27/3/14

Το Μικρό Ψάρι (2014) ***

Από τον Ηλία Δημόπουλο


Σκηνοθεσία: Γιάννης Οικονομίδης
Πρωταγωνιστούν: Βαγγέλης Μουρίκης, Πέτρος Ζερβός, Γιάννης Τσορτέκης, Βίκυ Παπαδοπούλου, Γιώργος Γιαννόπουλος, Σόνια Θεοδωρίδου, Πόπη Τσαπανίδου



Με άλλο τονισμό, ο κεντρικός χαρακτήρας Στράτος, γίνεται Στρατός. Με μια γραμματική αλλαγή, Στράτα. Ο Οικονομίδης, σκόπιμα ή μη, έφτιαξε έναν «υπό παρασκευή» στρατευμένο χαρακτήρα στη δική του στράτα. Έναν άνθρωπο με βαρύ παρελθόν κι ένα υποθηκευμένο παρόν διπλής ταυτότητας (φτιάχνει ζύμες/εκτελεί συμβόλαια θανάτου), μονής κατεύθυνσης (το τέλος του), μηδενικής ανεξαρτησίας – είναι καταδικασμένος στον υπόκοσμό του και τις «αποπληρωμές» του παρελθόντος.

Όπως οι ήρωες από τους οποίους αντλεί – ο Τράβις Μπικλ του Σκορσέζε, ο Σαμουράϊ του Ζαν Πιερ Μελβίλ (όλο το σινεμά του Μελβίλ, μιας και αναφέρθηκε) – ο Στράτος έχει έναν αδέκαστο ηθικό κώδικα εντός του. Ωστόσο, λιγομίλητος και φαινομενικά απαθής, μοιάζει να περιμένει – στο εντελώς νομοτελειακό σύμπαν της κοινωνίας του φιλμ – τη στιγμή που θα καταλύσει την αντίδρασή του. Μια αντίδραση θνησιγενή, «αυτοδίκαιη» άρα – για τους πολλούς -  εκ φύσεως λανθασμένη. Αντίδραση μ’ αυτόν για πρώτο και τελευταίο θύμα. Μια αντίδραση ωστόσο ριζική στο μικροκλίμα του. Κυριότερα, ηθικά απαραίτητη (αυτοεξόντωσης συμπεριλαμβανόμενης) ώστε ν΄αποκατασταθεί μια κάποια ισορροπία Καλού-Κακού σ’ ένα περιβάλλον ολοκληρωτικά παραδομένο στο δεύτερο.

Αν ο Ντελόν του Σαμουράϊ (1967) ήταν χαρακωμένος κι όχι το μανεκέν που σκόπιμα ήθελε ο Μελβίλ, ζούσε στο Μενίδι κι είχε δίπλα του πουτάνες, δύσμορφους νταβατζήδες, παιδόφιλους νονούς, βασίλισσες-κοκάκια, δυνητικούς Κάϊν και βλάσφημους άρχοντες θανατικού και προδοσίας, θα ‘ταν ο Μουρίκης του Οικονομίδη. Ασφαλώς, ο Οικονομίδης δεν έχει την…οικονομία του αρχετύπου, παρά τον σίγουρο, βαρύ, όπως πρέπει, αργό ρυθμό. Ποντάρει ακόμα στον πληθωρισμό των διαλόγων, των επεισοδίων, της διάρκειας, ενδίδει προσεκτικά στην προσωπική του αισθητική της βωμολοχίας, δεν αποφεύγει την αυταρέσκεια που γεννά η (ορθή) εμπιστοσύνη στο ταλέντο του, χάνει ακόμα πολύτιμους κινηματογραφικούς χρόνους σε περιγραφή μικροαστικής γραφικότητας.

Το Μικρό Ψάρι εντούτοις είναι μια πολύ πιο ζυγισμένη ταινία απ’ όλες τις άλλες του, ένα έργο με στιβαρό ηθικό κέντρο βάρους, ποτισμένο δυτική σήψη, αστική παρακμή κι αθηναϊκή δυσωδία που κι αν μερικές φορές πάει να στραβοπατήσει, ξέρει στο τέλος, σαν τον ταλαντούχο αλκοολικό, πολύ καλά πως και που να καταφθάσει.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου