3/4/14

Captain America 2: Ο Στρατιώτης Του Χειμώνα (2014) * * *

Από τον Ηλία Δημόπουλο

Σκηνοθεσία: Άντονι και Τζο Ρούσο
Πρωταγωνιστούν: Κρις Έβανς, Ρόμπερτ Ρέντφορντ, Σκάρλετ Γιόχανσον, Σάμιουελ Τζάκσον

136’, 2.35:1


Αυτό που πάντα μου άρεσε στον Κάπτεν Αμέρικα, εκτός από τον ιδεαλισμό του, είναι πως μιλά για έναν «άνθρωπο» έξω απ’ την εποχή του.

Ο Κάπτεν Αμέρικα γεννήθηκε σαν κόμικ φιγούρα στα τέλη του 1940 και αντιπροσώπευσε εξ αρχής την πατριωτική ανάγκη της Αμερικής για αντίσταση στις δυνάμεις του Άξονα. Ωστόσο στην δεκαετία του ’60 βρέθηκε από τους Εκδικητές παγωμένος σε μια στήλη πάγου στον Βόρειο Ατλαντικό και από κει είναι και η ιδέα της απόψυξης (συμβολικά και κυριολεκτικά) του ήρωα στην πρώτη ταινία του 2011. Από αυτήν ήδη παίζει το μοτίβο του «εκτός εποχής» ήρωα, αυτού που εκπροσωπεί έναν παλιό κόσμο, άλλων αξιών, άλλης στάσης. Η κινηματογραφική Marvel κατάλαβε ασφαλώς πόσο ταιριάζει στον Στιβ Ρότζερς (το alterego του CaptainAmerica) αυτό το προφίλ και πέραν των απαραίτητων μοντερνισμών κράτησε αυτή την ιδέα. Που στην φετινή ταινία είτε σαν κωμική ανακούφιση ή και σαν λογική, φαίνεται επαρκώς.


Κατά τα λοιπά ο Στρατιώτης του Χειμώνα είναι μια ιστορία περισσότερο μονταρισμένη παρά σκηνοθετημένη. Αλλά έχει το ωραιότερα μονταρισμένο ξύλο που έχουν παρουσιάσει οι σούπερ ήρωες – και το καλύτερο που έχω δει τα πολλά τελευταία χρόνια. Έχει μια γνήσια ‘70ς συνωμοσιολογική καταβολή, με ριπές κατά του βιομηχανικού/στρατιωτικού κατεστημένου που δρα ολοκληρωτικά και παρακρατικά στις Η.Π.Α. Και, όπως καταλαβαίνεις, έχει και τον Ρέντφορντ για να σου χαμογελάσει με νόημα, αφού είναι αυτός που όρισε αυτού του τύπου το θρίλερ εκείνα τα μακρινά, κοντινά χρόνια. Ρέντφορντ που σχεδόν ποτέ του δεν έχει παίξει δεύτερο ρόλο και τον κάνει αυτό που λένε στα Όσκαρ έναν εντυπωσιακό support ρόλο με νόημα.

Ο Κρις Έβανς είναι πολύ Αμερικάνος για ευρωπαϊκά καρδιοχτύπια – είναι βέβαια κάτι σε πανέμορφος – αλλά, πιο σημαντικά για τους μη ερωτικά κατευθυνόμενους του φιλοθεάμονος, αποτυπώνει και αυτήν την αγορίστικη/ιδεαλιστική μελαγχολία του ανθρώπου που οφείλει να λειτουργήσει σ’ έναν κυνικό κόσμο, προσπαθώντας ακόμα-ακόμα και να μεταγγίσει λίγη από την ουσιαστική του ορθότητα στους μολυσμένους.

Από κει και μετά υπερθέαμα, καλό 3D και ελεγχόμενη φασαρία συστήνουν ένα από τα καλύτερα υπερηρωϊκά entries που θα ‘χετε δει.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου