8/5/14

Ανυπόφοροι Γείτονες (2014) ***

Από τον Ηλία Δημόπουλο


Σκηνοθεσία: Νίκολας Στόλερ
Πρωταγωνιστούν: Σεθ Ρόγκεν, Ζακ Έφρον, Ρόουζ Μπερν

96’, 2.35:1


Υπάρχουν οι συντηρητικότεροι που σκληροπυρηνικά θεωρούν την υποφορά και την απόλαυση της (καλοφτιαγμένης) κακής αισθητικής ως ένα βασικό δείγμα πολιτισμικής κάμψης. Κι εμένα αν θες να μου εφαρμόσεις το τέλειο ανακριτικό μέσο μπορείς να με υποβάλλεις σε Μαρινέλλα του ’70 και θα ξεράσω ακόμα και τα αείποτε ανείπωτα. Αλλά η αλήθεια είναι με το μέρος εκείνων που θεωρούν ένα καλοφτιαγμένο μνημείο κιτσαρίας, ένα δηλαδή που έχει συνείδηση των ορίων του και του τι αντιπροσωπεύεται εντός τους, την άλλη όψη της μεγάλης τέχνης. Αν δεν συνέβαινε αυτό, δεν θα υπήρχε το μπουρλέσκ, δεν θα υπήρχαν οι κλόουν, δεν θα υπήρχε η εποποιΐα των πρώτων βωβών χρόνων του σινεμά, οι τουρτομαχίες, οι μαξιλαροπόλεμοι, οι κλωτσιές στον πισινό, όλα όσα δηλαδή κάνουν το 90% των παιδιών να σκάνε στα γέλια. Η λυτρωτική διαδικασία του γέλιου χρειάζεται την κακή αισθητική, χρειάζεται ν’ αναγνωρίσει επί της οθόνης εκείνο που δεν συμβαίνει «και καλά» στην πραγματικότητα κι από την απόσταση των δύο να γεννηθεί.

Το έργο του συνεπούς Στόλερ – που κάνει μόνο καλές ταινίες είδους (Forgetting Sara Marshall, Get Him to the Greek) – δεν έχει την τελειότητα ενός Τζέρι Λιούΐς, τον πληθωρισμό ενός Τζιμ Κάρι ή την αφασία του Γουΐλ Φέρελ, αλλά είναι ένας συνεκτικά χονδροειδής βωμός κακού γούστου που καταλαβαίνει μέχρι τα μπούνια πως τα επεισόδια της ζωής (και δη της έγγαμης που είναι εδώ σε αμείλικτο στόχαστρο) είναι σοβαρά επειδή έχεις ξεχάσει πόσο ανόητο είναι το σύμπαν που τα περιθάλπει. Και για μένα οτιδήποτε ευτελίζει τα ασήμαντα που θεωρούμε ακρογωνιαίους λίθους, έχει λόγο ύπαρξης.

Πόσο μάλλον οι Ανυπόφοροι Γείτονες που ξέρουν ότι το κάνουν και ξέρουν και πού να σταματήσουν.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου