Τα Δεσμά Του Διαβόλου (2013) ***

Από τον Ηλία Δημόπουλο

Σκηνοθεσία: Ατόμ Εγκογιάν

Πρωταγωνιστούν: Ριζ Γουΐδερσπουν, Κόλιν Φερθ, Ντέϊν ΝτεΧάαν

114’, 1.85:1

Αν ο κριτικός δεν συνυπολογίζει το συναίσθημα στην αποτίμηση ενός έργου δεν έχει να προσφέρει κάτι. Το συναίσθημα σε περιπτώσεις όπως αυτής του Εγκογιάν απορρέει της συνεισφοράς, των εμμονών και της σημερινής φάσης της διαδρομής του καλλιτέχνη. Αν εκτιμάς το πρώτο, τιμάς το δεύτερο και προτιμάς εκείνους που εξακολουθούν να δημιουργούν, παρά το επιβεβαιωμένο ντεφορμάρισμα, και να μπολιάζουν το έργο τους με ότι τους διαπνέει, ο Εγκογιάν έχει κατακτημένη θέση.

Έχοντας πει αυτό, Τα Δεσμά του Διαβόλου είναι η καλύτερη δουλειά του Καναδοαρμένη τα τελευταία πολλά, δύσκολα χρόνια.

Ξεκινώντας, όπως συχνότατα κάνει τελευταία, από την φόρμα του θρίλερ, παίρνει την πραγματική ιστορία του αινίγματος της δολοφονίας τριών 8χρονων αγοριών και παραδίδει ένα φιλμ δοσμένο στην υπέροχη αντίφαση του να παρατηρείς λεπτομερώς την πραγματικότητα αντιλαμβανόμενος την σχετικότητα της αλήθειας.

Αντίθετα όμως με το πώς είχε κάνει στο μεγάλο του αριστούργημα, το Γλυκό Πεπρωμένο (1997), που επρόκειτο ξανά για την απώλεια μικρών παιδιών και των ευθυνών του χαμού τους, ο Εγκογιάν εδώ κολυμπάει στα βαλτοτόπια του Μισισίπι ερευνώντας ντετεκτιβίστικα αίτια και περιστατικά.

Δέσμιος ενός σεναρίου που δεν έχει γράψει αυτή τη φορά ο ίδιος, αδυνατεί να εμβαθύνει διαλογικά στο πλήθος των εμπλεκόμενων χαρακτήρων. Επαφίεται λοιπόν στο τάλαντο και τις εμμονές του. Κι από κει θα βρεις την θλίψη του για το χάσιμο της αθωότητας, τον ανθρωπισμό του (μέσα απ’ τον χαρακτήρα του Φερθ) στα της θανατικής ποινής και, περισσότερο όλων, την πεποίθησή του πως μετά το περιστατικό και την, συχνά αμαρτύρητη, αλήθεια του, είμαστε δέσμιοι των αφηγήσεων γύρω από αυτό. Στήνοντας δεξιοτεχνικά αφηγήσεις εντός αφηγήσεων, εσωκλείει «το μυστήριο, μέσα στο γρίφο, μέσα στο αίνιγμα» συσκοτίζοντας, όπως της πρέπει, την διαφεύγουσα αλήθεια.

Αυτό που μένει είναι οι αποφάσεις για την στάση ημών, αποφάσεις που οφείλουν να αντιλαμβάνονται πως όταν το παιχνίδι είναι στημένο, όπως συχνά είναι, δεν έχεις παρά να στηρίζεσαι στην ανθρωπιά σου κι όχι στην ανελέητη Κρίση επί αλλήλων που ούτε την κατέχεις, ούτε σου αναλογεί.