19/6/14

Τα Δύο Πρόσωπα του Ιανουαρίου (2014) *

Από τον Ηλία Δημόπουλο

Σκηνοθεσία: Χοσεΐν Αμινί
Πρωταγωνιστούν: Βίγκο Μόρτενσεν, Κίρστεν Ντανστ, Όσκαρ Άϊζακ
96’, 2.35:1


Ο 48χρονος Ιρανός πίσω από δυνατές σεναριακές διασκευές (Jude, Wings of the Dove, αλλά και το προ τριετίας Drive), υπογράφει το σκηνοθετικό του ντεμπούτο σε βιβλίο της Πατρίτσια Χάϊσμιθ (Ο Ταλαντούχος Κος Ρίπλεϊ).
Και χωρίς περιστροφές -αλλά με αμέριστη συμπάθεια- να υπογράψω κι εγώ πως πρέπει να μείνει σεναριογράφος.

Να τεκμηριώσω: Τα βιβλία της Χάϊσμιθ είναι γεμάτα νουάρ νοσηρό κοσμοπολιτισμό και χαρακτήρες με subtext και διαστροφή. Χωρίς πολλές λέξεις θα τα συνόψιζα σαν ασκήσεις στο δισυπόστατο. Αυτό ο Μινγκέλα στον περίφημο κι εξαίσια ταλαντούχο Κο Ρίπλεϊ του το κατάλαβε και συνέλαβε το διαστημικό καστ εκείνης της ταινίας (που είναι ομολογουμένως dream team μια γενιάς) στις διαρκείς στιγμές που εκπέμπει αυτό το διφυές του «άλλο δείχνω κι άλλο είμαι».

Ο Χομινί δυστυχώς απαλλάσσει τους χαρακτήρες από αυτό το ίδιον – και το εντυπωσιακό σασπένς που εσωκλείει κάτι τέτοιο – κι ενώ η ιστορία φαίνεται γεμάτη από υπονοούμενα, ισοπεδώνεται από την ευθεία σκηνοθετική γραμμή. Ό,τι υποθάλπεται δεν (υπο)δηλώνεται, ό,τι φαντάζεσαι δεν υπάρχει, ότι βλέπεις, παίρνεις. Αν όμως η εξασκημένη σου φαντασιωτικότητα αποδέχεται την γείωση της καθημερινότητας, όπου και τα πράγματα δεν γεννούν απαραίτητα αυτό που ήλπισες, στο σινεμά τουλάχιστον ευελπιστείς  να δρέψεις δάφνες.

Κι έτσι δεν μένουν πολλά παραπάνω από το φιλότιμο των παρουσιών, της παλιομοδίτικης κι όχι ιδιαίτερα περιεκτικής ίντριγκας και του γεωγραφικού πλαισίου της Αθήνας και της Κωνσταντινούπολης των γυρισμάτων που δανείζουν έναν αναξιοποίητο (αλλά τουλάχιστον όχι φολκλορικό) αέρα.


Κι ενώ το ένοιωθες αδιαλείπτως, στην αφιέρωση των τίτλων τέλους στον εκλιπόντα, καταλαβαίνεις πόσο λείπει σήμερα από αυτό το σινεμά ο τόσο πρόωρα χαμένος Μινγκέλα.   

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου