Nostromo Home Cinema 18

Η Επιλογή του Δεκαπενθημέρου:
Από τον Γιάννη Σμοΐλη 

Kάτω Από Το Δέρμα (Under The Skin, 2013) ****

Σκηνοθεσία: Jonathan Glazer

Πρωταγωνιστούν: Scarlett Jonansson, Jeremy McWilliams, Lynsey Taylor Mackay

108',  1.85 : 1

Ειπώθηκε για το "Κάτω Από Το Δέρμα" ότι είναι μια ταινία, ουσιαστικά, αδιάφορη για το κοινό της. Κι ο Glazer ένας ψυχρός, μισάνθρωπος σκηνοθέτης. Θα μπορούσε να βρει κανείς αλήθεια και στους δύο ισχυρισμούς. Βλέπεις η περιοχή στην οποία κατοικεί το "Κάτω Από Το Δέρμα" δεν είναι ένας τόπος ζεστός, ανθρώπινος, οικείος. Μόνο η εικόνα του, ξεγελάει προς στιγμή. Λίγη ώρα, όμως, να μείνεις εκεί μέσα και καταλαβαίνεις πως η Σκωτία που αναγνωρίζουν τα μάτια σου, οι δρόμοι, τα εμπορικά κέντρα και οι κάτοικοι, τυλίγονται σε μια αχλή ονείρου που τα αποσπά από την πραγματικότητα έτσι όπως έμαθες να την αναγνωρίζεις. Αυτές οι όψεις του καθημερινού που γνωρίζουν μια ανεπαίσθητη διαστρέβλωση, δεν προορίζονται για τη δική σου συνείδηση. Είναι ήδη περασμένες μέσα από τα φίλτρα μιας "εξωγήινης" αντίληψης. Αυτό και μόνο αρκεί για να σε αποξενώσει. Μπορεί όμως να κατηγορηθεί ο Glazer γι' αυτό, επειδή υπηρετεί πιστά την βασική του ιδέα; Η ταινία του είναι μια σπουδή στην αποξένωση και την απόσχιση, πώς θα μπορούσε να δοθεί αν όχι παγερά και απάνθρωπα;

Ο χαρακτήρας που υποδύεται η συγκλονιστική Johansson, μπορεί να είναι ένας εξωγήινος που μελετά το είδος μας, ποιος ξέρει για ποιον σκοπό, μπορεί να είναι και το σύμβολο της αλλοτρίωσης στην πιο αφηρημένη και γενική μορφή του. Κάτω από το δέρμα της ταινίας, κοχλάζει ένα πλήθος από σημεία προς αποκρυπτογράφηση. Η γυναικεία σεξουαλικότητα, για παράδειγμα, αντιμετωπίζεται σαν ένας θανάσιμος μαγνήτης. Τα αρσενικά παρασύρονται εκμαυλισμένα στο θάνατό τους και βυθίζονται, χωρίς αντίσταση, σ' ένα υγρό που θα μπορούσε να αντανακλά την υποσυνείδητα ποθούμενη επιστροφή στη μήτρα. Στις επαναλαμβανόμενες αυτές τελετουργίες, ο Glazer προκύπτει πιο κρυπτικός κι από την ηρωίδα του. Αφαιρετικός, ευφάνταστος στις εικαστικές του συνθέσεις και με μια έξοχη διαχείριση της εκκρεμότητας (δηλαδή του σασπένς), συχνά προσεγγίζει την αισθητική μιας καλλιτεχνικής ταινίας τρόμου. Όσοι ενοχλούνται από τη ματιά του, δε μπορούν να αμφισβητήσουν την ιδιαίτερότητα της τελευταίας ή το ταλέντο του στην αποδόμηση της παραδοσιακής αφήγησης. Οι ενστάσεις τους, πιθανολογώ ότι είναι ηθικής φύσεως. Του καταλογίζουν δηλαδή το ότι νιώθει απελευθερωμένος από την υποχρέωση να δώσει απαντήσεις.

Δεν είναι κανείς υποχρεωμένος να λατρέψει μια ταινία που περιφρονεί τόσο ξεκάθαρα τις -τόσο ανθρώπινες σε τελική ανάλυση- προσδοκίες του απ' το σινεμά. Το "Κάτω Από Το Δέρμα" δύσκολα το αποδέχεσαι και ακόμα πιο δύσκολα το νιώθεις όσο χρειάζεται "δικό σου" για να μπορέσεις να το αντιμετωπίσεις συναισθηματικά. Είναι ένα έργο εγκεφαλικό, ανεξιχνίαστο και περίκλειστο στον εαυτό του, σε σημείο απόλυτης μοναξιάς. Δεν απλώνει γέφυρες, δεν επιδιώκει την επικοινωνία. Αντίθετα, προϋπόθεση για την απόλαυση του είναι το να παραιτηθείς, εξαρχής, από την προσπάθεια να το κατανοήσεις χρησιμοποιώντας τους παραδοσιακούς τρόπους ερμηνείας. Αν αποδεχθείς την ερμητικότητά του, όμως, κι αν αφεθείς σαν τους, επί της οθόνης, παράτολμους, σαγηνευμένους άνδρες -που ακολουθώντας τη Johansson αδιαφορούν για τον επικείμενο χαμό τους- να "κατέβεις" στα βάθη του, είναι πιθανό να σου χαρίσει ένα από αυτά τα βιώματα, τα τόσο έντονα, που, περιφρονώντας τις λέξεις (αφού δεν τις έχουν ανάγκη), συντελούνται συνήθως μέσα στη σιωπή. 

Κυκλοφορούν ακόμη:

Από τον Χρήστο Ζαφειριάδη

The Kings of Summer (2013) ***

Στην αιώνια μάχη για την κατάκτηση του χάσματος μεταξύ των γενεών, κάποιοι βγαίνουν χαμένοι και κάποιοι κερδισμένοι. Πάντοτε όμως οι νεότεροι είναι και οι πιο θαρραλέοι, έχοντας μάλλον περιορισμένη την αίσθηση του κινδύνου και περισσότερο εμφανή την ανάγκη τους για διαφυγή. Στο Kings of Summer του Τζόρνταν Βογκτ Ρόμπερτς, τρεις έφηβοι φίλοι αποφασίζουν να εγκατασταθούν μόνιμα σε ένα αρκετά φιλόξενο δάσος, μακριά από τις έννοιες, τις φιλονικίες αλλά και την επανάπαυση της οικογενειακής θαλπωρής. Το όνειρο της ανεξάρτητης επιβίωσης ζωντανεύει, την ίδια στιγμή που η αγωνία όσων έμειναν πίσω γιγαντώνεται. Έως την στιγμή της ανάληψης των ευθυνών και της συνειδητοποίησης ότι η ενηλικίωση δεν είναι θέμα χωροχρόνου αλλά εμπειριών που μας χαρίζει απλόχερα η ζωή, όχι αυτή που ονειρευόμαστε αλλά αυτή που διεκδικούμε και τελικά έχουμε.

300: Rise of an Empire (300 - Η Άνοδος της Αυτοκρατορίας, 2014) *1/2

Θα πρέπει να είσαι αφελής αν περιμένεις σε ταινίες σαν τους (λιγότερο εντυπωσιακούς από την πρώτη φορά) “300” να συναντήσεις τα γεγονότα και τις ακρίβειες του παρελθόντος και των «μύθων» που διέπουν μια ιστορία σαν κι αυτή. Θα πρέπει να είσαι αφελής αν περιμένεις να συναντήσεις έννοιες όπως η αρετή, η δημοκρατία και ο πολιτισμός να βασιλεύουν μέσα στα σπλάχνα των ανδρών (γνωρίζοντας πάντα ότι εκείνοι οι άνθρωποι έζησαν και πέθαναν για τα ιδανικά αυτά). Αυτό που μπορείς να περιμένεις είναι μια πολεμοχαρή διάθεση αρματωμένων ναυάρχων, να συγκρούονται βίαια στα νερά της Σαλαμίνας χωρίς έλεος και χωρίς σταματημό, σε μια ταινία που χρησιμοποιεί την εμπορική επιτυχία των 300 του Λεωνίδα για να αρμέξει ό,τι απέμεινε από την πρώτη φουρνιά θαυμαστών των Snyder και Miller. Με την υπέροχη Eva Green στο ρόλο της Αρτεμισίας να χτίζει τον δικό της (γυμνόστηθο) μύθο.

Un Cuento Chino (Η Αγελάδα που έπεσε από τον Ουρανό, 2011)  ***1/2 

Βασισμένη σε ένα παράδοξο αληθινό περιστατικό, η ταινία του Μπορενζτάιν παίρνει έναν καλόκαρδο αλλά άτυχο Κινέζο και τον φέρνει στην πόρτα ενός μοναχικού Αργεντινού, χωρίς όμως οι δύο πρωταγωνιστές να γνωρίζουν τον πραγματικό λόγο αυτής της συνεύρεσης. Και τότε γεννάται μια ιστορία σαν και τούτο εδώ το μικρό παραμύθι, το οποίο τη ζωή δεν έχει σκοπό να την αλλάξει, καταγράφει όμως μερικές από τις πιο αδυσώπητες αλήθειες και τις σερβίρει σαν αχνιστό κινέζικο στο πιάτο. Ένα παραμύθι κωμικά πρωτότυπο και συναισθηματικά έντιμο, λουσμένο στη ζεστασιά της Λατινικής Αμερικής και των ανθρώπων που έχασαν τον δρόμο τους αλλά κατάφεραν και κράτησαν την πίστη τους σφιχτά στα δυο τους χέρια. Ένα παραμύθι το οποίο ποντάρει στην εξωστρέφεια των συναισθημάτων και στην αλήθεια των ανθρώπων της διπλανής πόρτας, ακτινοβολώντας τον οπτιμισμό και την ευφορία που οφείλει μια τέτοια ταινία στο κοινό της.

Dog Soldiers (2002) ***

Το Dog Soldiers είναι μια ταινία που μπορείς να απολαύσεις κάτω από το πλήρες φως της πανσελήνου. Μια ταινία που μπορεί να στερείται σεναριακής πρωτοτυπίας και χαρισματικής σκηνοθεσίας, διαθέτει όμως την σπάνια αρετή της ειλικρίνειας. Ειλικρίνεια που πηγάζει από τις προθέσεις του σκηνοθέτη Neil Marshall και αντανακλάται στους αιμοβόρους τριχωτούς λυκάνθρωπους, στους απομονωμένους στην  εγκαταλελειμμένη κατοικία  επιζώντες στρατιώτες, στα διασκορπισμένα εντόσθια, στο αστείρευτο ιρλανδικό χιούμορ και τον ασταμάτητο ρυθμό της ιστορίας που σε πιάνει από τα μούτρα και δεν σε αφήνει μέχρι να πέσουν οι αιματοβαμμένοι τίτλοι τέλους της. Μια ειλικρίνεια η οποία συναντάει το απενοχοποιημένο κοινό της την στιγμή της μεταμεσονύχτιας προβολής, αποδεικνύοντας τελικά ότι για να κάνεις μια καλή ταινία χρειάζεται απλά να πιστεύεις σε αυτήν.