29/5/14

Λευκός Ελέφαντας (2012) ***

Από τον Ηλία Δημόπουλο

Σκηνοθεσία: Πάμπλο Τραπέρο
Πρωταγωνιστούν: Ρικάρντο Νταρίν, Ζερεμί Ρενιέ, Μαρτίνα Γκούσμαν

105’, 2.35:1


Λίγο πριν το Μουντιάλ της Αργεντινής, η εκεί στρατιωτική χούντα θέλησε να κρύψει από το διεθνές βλέμμα τις τεράστιες ανισότητες στο εσωτερικό της χώρας αποκλείοντας έναν αχανή χώρο στην καρδιά του Μπουένος Άϊρες. Η Ciudad Oculta – γνωστή σήμερα σαν η «Κρυφή Πόλη» - ήταν μια απέραντη παραγκούπολη, μια έσχατη φτωχογειτονιά που σταδιακά έγινε ένα κράτος εν κράτει, με σφύζουσα εγκληματικότητα και σφοδρή φτώχεια.

Ο Λευκός Ελέφαντας είναι γι’ αυτή τη γειτονιά. Μια από κείνες τις ταινίες που τόσο εύκολα μπορούν να κατρακυλήσουν σε κάτι ανάμεσα στην επίδειξη βιρτουοζιτέ (Η Πόλη του Θεού) και στην λαϊκίστικη καταγγελία.

 
Αντίθετα όμως εδώ έχεις να κάνεις μ’ ένα λαμπρό δείγμα κοινωνικού σινεμά. Χρησιμοποιώντας άφοβα για ήρωα έναν παππά της Καθολικής Εκκλησίας – σε μια χώρα όχι λιγότερο θρησκόληπτη απ’ όσο έχεις συνηθίσει – αντλεί από την απόσταση ανάμεσα στο εκκλησιαστικό δόγμα και τον ουσιώδη ανθρωπισμό, μιλώντας για ανθρώπους που δεν σταματούν μπροστά στις φαινομενικά αγεφύρωτες αποστάσεις και πράττουν κατά το ανθρωπιστικό ένστικτο λύνοντας καθημερινά προβλήματα και προσωποποιώντας την αντιμετώπιση δυσχερειών που άλλοι θα μετέθεταν στην άϋλη πολιτική βούληση.

Καίρια ακτιβιστικός, χωρίς κορώνες και πολιτικάντικη αδράνεια, μέγιστα ανθρώπινος αφού δεν παρακάμπτει εκείνα που δήθεν μιαίνουν το ιεραποστολικό (ή όποιο) καθήκον, ο Λευκός Ελέφαντας διαθέτει αυτόν τον σπουδαίο σύγχρονο ηθοποιό τον Ρικάρντο Νταρίν και μέσα από το προικισμένο, πεντακάθαρο, βασανισμένο βλέμμα του κοιτάζει κατάματα την πιθανότητα να κάνεις κάτι στη ζωή σου αν ελευθερωθείς από την έξωθεν εικόνα (και την ακοινώνητη βαριεστημάρα σου, αλήθεια…) και προσπαθήσεις να συμβάλεις το μέρος σου στην (επαν)ανθρωποποίηση του κόσμου τούτου.

Ψιλά γράμματα...  

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου