Η Δική Μας Νύχτα (1986) ***

Από τον Ιωάννη 'Moody' Λαζάρου

Σκηνοθεσία: Λεός Καράξ

Πρωταγωνιστούν: Μισέλ Πικολί, Ντενί Λαβάντ, Ζυλιέτ Μπινός, Ζουλί Ντελπί.

1.66:1, 117’

Υπάρχει ένας ιός που σκοτώνει αυτούς που κάνουν έρωτα δίχως συναίσθημα –και καλά τους κάνει, αν ρωτάς. Και υπάρχει ένας ηλικιωμένος που θα συνεργαστεί από ανάγκη με έναν νέο που έχει γρήγορα χέρια, αλλά δε μιλά πολύ, για να κλέψουν έναντι παχυλής αμοιβής, έναν θεραπευτικό ορρό που παρασκευάζεται σε εργαστήριο. Ο πρώτος χρειάζεται χρήματα για να διώξει το φόβο και την απειλή, να εξαγοράσει την ασφάλειά του. Ο δεύτερος για να χτίσει μια καινούρια ζωή από το μηδέν, αφού νιώθει απελευθερωμένος ύστερα από το πατρικό ορφάνεμά του. Τα πράγματα περιπλέκονται, όμως, όταν ο τελευταίος γνωρίζει τη νεαρά σύντροφο του πρώτου και αισθάνεται αυτά που πόθησε.

Ο Λεός Καράξ –ο αποκαλούμενος (κι αυτός) «τρομερό παιδί»- στο δεύτερο φιλμ του, μετά το “Boy Meets Girl” που πρωτοσύστησε τον Λαβάντ, τυλίγει τους ήρωές του με ένα ψυχρά στυλάτο τοπίο και τη γκανγκστερική του ιστορία με μια περιπαθώς αρτιστίκ φιλμική γλώσσα. Στην καρδιά της ταινίας, όμως, παραμονεύει σαν αντίσωμα ένας ορμητικός νεο-ρομαντισμός, ταγμένος σε μια ποιητική υπερβατικότητα με ευθείες αναφορές στον παλιό -και καλό- Γκοντάρ και τον Κοκτώ, που αντιμάχεται, χορεύοντας αλά Τζιν Κέλι στους ρυθμούς της μοντέρνας αγάπης του Μπάουι, τον κυνισμό -που βαφτίσαμε ρεαλισμό- μέχρι τελικής πτώσης. Σταθερή πρακτική του, η τροφή των ματιών την ημέρα για να ‘ναι πλούσια τα όνειρα τη νύχτα και διακαής πόθος του, ο έρωτας που εισβάλλει ακαριαία και με βιαιότητα, θαρρείς για να διαρκέσει για πάντα.

Κι αν εδώ μοιάζει πρωτολειακή η σινεματική του έκφραση (και σίγουρα μακρυά από τα σημερινά προσφιλή θεάματα), η «Δική μας Νύχτα» αποτελεί το απαραίτητο σκαλοπάτι για τους υπέροχους «Εραστές της Γέφυρας», που έρχονται πέντε χρόνια αργότερα με το ίδιο πρωταγωνιστικό ζευγάρι, για να σφραγίσουν την ασυγκράτητη επιθυμία για το εδώ και τώρα του Έρωτα, αδιαφορώντας για τον ορθολογισμό ενός καλοσχηματισμένου αύριο.