπημένου προσώπου, ο Χιρσμπίγκελ τονίζει την επιθυμία της Λαίδη Ντι να αγαπηθεί και τη διακαή ανάγκη να βρεθούν άνθρωποι στο πλάι της, σημειώνοντας συνοπτικά το ανθρωπιστικό έργο, ίσως, στο όνομα αυτής της ανάγκης, μα σίγουρα λόγω της εγγενούς καλοσύνης της.
Σκηνοθεσία: Όλιβερ Χιρσμπίγκελ
Πρωταγωνιστούν: Ναόμι Γουότς, Ναβίν Άντριους
113 λεπτά
Ο ικανός Γερμανός
σκηνοθέτης Χιρσμπίγκελ επιχειρεί ευθύς εξ αρχής να προσεγγίσει πρωτίστως τη
γυναίκα Νταϊάνα και να ασχοληθεί ακροθιγώς με το θεσμικό ρόλο της πριγκίπισσας.
Και ποια καλύτερη εστίαση για έναν τέτοιο «εξανθρωπισμό» από το δίχρονο χρονικό
του τελευταίου της, μυστικού και άδοξου, έρωτα με τον καρδιοχειρουργό Χασνάτ Καν.
Αρπάζεται, λοιπόν, από ένα συγκεκριμένο επεισόδιο της ζωής της,
όπως έπραξε και για τον Χίτλερ του στην «Πτώση», και πλάθει ένα ρομάντζο -που
φλερτάρει με τη σαπουνόπερα, η αλήθεια να λέγεται- που ως τέτοιο (και μόνο) λειτουργεί
και ρέει ευχάριστα, αλλά καταλήγει άτολμο και ελαφρώς άχρωμο όταν αφήνει
ολωσδιόλου ασχολίαστη τη στάση του υπόλοιπου παλατιού απέναντι στα καμώματά της.
Σεβόμενος πλήρως τη μνήμη ενός καθολικά αγαπημένου προσώπου, ο Χιρσμπίγκελ τονίζει την επιθυμία της Λαίδη Ντι να αγαπηθεί και τη διακαή ανάγκη να βρεθούν άνθρωποι στο πλάι της, σημειώνοντας συνοπτικά το ανθρωπιστικό έργο, ίσως, στο όνομα αυτής της ανάγκης, μα σίγουρα λόγω της εγγενούς καλοσύνης της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου