Nostromo Home Cinema 13

Η Επιλογή του Δεκαπενθημέρου:

Από τον Χρήστο Ζαφειριάδη

Nebraska (2013) ****

Σκηνοθεσία: Αλεξάντερ Πέιν

Πρωταγωνιστούν: Μπρους Ντερν, Στέισι Κέιτς, Τζουν Σκουίμπ, Γουίλ Φόρτε, Μπομπ Όντενκερκ

115’,  2.35 : 1

“Have a drink with your old man. Be somebody!”

Το σινεμά του Payne το αισθάνεσαι δικό σου. Το νιώθεις κομμάτι του εαυτού σου, όχι γιατί στέκεται δίπλα σου (κι ας συμβαίνει μίλια μακριά), αλλά γιατί μέσα σε αυτό (ανα)γνωρίζεις ανθρώπους που βρίσκονται κοντά σε σένα. Ανθρώπους που για κάποιο περίεργο λόγο ξέρεις ότι μαζί τους μπορείς να ανταλλάξεις κουβέντες και να κάνεις συζητήσεις ολόκληρες που δεν μπορούσες μέχρι τώρα, ακόμα κι αν όλα τα λες εσύ και αυτοί δεν βγάζουν άχνα για όσα τους πονάνε, για όσα χαίρονται σαν τα μικρά παιδιά και εσύ απλά χαίρεσαι που τους κοιτάζεις. Το ανεκτίμητο σε αυτό το σινεμά δεν είναι το ότι γίνεται δικό σου, αλλά το ότι μέσα στην απρόσωπη πραγματικότητά μας, μένει με πείσμα κοντά και σου κρατάει συντροφιά, ακόμα και όταν μέσα στη σιωπή σου νιώθεις ότι έχεις απομείνει μόνος.

Όταν κοιτάξεις τη Nebraska θα αντικρίσεις την αυθεντική μοναξιά των ανθρώπων της, μια μοναξιά που έχει μάθει να ανθίζει στις καρδιές μας, από τον παραλογισμό της αστικής βαρβαρότητας μέχρι τις σκονισμένες πεδιάδες της αμερικανικής επαρχίας. Μια μοναξιά που δεν έρχεται αμέσως αλλά όταν έρθει θα ψάξεις από κάπου να κρατηθείς, από κάπου να στηρίξεις τις υπόλοιπες στιγμές που σου ‘χουν απομείνει. Στη Nebraska του Payne θα έρθεις αντιμέτωπος με την επιθυμία ενός ανθρώπου που βρίσκεται γύρω στα 70, γνωρίζει ότι ξεμένει σιγά-σιγά από ευχές και νιώθει την ανάγκη να ελπίσει, την ανάγκη να ζήσει μια τελευταία φαντασίωση τη στιγμή που όλοι νομίζουν ότι τα έχει πια χαμένα, ενώ εκείνος έχει μόλις ανακαλύψει ένα καινούριο όνειρο για να μπορέσει να επιβιώσει. Να δηλώσει για μια ακόμα φορά παρών και να αποχαιρετήσει ό,τι αγάπησε με το κεφάλι του ψηλά. 

Μέσα στα μάτια του Woody Grant (φορεμένα με ένα υπέροχο τρόπο στο πρόσωπο του Bruce Dern) θα ανθίσει η ξεροκεφαλιά της δοξασμένης πραγματοποίησης ενός ονείρου. Μαζί με αυτή τη ξεροκεφαλιά, ανθίζει και η σύγκρουση ανάμεσα στην αφέλεια του παραμυθιού και την φρικαλεότητα της πραγματικής ζωής. Η αφέλεια και η ανάγκη να πιστέψεις εκείνα που σου λένε, απέναντι σε όλα εκείνα που δεν θέλεις να ακούσεις, γνωρίζεις όμως ότι δεν μπορείς να αποφύγεις. Γνωρίζεις ότι ίσως σου κλέψουνε τα χρώματα, ίσως σου στερήσουνε την χρηματική αξία του ενός εκατομμυρίου δολαρίων, την ψυχική αξία του ονείρου όμως, δεν θα σου την πάρουνε ποτέ, αφού ποτέ δεν θα ξεχάσεις τα πρόσωπα που αγάπησες και όλα όσα (δεν) μπόρεσες να αφήσεις πίσω. Μέσα από αυτό το όνειρο θα βρεις την δύναμη να πορευτείς στην γλυκόπικρη ανυπαρξία των ανθρώπων της παλιάς σου γειτονιάς, να κοιτάξεις τον κόσμο για μια ακόμα φορά και τελικά να βρεις το δρόμο σου γι’ αυτό που ονομάζεις σπίτι.

Κυκλοφορούν επίσης:

Από τον Γιάννη Σμοΐλη

Breaking The Waves (1997) *****

Η -κατά την άποψη του γράφοντος- συγκλονιστικότερη ταινία του Lars Von Trier είναι ένα κατανυκτικό, υπαρξιστικό μελόδραμα, κατακλυσμιαίας συναισθηματικής έντασης και σαρωτικής μελαγχολίας που αναρωτιέται, με μπεργκμανική διεισδυτικότητα, ποιον θα τοποθετήσουμε στην κενή θέση του απόντος Θεού. Και αποφαίνεται, την αγάπη. Απόλυτη, τραγική, απαρασάλευτη, παράλογη, άμετρη, μια αγάπη που μπορεί να γεμίσει με μουσική την τρομακτική σιωπή του σύμπαντος και που ενσαρκώνεται ιδανικά στο πρόσωπο της ανατριχιαστικής Emily Watson (αν με ρωτάς, μια από τις πέντε πιο σπουδαίες γυναικείες ερμηνείες στην ιστορία του σινεμά ). Ο Έρωτας, ο Θάνατος, η Αγιότητα, το υπερ-ηθικό της αληθινής αφοσίωσης, το Θαύμα, όλα είναι εδώ. Δεν το παρακολουθείς απλά, προσεύχεσαι μαζί του.

Nymphomaniac Vol 1 (2013) ****

Αφού πέρασαν οι μήνες και καταλάγιασε ο ενθουσιασμός, μπορούμε πια να απολαύσουμε το Nymphomaniac γι’ αυτό που πραγματικά είναι: μια, λιγάκι επιτηδευμένη, (όπως οι καλύτερες δουλειές του Δανού) σεξολογική -και σε καμιά περίπτωση σεξουαλική- εποποιία για την αλαζονεία της όψιμης Δύσης μας να διαχειρίζεται –ελπίζοντας να καθυποτάξει- τη σάρκα, μέσα από κώδικες ηθικούς, πολιτικούς, επιστημονικούς αλλά ποτέ ποιητικούς. Γι’ αυτό και η εκδίκηση της τελευταίας, αναμενόμενα, θα αναπληρώσει αυτό το κενό με διονυσιακή εκρηκτικότητα. Κι ο Trier θα την καταγράψει με τη γνώριμη ειρωνεία του αλλά και την ευλάβεια ενός καλλιτέχνη-πιστού που με δέος υποκλίνεται σε δυνάμεις που τον ξεπερνούν.

Scream (1996) ****

Μεταμοντέρνο ακόμα και για τα σημερινά δεδομένα, το πρώτο Scream παραμένει μια όαση πρωτοποριακού σινεμά, θαρραλέας αυθάδειας και απελευθερωτικού μηδενισμού σε έναν κόσμο αποκαρδιωτικής σοβαρότητας. Δεν είναι μόνο το επιδέξιο «ξήλωμα» κανόνων και περιορισμών ή η –μισοκρυμμένη πίσω από την ίντριγκα, μισοφανερή στα inside jokes- αποδόμηση ενός είδους που το καθιστούν μεγάλο μέσα στην εσκεμμένη του ελαφρότητα. Είναι κυρίως η ρητορική του, που με δοκιμιακή ευστοχία, μιλάει για την μυστικιστική διάσταση του κινηματογράφου. Αυτήν που παγιδεύει ζωές και μετατρέπει την πραγματικότητα σε βαρετή –και πάντα λιγότερο ένδοξη- απομίμησή της.

Get Carter (1971) ****1/2

Η ταινία που καθόρισε το βρετανικό γκανγκστερικό θρίλερ, είναι κι ένα από τα αριστουργήματα των 70’s. Η πηχτή του ατμόσφαιρα, η συννεφιασμένη του σοβαρότητα, ο πεσσιμιστικός σκηνοθετικός τόνος του Hodges, το αδιανόητο soundtrack και φυσικά η επιτομή του κινηματογραφικού cool, ο εμβληματικός Michael Caine σ’ έναν από τους καλύτερους ρόλους της καριέρας του, το τοποθετούν σε μια άλλη σφαίρα ύπαρξης που τίποτα δε μπορεί να το αγγίξει. Ούτε καν ο χρόνος, κάτι που εύκολα διαπιστώνεις με το που κάνει την εμφάνισή του το θρυλικό δίκαννο.