Το Κόλπο της Ζωής μας (Love Punch, 2013) 1/2

Από τον Ηλία Δημόπουλο

Σκηνοθεσία: Τζόελ Χόπκινς

Πρωταγωνιστούν: Έμα Τόμσον, Πιρς Μπρόσναν, Τίμοθι Σπολ, Σίλια Ίμρι

94’, 2.35:1

Χωρίς την παραμικρή διάθεση να προκαταληφθείς επιληπτικά από την έκπαγλης καλλονής ελληνική μετάφραση του τίτλου, μπαίνεις να δεις το Love Punch, αν μη τι άλλο, σαν μια ταινία που παίζει η Τόμσον κι ο Μπρόσναν (και ο Σπολ). Λες είναι και ρομαντική κομεντί ενός προτιμότερου target group – που προτιμά να μιλάει παρά να τεξτάρει. Λες την έκανε και ο χρονικογράφος της μέσης ηλικίας των παρηκμαζόντων σπουδαίων Τζόελ Χόπκινς, που έδωσε και το παραπάνω από συμπαθές Last Chance Harvey με τον Ντάστιν Χόφμαν και, ξανά, με την Τόμσον.

Και παίρνεις μια glossy εκδοχή Κωνσταντάρας-Κοντού από κείνα του Καραγιάννη-Καρατζόπουλου της δεκαετίας του ’70 με τον (μεγάλο, βέβαια) Κωνσταντάρα και τα βερνικωμένα του μαλλιά.

Μια ολοκληρωτική αποτυχία, ένα unfunny κράμα γιουροβιζιονικής γκλαμ κωμικής περιπέτειας που άλλοτε το Χόλιγουντ θα έφτιαχνε με τον Στιβ Μακουΐν και την Φέϊ Ντάναγουεϊ και θα το βλέπαμε στην αιωνιότητα.

Τούτο παίρνει ισχνές ενέσεις από τους κλασάτους πρωταγωνιστές που προσπαθούν με σχετική σοβαρότητα να γλυτώσουν το κομψευόμενα κωμικό απ’ το ασυλλόγιστα γελοίο. Τα λιγοστά γκαγκ είναι κατά βάση κλεμμένα (Italian Job, The Party), το χιούμορ χονδροειδές κι ούτε καν διάχυτο, το ζευγάρι δεν έχει το υλικό να φτιάξει μισή σκηνή να θυμάσαι.

Ο Χόπκινς απέχει από το χάρισμα της ελαφρής ρομαντικής περιπέτειας – όπως το χιτσκοκικό comic romance στο Κυνήγι του Κλέφτη, ας πούμε – κυρίως γιατί δεν γνωρίζει τα όρια των ειδών που πραγματεύεται. Και δεν έχει και την αυτογνωσία να κάνει πίσω στην φλύαρη σκηνοθεσία του να λάμψουν λίγο οι (τω πάλαι) λαμπεροί ηθοποιοί του.

Πώς το 'παμε; Βαρβάτη αποτυχία.