Σαμποτάζ (2014) **

Από τον Ηλία Δημόπουλο

Σκηνοθεσία: Ντέϊβιντ Άγιερ

Πρωταγωνιστούν: Άρνολντ Σβαρτζενέγκερ, Ολίβια Γουΐλιαμς, Σαμ Γουέρθινγκτον, Τέρενς Χάουαρντ, Τζος Χόλογουεϊ, Μάρτιν Ντόνοβαν

109’, 1.85:1 

Χρειάζεται να έχεις καντάρια αγάπης για το σινεμά για να αντέξεις την άρνηση του Σαμποτάζ να είναι μια καλύτερη ταινία. Το υλικό υπάρχει (άλλη μια μεταγραφή των Δέκα Μικρών Νέγρων), η μεταφορά του στο σύγχρονο περιβάλλον του τριπτύχου Μπάτσοι-Ναρκωτικά-Διαφθορά θα έδινε σ’ έναν Κάρπεντερ (σε φόρμα) ή έναν Φίντσερ (πάντα σε φόρμα) την ευκαιρία για κάτι χορταστικό.

Αντ’ αυτού παίρνεις ένα σπινταριστό πανεπιστημιακό μάθημα στην βωμολοχία και το gore, μια ξεχάσιμη ταινιούλα αδιάφορης έκβασης και αναίτια φανατικής αντιψυχολογίας σε οτιδήποτε προσιδιάζει σε χαρακτήρα.

Και γιατί του βάζεις δύο αστέρες λοιπόν; Γιατί κρατάς μια δεκάλεπτη coda - σ’ ένα έργο που ποτέ δεν σε προϊδέασε - που εντελώς ξεκούδουνα περιέχεται και κλείνει το φιλμ σαν ταινία μέσα στην ταινία. Και αποτίει (περίπου, να είμαι ειλικρινής…) φόρο τιμής στο σινεμά του Λεόνε, μεταμορφούμενο σε σπαγγέτι γουέστερν που γεμίζει στυλ και χορογραφημένες εικόνες. Και σου φτιάχνει το κέφι.

Επειδή έχεις καντάρια αγάπης δηλαδή, όχι τίποτ’ άλλο..