Marina (2013) **1/2

Από τον Ηλία Δημόπουλο

Σκηνοθεσία: Στίν Κόνινξ

Πρωταγωνιστούν: Λουΐτζι Λο Κάσιο, Κριστιάαν Καμπάνια, Ντονατέλα Φινοκιάρο, Έβελιν Μπόσμανς

118’, 2.35:1 

Η «Μαρίνα» έρχεται από μια εποχή κινηματογράφου που έλεγες είχε εκπνεύσει τουλάχιστον 20 χρόνια πριν. Πιο παραδοσιακό κι απ’ τα γεμιστά, ενίοτε εξ’ ίσου εύγευστο κιόλας, το έργο του Κόνινξ μοιάζει σχεδόν πεισματάρικα να αρνείται ό,τι συμβαίνει στην κινηματογραφική αφήγηση πεντέξι δεκαετίες τώρα. Τουτέστιν όλα είναι γραμμικά ενώ και καθαυτές οι σκηνές στήνονται και διεκπεραιώνονται σε πλήρη ανακούφιση από την έννοια του κινηματογραφικού κάδρου ή της πιο μοντέρνας αίσθησης μιας εξιστόρησης με εντάσεις, ελλείψεις και αναπάντητα.

Αντίθετα, τούτο δω μοιάζει με επαρκή τηλεόραση, επίσης τουλάχιστον δέκα χρόνων πριν, δεν ανησυχείς ποτέ πραγματικά πως κάτι δεν θα έχει την παιανιζόμενη έκβαση. Εντούτοις, για παλαιότερους σινεφίλ, η «Μαρίνα» επιχειρεί να παίξει στην περιοχή της πιο μυθιστορηματικής αντίληψης του σινεμά, εκεί που η χαρακτηροκεντρική saga συνεπάγεται αιτιοκρατικά πως κάθε τι προοιωνίζεται και ακολουθείται απ’ αυτό που λογικά περιμένεις.

Ενδεχόμενα βαρετό αυτό για κάποιους βέβαια, όμως εν τέλει του αναγνωρίζεις πως το ύφος αυτό υπηρετείται ορθά, ο κεντρικός χαρακτήρας εξελίσσεται καθαρά εμπρός σου, αυτός του πατέρα έχει μια κουρδισμένη ερμηνεία απ’ τον Λο Κάσιο που το διασώζει και καταλήγεις, παραδοσιακά κι ωραία, να έχεις χωθεί κι εσύ στην ιστορία μετά από τα, αρκετά είναι αλήθεια, λεπτά της. Και μένεις ευχαριστημένος μάλλον – αν και οι περισσότεροι εκτιμώ θα ‘θελαν το κινηματογραφικό τους διαιτολόγιο να περιείχε και κάτι ακόμα για μετά.

Όπως με τα γεμιστά.