Ο Καθρέφτης της Κολάσεως (2013) ***

Από τον Ηλία Δημόπουλο

Σκηνοθεσία: Μάϊκ Φλάναγκαν

Πρωταγωνιστούν: Κάρεν Γκίλαν, Μπρέντον Τουέϊτς, Κέϊτι Σάκοφ, Ρόρι Κόχραν

104’, 2.35:1

Oculus στην αρχιτεκτονική είναι το «μάτι» που σχηματίζεται στην κορυφή ενός τρούλου. Για το πολύ ελπιδοφόρο ντεμπούτο του Φλάναγκαν ο όρος χρησιμοποιείται συμβολικά σαν το μάτι που αφ’ ενός μπορεί να δει όσο πιο ευρυγώνια γίνεται αλλά και για το ψυχολογικό μάτι που τοποθετημένο ψηλότερα, και κατά μία έννοια έξω απ’ το συγκυριακό οικοδόμημα, θα στραφεί προς το τραυματικό εντός και θ’ αντιμετωπίσει.

Το Oculus είναι ένα horror για την Μνήμη και την παιδική ηλικία και τα τραύματά της. Μη νομίσεις όμως ότι θα σε ζαλίσει με συμβολισμούς και σημειολογίες. Ένα σωστό horror οφείλει να επιτεθεί στο υποσυνείδητο και το Oculus ενσωματώνει οργανικά στο γύρισμά του κάμποσους τρόμους πάνω στην αντίληψη της πραγματικότητας και πως αυτή διαθλάται από τους τρόμους αυτούς. Έτσι, μ’ ένα εντυπωσιακό παράλληλο μοντάζ και επιτυχημένη χρήση του κρυμμένου στο κάδρο (αντί του προκλητικού τσαφ που απλώς ξαφνιάζει αντί να τρομάζει) σε μπάζει σ’ έναν γνήσια ενοχλητικό κυκεώνα εναλλασσόμενου φαίνεσθαι και είναι.

Κι επειδή, είπαμε, αυτό είναι ένα επιτυχημένο horror, ο κυκεώνας αυτός είναι φαύλος. Και τότε η σκοτεινιά κατακλύζει ήρωες και θεατή

κάνοντάς σε ίσως και να ξεχάσεις πως με λίγο παραπάνω θάρρος η αυθαιρεσία θα ήταν λιγότερη και το αποτέλεσμα αλάνθαστο. Ακατέργαστο διαμάντι του είδους λοιπόν, που λένε και οι κριτικοί, και ένας πολύ-πολύ κινηματογραφικός δημιουργός μοιάζει να επωάζεται εδώ.