Nostromo Home Cinema 10

Η Επιλογή Του Δεκαπενθημέρου

The King of Comedy (1982) ****1/2

Από τον Γιάννη Σμοΐλη

Σκηνοθεσία: Μάρτιν Σκορσέζε

Πρωταγωνιστούν: Ρόμπερτ Ντε Νίρο, Τζέρι Λιούις, Σάντρα Μπέρναρντ

109’, 1.85 : 1

Υπάρχουν κωμωδίες και κωμωδίες. Κάποιες είναι απλώς σαχλές και άχαρες, κάποιες καθρεφτίζουν το επίπεδο του κοινού τους γυρεύοντας να το διασκεδάσουν, άλλες στοχεύουν τα ταπεινότερα των ενστίκτων κι άλλες τα ευγενέστερα (αν και, εδώ που τα λέμε, ευπρέπεια ή σεμνοτυφία στο χιούμορ δε χωράει). Σε μερικές ιδιαίτερες κωμωδίες όμως –κι αυτές είναι που συναντώνται πιο σπάνια- το χαμόγελο παγώνει στα χείλη, το γέλιο μοιάζει περισσότερο με αμυντικό μηχανισμό μπροστά σε μια αόριστα ενοχλητική κατάσταση. Ο Σκορσέζε δεν μας συστήθηκε τώρα σαν μάστορας –και- αυτής της κατηγορίας με τον «Λύκο» του. Είχε προηγηθεί αυτός εδώ ο κωμικοτραγικός «βασιλιάς» που κι αν έχει την κωμωδία στον τίτλο του, φλερτάρει περισσότερο με την θλίψη και τη μελαγχολία.

Σε ένα από τα υποτιμημένα αριστουργήματά του Μάρτυ (σπάνια αναφέρεται το King Of Comedy, όταν μιλούν για τις κορυφαίες στιγμές της φιλμογραφίας του –γεγονός που αποδεικνύει πόσο λίγο το έχουν αντιληφθεί), ένας σαρωτικός Ντε Νίρο, στην καλύτερη του φάση, ενσαρκώνει τον επίδοξο stand up comedian και λιγάκι σαλεμένο Ρούπερτ Πάμπκιν. Ο Πάμπκιν δεν αμφιβάλλει. Είναι πεπεισμένος πως μπορεί να γίνει το νέο μεγάλο αστέρι της κωμωδίας. Οι άλλοι δεν το ‘χουν καταλάβει. Αυτός όμως θα φτάσει στα άκρα για να τους ανοίξει τα στραβά τους. Ξεκινώντας από το ίνδαλμα του (ιδανική επιλογή ο Τζέρι Λιούις), τον αλαζόνα Τζέρι Λάνγκφορντ που αντιστέκεται στην άνοδό του, όπως πάντα το παλιό στο νέο. Που αρνείται να παραδεχτεί το ταλέντο του γιατί απειλείται από αυτό. Είναι έτσι όμως ή όλα αυτά είναι απλά δικαιολογίες στο θολωμένο μυαλό του Πάμπκιν που δε θέλει να αποδεχτεί την –έτσι κι αλλιώς πάντα διαφεύγουσα- αλήθεια;

Δεν μπορώ να φανταστώ πιο καλά κεκαλυμμένο δράμα για την ψύχωση να είσαι κάποιος, απ’ αυτό το υπέροχο έργο. Το ότι μπορεί και λειτουργεί ταυτόχρονα σαν, πικρή έστω, κωμωδία, πιστώνεται ασφαλώς στη σκηνοθετική ιδιοφυΐα του δημιουργού της. Εδώ ο Σκορσέζε μιλάει για την επίμοχθη αναζήτηση της ταυτότητας και τον υπαρξιακό πανικό που τη συνοδεύει. Κάνει όμως και μια κατάμαυρη σάτιρα των, τηλεοπτικά διαμορφωμένων, κοινωνικών ηθών που παραμένουν ίδια μέχρι σήμερα και ακόμα αναπνέουμε στην ατμόσφαιρά τους. Κι είναι τέτοια η λεπτότητα των χειρισμών του, που δυσκολεύεσαι να πεις αν το αστείο αφορά τον παρακμιακό βασιλιά ή τους περιχαρείς υπηκόους (αφού όλοι γονατίζουμε μπροστά στην Εικόνα) της ιδιότυπης Αυλής που είναι ο παγκόσμιος πολιτισμός του φαίνεσθαι.

Κυκλοφορούν επίσης:

Από τον Χρήστο Ζαφειριάδη

The Counselor (2013)

Κάθε έργο του ΜακΚάρθι κουβαλά μέσα του έναν απροσδιορίστου μεγέθους (απ)ανθρώπινο σκοταδισμό που πλημμυρίζει την ατμόσφαιρα και καταπίνει τους περισσότερους χαρακτήρες στο πέρασμά του. Η ιστορία του Συνηγόρου δεν θα μπορούσε να διαφέρει σε αυτό, ακόμα κι αν ο Ridley Scott προσπαθεί να τοποθετήσει το λαμπερό του cast σε μια αρκούντως στυλιζαρισμένη αφήγηση και να παρουσιάσει ένα έργο προορισμένο για μαζική κατανάλωση. Αν δεν σταθείς στα ονόματα, στο budget και στην multiplex επιθυμία της παραγωγής, ίσως απολαύσεις αυτή την ιστορία ναρκωτικών, προδοσίας και αναπόφευκτου θανάτου, αναγνωρίζοντάς την ως μια υπέροχη πτώση της ηθικής σε ένα μονοπάτι αμέτρητων επιλογών που πήραμε λάθος, χωρίς η θλίψη να αφήνει χώρο για κάποιου είδους αναμενόμενη συγχώρεση.  ***

Escape Plan (2013)

Η συνύπαρξη και μόνο Schwarzenegger και Stallone σε μια ταινία δράσης εν έτει 2013 μπορεί να προκαλέσει ρίγη συγκίνησης στους απανταχού φίλους των δύο ηθοποιών, που δικαίως, δεν είναι και λίγοι ανά τον κόσμο. Ωστόσο η συγκίνηση μετατρέπεται γρήγορα σε κρυάδα όταν ανακαλύπτεις ότι η ταινία πρόκειται για μια πρώτης τάξεως αρπαχτή, η οποία χρησιμοποιεί την αίγλη των δύο ηθοποιών για να χτίσει μια πρόχειρα στημένη περιπέτεια φυλακών υψίστης ασφαλείας. Μια περιπέτεια η οποία στερείται της παθιασμένης ενέργειας και του ανόθευτου χιούμορ που θα έπρεπε να χαρακτηρίζουν τέτοιου είδους παραγωγές, με ένα φινάλε που αδυνατεί να αποδράσει από το σχεδόν ανέμπνευστο και αδούλευτο σενάριο της ταινίας. Προτιμώ για δεύτερη φορά Expendables και Last Stand, ταινίες που είχαν τουλάχιστον ειλικρινή ρόλο ύπαρξης στις ζωές μας. **

12 Years a Slave (2013)

Με το Oscar καλύτερης ταινίας να βαραίνει αιωνίως πλέον την πλάτη του Σκλάβου, η ταινία του McQueen κινδυνεύει να παρεξηγηθεί από τους λάτρεις του σκηνοθέτη ως η πιο διστακτική, αποπροσανατολισμένη και αφηγηματικά διεκπεραιωτική δημιουργία μιας καριέρας που μοιάζει να ανθίζει με έναν υπέροχο ρυθμό. Ωστόσο οφείλουμε να παραδεχτούμε πως ακόμα κι αν η ταινία είναι κομμένη και ραμμένη στα μέτρα της αμερικάνικης αγοράς, εκείνοι που θα την εκτιμήσουν περισσότερο είναι όσοι προσπεράσουν το φυλετικό δράμα επιβίωσης του Σόλομον Νόρθαπ και καταφέρουν να παρασυρθούν από την εικαστικά ηδονισμένη σημειολογία των κάδρων και την καμουφλαρισμένη ποιητική ωμότητα της ψυχολογικής αποσύνθεσης  των υπολοίπων χαρακτήρων. ***1/2

When a Stranger Calls (1979)

“- What do you want?

  - Your blood …all over me.”

Βασισμένο σε έναν αστικό μύθο των αμερικάνικων 60’s, το When a Stranger Calls του Fred Walton ήρθε ένα χρόνο μετά το αριστουργηματικό Halloween του Carpenter (δεκαεπτά χρόνια πριν από το περιβόητο Scream του Craven και άλλα τριάντα πριν από το επίσης απειλητικό House of the Devil του Ti West) μένοντας στην ιστορία των ταινιών τρόμου για τα εξαιρετικά πρώτα 25 λεπτά του, όπου μια νεαρή baby sitter απειλείται τηλεφωνικά από έναν άγνωστο εισβολέα. Ωστόσο η ατμόσφαιρα εξατμίζεται όταν ο σκηνοθέτης προσπαθεί να εισέλθει στο μυαλό, τόσο του δολοφόνου όσο και του ντεντέκτιβ που τον καταδιώκει στο πέρασμα των χρόνων, αποτυγχάνοντας διπλά. Αυτό όμως που πετυχαίνει είναι να κατασκευάσει μια μεταμεσονύχτια ταινία για ξάγρυπνα βράδια, όχι απαραίτητα με πανσέληνο, αλλά με τον ψυχολογικό τρόμο διάχυτο να απειλεί την έτσι κι αλλιώς διαταραγμένη ηρεμία του θεατή. **1/2