Ο Κύκλος των Αναμνήσεων (2013) **

Από τον Ιωάννη 'Moody' Λαζάρου

Σκηνοθεσία: Τζόναθαν Τεμπλίτζκι

Πρωταγωνιστούν: Κόλιν Φερθ, Στέλαν Σκάρσγκαρντ, Νικόλ Κίντμαν

116’, 2.35:1

Αφού έχεις πολεμήσει, δεν είσαι ποτέ ξανά ο ίδιος άνθρωπος. Και στις (φαινομενικά) ειρηνικές περιόδους της ζωής σου παραμένεις στοιχειωμένος απ’ την απανθρωπιά που έζησες στο πετσί σου, δεν εμπιστεύεσαι εύκολα τους ανθρώπους, είσαι δέσμιος των εμμονών που σου καλλιέργησε ο πόλεμος και κουβαλάς μόνος τον (ακατανόητο για τους άλλους) σταυρό σου μέχρι το τέλος.

Ο Έρικ (χαρακτήρα τον οποίο ενσαρκώνει ο Κόλιν Φερθ με αξιομνημόνευτη ερμηνευτική στιβαρότητα) βρέθηκε στο Δεύτερο Παγκόσμιο να πολεμά με το μέρος των Συμμάχων εναντίον των Ιαπώνων στη Σιγκαπούρη, όταν πιάστηκε αιχμάλωτος και βασανίστηκε. Σαράντα χρόνια αργότερα και αφού οι Δυνάμεις του Άξονα ηττήθηκαν, μαθαίνει πως ο βασανιστής του ζει και είναι ξεναγός πια. Ο ίδιος θα έχει να επιλέξει μεταξύ εκδίκησης και συγχώρεσης.

Η ταινία ξεκινά σαν διακριτικό ρομάντζο τρένου (με αναφορά στη «Σύντομη Συνάντηση» του Λιν) το οποίο γοργά και κάπως άτεχνα μετατρέπεται σε ιστορικό δράμα μνήμης για τον τρόμο του πολέμου (με ακόμη πιο ευθεία αναφορά στη «Γέφυρα του Ποταμού Κβάι», πάλι του Λιν), επιχειρώντας να αναγάγει το ατομικό βίωμα στη συλλογική ευθύνη. 

Ο "Κύκλος" σκηνοθετείται μεν καλλιεπώς και με ευαισθησία, άνευρα δε, με σχετική αφηγηματική πλαδαρότητα και μια αμηχανία να φτάσει στη λύση του δράματος -που καταφανώς υποφέρει από διδακτισμό. Έτσι, στερείται του απαραίτητου σασπένς και μιας συναισθηματικής (όχι διανοητικοποιημένης) κορύφωσης που θα προσέδιδαν περισσότερη συγκινησιακή δύναμη στο έργο από την εκούσια ηθικοπλαστική συγκατάβαση που κυριαρχεί.