The Hunger Games: Φωτιά (2013) * * 1/2

Από τον Ηλία Δημόπουλο

Σκηνοθεσία: Φράνσις Λόρενς

Πρωταγωνιστούν: Τζένιφερ Λόρενς, Τζος Χάτσερσον, Λίαμ Χέμσγουερθ, Γούντι Χάρελσον, Φίλιπ Σέϊμουρ Χόφμαν, Στάνλεϊ Τούτσι, Ντόναλντ Σάδερλαντ.

146’, 2.35:1

Η τριλογία των Hunger Games της Σούζαν Κόλινς, καταπιάνεται με την (όχι πολύ) μελλοντική δυστοπία μιας πολιτείας-θρύψαλλο που κρατά στην εξαθλίωση τον λαό της, ταΐζοντάς τον το (τηλεοπτικό) θέαμα της αλληλοσφαγής του.

Το πρόβλημα με την «λογική της τριλογίας» που έχει αναπτυχθεί τα τελευταία 15 χρόνια, είναι πως οι ταινίες λειτουργούν περισσότερο ως γέφυρες, ή ως εισαγωγή αν πρόκειται για την πρώτη ταινία, παρά σαν δραματουργικά αυτόνομα έργα. Η αυτοτέλεια όμως δεν υπήρξε ποτέ, στα χαρτιά, εχθρός μιας saga. Απλώς, σήμερα η (αλλοτινή;) τηλεοπτική λογική ταχυδρομείται στο σινεμά. Κι οι ταινίες μεγάλου κοινού χειροτερεύουν.

Ωστόσο το πρώτο Hunger Games, εκτός από κακοσκηνοθετημένο στην θορυβώδη δράση του (αλλά είμαι στ’ αλήθεια αναρμόδιος ηλικιακά, οπότε … δείτε το), ενέδιδε ανηθικότατα και στην ιδεολογία που στηλίτευε, αυτή δηλαδή που θέλει μια κοινωνία ποδηγετούμενη από τους ιθύνοντες μέσω των θεαμάτων που της πλασάρει: Η ταινία πόνταρε στο δολοφονικό θέαμα που καταδίκαζε.

Ευτυχώς, η δεύτερη ταινία είναι μια πολύ προσεκτικότερη κριτική αυτής της σχέσης, ρέπει με συναισθηματισμό προς την χρεία μιας κοινωνικής αντίδρασης, δεν λυπάται τον σαφώς περισσότερο χρόνο των χαρακτήρων και των αλληλεπιδράσεών τους, έχει καλοφτιαγμένη – αν και χωρίς στυλ – δράση και αξιώνεται από την πληθώρα των κλασάτων ονομάτων στο λαμπρό καστ.