Το Ακρωτήρι Της Βίας (2013) * * *

Από τον Ηλία Δημόπουλο

Σκηνοθεσία: Ζερόμ Σαλ

Πρωταγωνιστούν: Φόρεστ Γουΐτακερ, Ορλάντο Μπλουμ, Τάνια Φαν Γκράαν, Πάτρικ Λάϊστερ,

110’, 2.35:1

Δύο πράγματα διαφοροποιούν το Zulu από τον ευμεγέθη σωρό των θρίλερ νέας κοπής: Η γεωγραφία και η ηθικολογία του.

Τοποθετημένο στην σημερινή Νότια Αφρική το Ακρωτήρι περιγράφει ζοφερά έναν τόπο που ο Θεός ξέχασε, το σύστημα (ο διάβολος, αν θες) ανέλαβε και οι άνθρωποι που προσπαθούν να το ανανήψουν (οι αστυνομικοί ως υπηρέτες του Νόμου και ημών, όχι τα μπατσόσκυλα στην αργώ καθυστερημένων κοινωνιών) παλεύουν να σωθούν κι οι ίδιοι μέσα απ’ τη λειτουργία τους. Η Νότια Αφρική, μετά Apartheid,είναι αυτό που διαβάζεις στις εφημερίδες όχι αυτό που βλέπεις στο Μουντιάλ. Αλλά ως γνωστόν ποτέ αυτό που διαβάζεις στις εφημερίδες, έστω κι αν αντικειμενικό, δεν αποτυπώνει το ίχνος ενός εκ των έσω βιώματος. Έτσι το βασίλειο των ναρκωτικών της νέας εποχής βλέπεται από τον Σαλ υπό το πρίσμα μιας φυλετικής συνωμοσίας, ευρύτερα δηλαδή σαν μέθοδος του συστήματος (των φαρμακευτικών, εν προκειμένω) προς μια γενοκτονική διαχείριση του πληθυσμού. Η συνεπακόλουθη βία είναι καταρρακτώδης – και καμμιά φορά, σινεμά είναι, γραφική.

Ο Σαλ δεν φείδεται σκληρότητας και όσο προχωρά καταλαβαίνεις πως αυτό είναι στην υπηρεσία της ηθικολογίας του. Ηθικολογίας που δεν πρέπει απαραίτητα να ειδωθεί σαν κενή ηθικοπλαστικότητα αλλά σαν συζήτηση πάνω στην ίδια τη βία που αναπόφευκτα γεννά ακόμα περισσότερη αλλά και εξοντώνει τα υποχείριά της. Παράλληλο ερώτημα ωστόσο – και για τον γράφοντα εξ ίσου καίριο – είναι το κατά πόσον θεωρείς πως οι γεννήτορές της πρέπει να αντιμετωπιστούν με ειρηνική αντίσταση ή με την βία που τους αναλογεί. Το έργο κρατά μια οφειλόμενη διαλεκτική στάση ανά χαρακτήρα. Ο ένας πληρώνει το αντίτιμο μιας μοίρας που γράφτηκε με την γέννησή του – κι έχει σχέση και με την φυλή του – ο άλλος καταφέρνει να κρατήσει τον «τυπικό» ανθρωπισμό του και να επιβιώσει. Ενδεχομένως, τουλάχιστον…

Θα ‘θελες να μην έπεφτε σε στιγμές στη λούμπα μιας α λα LethalWeapon κατάδειξης, θα ‘θελες και να ήταν λιγότερο βαρύ το σκηνοθετικό χέρι, όχι τόσο για την καταφυγή στο μελόδραμα όσο για το πομπώδες της παρουσίασης. Ωστόσο και έτσι, προσωπικά μιλώντας, η λειτουργία ενός τέτοιου φιλμ συμβάλλει στην σύνταξη ενός ακόμα άρθρου πάνω στην ανδρική στάση πάνω στα εγκληματικώς κείμενα μιας κοινωνίας σε ελεύθερη, κατά τα φαινόμενα, πτώση.