15/5/14

Godzilla (2014) ***1/2

Από τον Ηλία Δημόπουλο


Σκηνοθεσία: Γκάρεθ Γουΐλιαμς
Πρωταγωνιστούν: Άαρον Τέϊλορ Τζόνσον, Ελίζαμπεθ Όλσεν, Μπράϊαν Κράνστον, Ντέϊβιντ Στράτχερν, Κεν Γουατανάμπε, Σάλι Χόκινς, Ζιλιέτ Μπινός

123’, 2.35:1


Κάμποσα από τα καλύτερα blockbusters, είναι monster blockbusters. Από τον δεύτερο Terminator, που εγκαινιάζει την μοντέρνα εποχή των εφέ, στον Hulk του Ανγκ Λι, που δείχνει πως θα μπορούσαν να είναι οι ταινίες σούπερ ηρώων, κι από τα Σπιλμπεργκικά κομψοτεχνήματα (Lost World και War of the Worlds) μέχρι το πιο συναισθηματικό blockbuster όλων που είναι ο King Kong του Πίτερ Τζάκσον, το υποείδος έχει βγάλει  διαμάντια.

Ο Γκοτζίλα, ο Βασιλιάς των Τεράτων, με την πληθώρα των συνεχειών της μονάκριβης αρχικής ταινίας του ’54 του Ισίρο Χόντα, έμοιαζε θαμμένος κάτω από τόνους ωκεανικής λάσπης μετά το εκτρωματικό έργο του Έμεριχ 16 χρόνια πριν. Εντούτοις, στην πεντηκονταετία, ο Γκάρεθ Γουΐλιαμς (Monsters, 2010) παραλαμβάνει έναν προϋπολογισμό 160 εκατομμυρίων και παραδίδει ένα από τα καλύτερα monster movies που έχεις δει ποτέ, αλλά και ένα σχεδόν εξαιρετικό blockbuster που δείχνει γιατί το σινεμά θα μπορούσε να κερδίσει την τηλεόραση (από πλευράς θεάματος) και το downloading (αφού δεν γίνεται να το απολαύσεις πουθενά αλλού).


Απλώς προϋποθέτω ότι δεν βλέπεις σινεμά μεγάλου κοινού παλιομοδίτικα. Οι χαρακτήρες, ας πούμε, αν και ανώτεροι του σωρού του είδους (βοηθά το σκόπιμα επιλεγμένο λαμπρό καστ), παραμένουν υποκείμενοι στην σύμβαση του disaster movie. Το μικροανθρώπινο δράμα είναι δευτερεύον. Από κει και μετά όμως το Godzilla είναι μια σκηνοθετημένη ταινία, που ξεκάθαρα και εκτυφλωτικά έχει σχεδιαστεί στο χαρτί προτού οπτικοποιηθεί. Και οπτικοποιείται μεγαλόπρεπα. Και σκηνοθετείται με στρατηγική αγωνίας, με ύφος σπιλμπεργκικό και τόνο οικολογικής παραβολής. Με σεκάνς ανθολογίας όπως αυτή της πτώσης των αλεξιπτωτιστών (και soundtrack Λίγκετι παρακαλώ!), ο Γκοτζίλα επανενθρονίζεται μέσα σε σκότος πεσιμιστικό και θριαμβικό, δεν σ’ αφήνει στιγμή να ξεχάσεις πως γεννήθηκε μέσα από τις αποκτηνωμένες φλόγες του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου, πως υπάρχει σε μια (καθόλου μετα-)πυρηνική Γη (η Φουκοσίμα πλανάται εφιαλτικά μέσα του διαρκώς) και, πιο «ψαγμένα», είναι απαραίτητος σε μια ανθρωπότητα που τα ‘χει κάνει μαντάρα και, ως συνήθως, χρειάζεται έναν από μηχανής Βασιλιά να την περισώσει από την ανίκητη βλακεία της.

Μείον την μερική υποταγή της σε συμβάσεις του είδους και ίσως την περιρρέουσα πολιτική της αμφισημία (οι θεωρητικοί θα γιορτάσουν μ’ αυτήν), αυτό είναι το σινεμά τεράστιου κοινού που θα ‘πρεπε να θέλουμε να βλέπουμε.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου