Oldboy (2013) **

Από τον Ιωάννη 'Moody' Λαζάρου

Σκηνοθεσία: Σπάικ Λι

Πρωταγωνιστούν: Τζος Μπρόλιν, Ελίζαμπεθ Όλσεν, Σάμιουελ Τζάκσον

2.35:1, 104 λεπτά

Η πεμπτουσία του πρωτότυπου σύμπαντος του Παρκ Τσαν Γουκ, που γνώρισε διεθνή επιτυχία και αποτελεί cult classic, είναι η υπερβολή του. 
Η φύσει και θέσει υπερβολή. 

Από το σενάριό που επιχειρεί να θυμίσει τραγωδία στα υψηλότερα δραματικά της ντεσιμπέλ, με παλαιοδιαθηκική χροιά, μέχρι την οπερατική και μεγαλεπήβολη σκηνοθεσία του Παρκ που βρίσκει το απόγειό της στο τελευταίο ημίωρο συνταρακτικών αποκαλύψεων του φιλμ. Κάπως έτσι, για τους θεατές της λειτούργησε είτε ως κινηματογραφικό μάννα εξ ουρανού είτε ως κάτι το εγγενώς μη πειστικό και παράδοξο –περισσότερους θα συναντήσεις στην πρώτη κατηγορία, βέβαια.

Ανάγκη (;) για το αμερικάνικο ριμέικ του γεννήθηκε άμεσα, και μια δεκαετία μετά υπογράφεται από έναν κυρίως πολιτικό σκηνοθέτη, τον Σπάικ Λι. Και το μοναδικό που θα αναγνωρίσεις εδώ από εκείνον, μιας και δεν τίθεται ζήτημα φυλετικών διακρίσεων, είναι η πινελιά που δίνει στην τελευταία του πράξη, στο ρόλο που κρατούν τα μίντια στο σύγχρονο τρόπο ζωής.

Κατά τα λοιπά, η μεταφορά της γνωστής ιστορίας στη Νέα Ορλεάνη λιγοστά διαφοροποιείται από το πρωτότυπο έργο, μιλά περισσότερο επεξηγηματικά αλλά προκαλεί και λιγότερο μυστήριο, υπογραμμίζει το Σήμερα στο φόντο της για να γίνει πιο γήινη και αποφεύγει τον λεκτικό στοχασμό που ενστερνίζεται το πρωτότυπο, όμως έτσι, συν το γεγονός πως η μεταστροφή του χαρακτήρα του Μπρόλιν είναι ανύπαρκτη, αποτυγχάνει να στοιχειώσει.

Παραμένει μια μάλλον αξιοπρεπής, αλλά και ουσιαστικά ανέμπνευστη, απόδοση μιας ιστορίας που χυμά ορμητικά σε πολλά από τα ταμπού της κοινωνίας μας, πάσχοντας σε στυλ και καταλήγοντας φανερά ηθικοπλαστική, αυτή τη φορά.