Nostromo Home Cinema 9

Η Επιλογή Του Δεκαπενθημέρου:

Από τον Χρήστο Ζαφειριάδη

Inside Llewyn Davis (2013) **** ½
Σκηνοθεσία: Ίθαν και Τζόελ Κοέν

Πρωταγωνιστούν: Όσκαρ Άιζακ, Κάρεϊ Μάλιγκαν, Τζάστιν Τίμπερλεϊκ, Τζον Γκούντμαν

104’, 1.85 : 1

Αν είχαμε φτερά για να πετάξουμε θα ήμασταν για λίγο επάνω στη γη και στη συνέχεια θα απογειωνόμασταν στα σύννεφα, κατακτώντας εκείνα που κοιτάμε καθημερινά αλλά δεν μπορούμε ποτέ μας να αγγίξουμε. Θα πετούσαμε ελεύθεροι πάνω από ανεξάντλητους ποταμούς και απέραντες χιονισμένες πεδιάδες, καταδιώκοντας ένα μελλοθάνατο όνειρο χωρίς πατρίδα, χωρίς περιορισμό. Θα μπορούσαμε έτσι να ταξιδέψουμε χωρίς αποσκευές μακριά από το σήμερα και να διασχίσουμε πεντακόσια μίλια με μια μόνο ανάσα, κατακτώντας έτσι την υπέροχη ψευδαίσθηση του παντοτινού. Η 16η ταινία των αδερφών Κοέν, μοιάζει αφιερωμένη σε αυτήν την παθιασμένη επιθυμία, που αν τη νιώσεις μια στιγμή, θα την κρατήσεις κοντά σου για πάντα.

Με μια κιθάρα στα χέρια κι ένα μυαλό γεμάτο προσδοκίες (και λίγο από τη φιλοδοξία που θέλει να λέγεται έμπνευση), ο Llewyn Davis αποκαλύπτεται. Αποκαλύπτεται ως ένας νεαρός τραγουδοποιός και αφιερώνει (ή καλύτερα, θυσιάζει) το μεγαλύτερο κομμάτι της καθημερινότητάς του, ικανοποιώντας την ανάγκη του να είναι δημιουργικός και αναγνωρίσιμος, μέσα στο πλαίσιο της φολκ καλλιτεχνίας στην οποία ανήκει. Διατηρεί έτσι το όνειρο ζωντανό και του χαρίζει ένα κομμάτι της ψυχής του, αφήνοντας άλλα, σημαντικότερα ίσως, ζητήματα της ζωής (όπως η σχέση του με τους ανθρώπους) να μένουν μετέωρα και αβέβαια, αφού έτσι κι αλλιώς για έναν δημιουργό η δημιουργία δεν είναι μόνο τρόπος έκφρασης αλλά η ίδια η ζωή.

Στην αυγή των νεοϋορκέζικων 60’s, ο Llewyn Davis ως αμετανόητος καλλιτέχνης που δεν ανήκει πουθενά παρά μόνο στη μουσική του, θέλει να περνάει τον χρόνο του ανάμεσα στους καπνούς των περαστικών και των πιστών θαμώνων, αντικριστά από ένα μοναχικό (πλέον) μικρόφωνο που του υπενθυμίζει άθελά του, ότι κάποτε δεν ήταν μόνος. Και μπορεί μέσα στην ταινία να μη γνωρίζεις αν φτάνει ποτέ (σ)το δημιουργικό ζενίθ του, τελικά όμως θα τον χειροκροτήσεις, όχι για όσα κέρδισε, αλλά για όσα έχασε στη ειρωνική πορεία της ζωής. Θα τον χειροκροτήσεις γιατί θα σου υπενθυμίσει ότι με οτοστόπ μπορεί να μη φτάνεις στο στόχο σου, μπορείς όμως να καλύψεις ένα κομμάτι της απόστασης από το σήμερα μέχρι το όνειρο. Για το υπόλοιπο θα βρεις τον τρόπο να ταξιδέψεις μέχρι εκεί που επιθυμείς, αρκεί να ανοίξεις τα φτερά που κρύβεις μέσα σου και να πετάξεις ψηλά στον ουρανό. Και βαθειά, σε έναν ορίζοντα που δεν γνωρίζει σύνορα, κατακτώντας την πονεμένη αίσθηση της επιθυμητής συντροφικότητας.

Κυκλοφορούν ακόμη:

Από τον Γιάννη Σμοΐλη

Frozen (2013)

Σαν κινούμενο σχέδιο το Frozen είναι κατασκευαστικά άρτιο, διατηρεί τα γνωστά ουμανιστικά μοτίβα της Disney ενώ, σε σημεία, τα «πασπαλίζει» και με λίγη σκοτεινιά, βγαλμένη από τα παραμύθια των αδερφών Grimm. Παραμένει πάντα εντός ορίων βέβαια, όντας ουσιαστικά μια επική φαντασμαγορία για πιτσιρικάδες. Στους ενήλικες -ουσιαστικά- δεν απευθύνεται, παρά την έξυπνη αλληγορία του για τις «παγωμένες» καρδιές (που, υπό συνθήκες, μπορούν να φέρουν τον χειμώνα πρόωρα στις ζωές των άλλων), έχει όμως τη δυνατότητα να κερδίσει τους καλοπροαίρετους με τη γνήσια ομορφιά των εικόνων του, τον έξοχο ρυθμό και το σπιρτόζικο χιούμορ που το μετατρέπουν σε ευχάριστο, χαλαρωτικό θέαμα για ακομπλεξάριστη διασκέδαση. ***1/2

American Hustle (2013)

Πήγε στα Όσκαρ φορτωμένο με υποψηφιότητες και αποχώρησε με άδεια χέρια, χωρίς αυτό να σημαίνει πως το βιρτουόζικα σκηνοθετημένο, ερμηνευμένο και στυλάτο - με όλες τις πιθανές έννοιες - American Hustle δεν είναι ένα ωραιότατο φιλμ. Διχασμένο ανάμεσα στην γκανγκστερική περιπέτεια και το σοφιστικέ heist movie, «βολεύει» στα 138 λεπτά του, ρυθμική «σεβεντίλα» (στα κουστούμια, τα μαλλιά, το soundtrack), πολιτική κριτική, ηθικό σκεπτικισμό (οι «καλοί» έχουν ανέντιμες προθέσεις και οι «κακοί» έντιμες) καλοδεχούμενες επιρροές από το σινεμά του Σκορσέζε και άφθονο αυτοσαρκασμό. Είναι μια ταινία πολύχρωμη, πολύτροπη, ενθουσιώδης και όσο πρέπει αυτάρεσκη που ψυχαγωγεί αβίαστα και, για όποιον είναι έτοιμος να κάνει τους απαραίτητους συσχετισμούς με τα κακώς κείμενα των σύγχρονων καιρών, προβληματίζει όπως τα καλύτερα δείγματα της πιο υποψιασμένης –για τα αμερικάνικα δεδομένα-κινηματογραφικής δεκαετίας. ****

The Wolf of Wall Street (2013)

Το κλείσιμο της άτυπης τριλογίας που ξεκίνησε το 1990 με τα «Καλά Παιδιά» και συνεχίστηκε με το «Καζίνο» του 1995, ολοκληρώνει τον σκορσεζικό στοχασμό για την διαλεκτική εξέλιξη της οικονομικής βίας με μια άνευ όρων παράδοση στο γκροτέσκο και την διονυσιακή αποθέωση του αμοραλισμού.  Οι γκάνγκστερς που έγιναν τζογαδόροι και κατέληξαν χρηματιστές και το Χρήμα (όλο και πιο αφηρημένο, όλο και πιο διαφεύγον προς την πλευρά της μεταφυσικής), κοινός παρανομαστής, μόνιμη αιτιολόγηση για κάθε μορφής φρικαλεότητα που διαπράττεται στ’ όνομα του. Ο «Λύκος της Wall Street» γράφει ήδη τη δική του ιστορία σαν μια ακόμα αδιάψευστη απόδειξη του αειθαλούς ταλέντου του σκηνοθέτη του (που αρνείται να γεράσει δημιουργικά), ενώ παράλληλα αψηφά την κατηγοριοποίηση, θέτοντας υποψηφιότητα για τον τίτλο της πιο -εξωφρενικά- αστείας τραγωδίας της εποχής μας. ****1/2

Dredd (2012)

Τρομερή μεταφορά του εμβληματικού comic που σημάδεψε την 9^η τέχνη, το Dredd του 2012 διορθώνει όλα όσα έκανε λάθος η εκδοχή του 1995 με τον Sly (ρώτα τους φανατικούς και όλοι θα σου πουν για τη μεγαλειώδη βλασφημία που σηματοδοτούσε το βγάλσιμο της εικονικής κάσκας) και ταυτόχρονα διαθέτει άποψη, ύφος (στα φανταχτερά visuals, τα slow-motion αιματοκυλίσματα, την υπερρεαλιστική του ατμόσφαιρα), τρομερό στυλ κι έναν χαρισματικό πρωταγωνιστή που ενσαρκώνει ιδανικά –και με το κράνος στη θέση του- αυτό το ασταμάτητο θηρίο του άτεγκτου νόμου (στο μυαλό των δημιουργών Wagner και Ezquerra, ο δικαστής ήταν ο αληθινός κακός κι ας μην ξεχνάμε πως το Judge Dredd ήταν ένα comic αντιφασιστικού προσανατολισμού και αριστερίστικης έμπνευσης). Μπορεί το φιλμ να μην προχωράει τόσο μακριά, είναι όμως συναρπαστικό με τον δικό του τρόπο. ****