19/6/14

Μαζί ... με το ζόρι (2014) *

Από τον Ιωάννη 'Moody' Λαζάρου


Σκηνοθεσία: Φρανκ Κοράσι
Πρωταγωνιστούν: Άνταμ Σάντλερ, Ντρου Μπάριμορ, Γουέντι ΜακΛέντον-Κόβεϊ.
1.85:1, 117’


Ως blended προσδιορίζεται μια οικογένεια της οποίας τα δύο γονεϊκά μέλη έχουν παιδιά από προηγούμενους γάμους και έχουν ενώσει τη σπορά τους. Στην περίπτωση μας, κανένας τους δεν επιθυμεί να ενωθούν οι δύο μονογονεϊκές οικογένειες (οι δυο τους γνωρίστηκαν σε ένα αποτυχημένο, από όλες τις απόψεις, ραντεβού στα τυφλά) αλλά σαν το σύμπαν να συνωμοτεί να έρθουν κοντά με το ζόρι -εύστοχος αυτή τη φορά, ο ελληνικός τίτλος.

Η εξέλιξη της περσόνας του Σάντλερ από έναν αδέξιο παλιμπαιδίζοντα τύπο σε αδέξιο μεσήλικα οικογενειάρχη συνεχίζεται εδώ, με όρους αμιγώς συντηρητικούς (η έννοια της οικογένειας –και μάλιστα, υποχρεωτικά, αυτής με δύο γονείς- μοιάζει καθαγιασμένη και αυτοσκοπός), χωρίς την προσδοκώμενη κωμική ανατρεπτικότητα, αλλά με ένα επίπεδο, ελάχιστα αστείο και χωρίς εκπλήξεις σενάριο, που βρίθει όμως όλων των στερεοτυπικών εικόνων για τους εφήβους και τα παιδιά, και μιας ενοχλητικά τουριστικής, «λευκής», ματιάς απέναντι στην αφρικάνικη πραγματικότητα.

Αυτό το τεχνητό και άχρωμο rom-com (που ξεχνά τάχιστα ορισμένους από τους δεύτερους ρόλους στην πορεία του) αποτυγχάνει τόσο ως κωμωδία (στο πρώτο μισό) όσο και ως ρομάντζο (στο δεύτερο μισό). Το γεγονός πως φέρνει κοντά δύο ηθοποιούς που είχαν ξανασυνεργαστεί στο «Ένας Τραγουδιστής για το Γάμο μου» με τον ίδιο σκηνοθέτη πριν μια δεκαπενταετία και στο «Κάθε φορά, Πρώτη φορά» εγγυάται μια κάποια χημεία μεταξύ τους, αλλά συνυπολογιζόμενων της διάχυτης κλισέ διεκπεραιωτικότητάς του εγχειρήματος και της αχρείαστα υπερβολικής διάρκειάς του, πλησίον των δύο ωρών, καθίσταται απαγορευτικό για να κερδίσει τη συμπάθειά μας.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου