Ζήτω Η Ελευθερία! (2013) * * * 1/2

Από τον Ιωάννη 'Moody' Λαζάρου

Σκηνοθεσία: Ρομπέρτο Αντό

Πρωταγωνιστούν: Τόνι Σερβίλο, Βαλέριο Μαστραντρέα Βαλέρια Μπρούνι Ταντέσκι

94 λεπτά, 2.35:1

Αυταπατάσαι αν στην έννοια της ελευθερίας δε βλέπεις συνυφασμένη την έννοια της ευθύνης. Το βάρος της οποίας φαίνεται να μην αντέχει ο γενικός γραμματέας της ιταλικής αξιωματικής αντιπολίτευσης και εξαφανίζεται, επιζητώντας (μάταια) την ψυχολογική απελευθέρωση –καθώς επισκέπτεται incognito το Παρίσι- από τον ρόλο που έχει επωμιστεί και τον έχει υποτάξει. Μια υπαρξιακή κρίση για εκείνον, μια επικείμενη και συνειδητή καταστροφή για το κόμμα του.

Η τρελή ιδέα που σκαρφίζεται ο σύμβουλός του είναι να αντικατασταθεί από τον δίδυμο αδερφό του, έναν μανιοκαταθλιπτικό φιλόσοφο που μοιάζει όμως να αντιλαμβάνεται καθαρότερα τις ανάγκες των ανθρώπων που τον ακούν (ο ιταλικός λαός ως αναπόσπαστο κομμάτι της Κρίσης που πλήττει τον ευρωπαϊκό Νότο), μιας και δε δίνει την παραμικρή δεκάρα για το καθωσπρέπει μακιγιάρισμα του πολιτικού λόγου, δε φορά πατροπαράδοτα ξύλινα τσιτάτα (που στην πραγματικότητα αποτελούν γενικολογίες και κουραστικές κοινοτοπίες), αλλά προτιμά τον άμεσα πνευματώδη λόγο, τη ζωηρή ματιά, την τόλμη και εστιάζει στην εκλιπούσα αξία της ανθρωπιάς.

Την ανθρωπιά που μπορείς να διακρίνεις εύκολα στον Τόνι Σερβίλο ο οποίος ενσαρκώνει εύγλωττα, στα μάτια μου, τον Ιταλό του Σήμερα, που είναι κυρίως αποτέλεσμα της αδιέξοδης Μπερλουσκονικής εποχής του –ίσως όμως και μια μετεξέλιξη ή διαφορετική όψη του Ιταλού του μεταπολεμικού Τότε που έπαιρνε μορφή στη φιγούρα του Μαστρογιάνι.

Στο πρόσωπο του Σερβίλο σκιαγραφείται η αστική μοναξιά και η αποξένωση του σημερινού ανθρώπου όταν υποδύεται τον Αντρεότι στο “Il Divo”, ο πληγωμένος συναισθηματισμός που χτίζει κυνικό τείχος προστασίας στον Γκαμπαρντέλα της «Τέλειας Ομορφιάς» και ακόμη περισσότερο η μεσογειακή καρδιά και η παρεξηγημένη ιδιοσυγκρασία που δεν ξεχνούν να φανερωθούν και πάλι, όταν το αίσθημα χτυπά την πόρτα, στις «Συνέπειες του Έρωτα».

 

Με έναν τόσο χαρισματικό λοιπόν και ελκυστικό, με τον τρόπο του, πρωταγωνιστή σε δύο διαφορετικά απαιτητικούς ρόλους, το «Ζήτω η Ελευθερία», αυτό το ερμηνευτικό tour de force του Σερβίλο, μπορεί να φλερτάρει ένθετα με τη φαρσοκωμωδία αλλά δεν αγνοεί πως καταπιάνεται με ζητήματα ταυτότητας, πέραν των πολιτικών, στα οποία απαντά με την αμφισημία της τελικής σκηνής.