Βόλτα Με Τον Μολιέρο (2013) ***

Από τον Ιωάννη 'Moody' Λαζάρου

Σκηνοθεσία: Φιλίπ Λε Γκέ

Πρωταγωνιστούν: Φαμπρίς Λουκινί, Λαμπέρ Ουιλσόν, Μάγια Σάνσα

104’, 1.85:1

Ο «Μισάνθρωπος» του Μολιέρου είναι ένα έργο που θεωρείται διαχρονικά διφορούμενο ως προς τις προθέσεις του και ασυνήθιστο ως προς τον τρόπο που επιχειρεί να αναχθεί σε κωμωδία μέσα από την υπερβολική του σοβαρότητα. Ο κεντρικός ήρωας, ο Αλσέστ, είναι ειλικρινής και ανιδιοτελής. Ζει αδιαπραγμάτευτα σύμφωνα με τις αρχές του και μισεί τρομακτικά την υποκρισία, την προδοσία, το εύκολο κέρδος και την δια παντός τρόπου κοινωνική αναρρίχηση. Χαρακτηριστικά που αναγνωρίζει παντού στον περίγυρό του και τον κάνουν συχνά πικρόχολο ωθώντας τον στην απομόνωση και την, αποκαλούμενη από τους άλλους, μισανθρωπία. Αντίβαρο στο δικό του, αυστηρά ηθικό, σύμπαν ο φίλος του Φιλέντ που προσπαθεί να τον συνετίσει και να τον κάνει πιο «ευέλικτο».

Στη «Βόλτα με τον Μολιέρο», ο «Μισάνθρωπος» δεν αποτελεί απλώς το θεατρικό έργο που ένας σταρ της τηλεόρασης σε υπαρξιακή κρίση επιχειρεί να ανεβάσει με τη συμμετοχή ενός δύστροπου παλιού του, κατά συνθήκη, φίλου που έχει χρόνια αποσυρθεί από το θέατρο. Ο «Μισάνθρωπος» γίνεται η ίδια η μεταξύ τους ιστορία που αναπτύσσεται σε ένα αποκομμένο νησί, μέσα από ένα παιχνίδι εναλλαγής ρόλων Αλσέστ-Φιλέντ -ύστερα από ρίψη κέρματος στην πρόβα-, τσακωμούς σχετικά με τον αλεξανδρινό στίχο του έργου (που πρέπει να προφέρεται ως δωδεκασύλλαβος κι όχι ως δεκαπεντασύλλαβος), με τις γενικότερες επιλογές ζωής που έχει κάνει ο καθένας και τους κάνουν αταίριαστους, αλλά κυρίως με καταλύτη τη μοιραία εμφάνισης μιας γήινης, ποθητής Ιταλίδας που όπως και στο πρωτότυπο έργο, σαν σύμβολο του Έρωτα, θα σταθεί ο λόγος να ξεδιπλωθεί η μολιερική μισανθρωπία.

Μια ταινία που, (ίσως) αποδυναμώνεται δραματουργικά από κάποια εμβόλιμα ανάλαφρα επεισόδια, τα οποία όμως αποσκοπούν στο να ανακουφίσουν από τον βαρύ λόγο και να εκτονώσουν τη θεατρική πόζα, αλλά αναζητά πεισματικά το αυθεντικό μέσα σε έναν εκκωφαντικά φτωχό αξιακά κόσμο. Χωρίς δισταγμό αγγίζει με ανθρώπινη συμπάθεια, αλλά και διακριτική απόσταση, τους δύο καλλιτεχνικούς νάρκισσους που ταλαντεύονται μεταξύ αλαζονείας και απόλυτης ανασφάλειας (όπως οι περισσότεροι άνθρωποι της Τέχνης), καθώς οδηγούνται στην οριστική σύγκρουση που επικαιροποιεί το διαπροσωπικό τους χάσμα και σηματοδοτεί την εποχή της αυτογνωσίας.