7/7/14

Nostromo Home Cinema 17

Η Επιλογή του Δεκαπενθημέρου:
Από τον Χρήστο Ζαφειριάδη 

Μόνο Οι Εραστές Μένουν Ζωντανοί (Only Lovers Left Alive, 2013) *****

Σκηνοθεσία: Τζιμ Τζάρμους
Πρωταγωνιστούν: Τομ Χίντλεστον, Τίλντα Σουίντον, Μια Βασισκόβσκα, Τζον Χαρτ, Άντον Γιέλτσιν, Τζέφρι Ράιτ
123’, 1.85 : 1


Επάνω στις ουλές που αφήνει στο σώμα μας ο χρόνος, στα σημάδια εκείνα που δεν μπορείς ποτέ να αφαιρέσεις, διαγράφονται όλα τα χαρακτηριστικά μας. Πρέπει όμως να κοιτάξεις πέρα από το χρώμα και το σχήμα τους για να μπορέσεις να αναγνωρίσεις έστω κάποια από αυτά και στη συνέχεια να συνειδητοποιήσεις ότι μέσα τους παραμένουν ζωντανά τα συναισθήματα, τα πάθη και οι αναμνήσεις,  θυμίζοντας για πάντα τις στιγμές που σε έκαναν να νιώθεις ζωντανός. Οι Εραστές του Τζάρμους, μοιάζουν σαν μια νεκρώσιμη και εύθραυστη στιγμή από τη ζωή του Αδάμ και της Εύας, δύο πλάσματα της νύχτας δεσμευμένα με την αθανασία και καταδικασμένα να δέχονται αβίαστα τα κύματα του χρόνου, ιχνογραφώντας τη σιωπηλή πορεία τους μέσα στο σκοτάδι και σημαδεύοντας παράλληλα, ένα ακόμα κομμάτι του κορμιού τους. Άλλωστε χωρίς σημάδια, δεν υπάρχει ανάμνηση και χωρίς ανάμνηση δεν θα μπορούσε ποτέ να υπάρξει ζωή.


Οι Εραστές  φυσικά, δεν είναι μια ταινία για αδηφάγα και αιμοδιψή πλάσματα, ούτε για τον τρόπο που επιβιώνουν μέσα στους αιώνες. Οι Εραστές είναι μια ταινία για την καλλιέργεια της ευγένειας και του σεβασμού μέσα στη φιλία, για το φόβο των φαντασιώσεών μας (που αρνούμαστε να εκπληρώσουμε), για την ομορφιά και την αναγκαιότητα της αγάπης που όταν ανθίσει μια φορά δε λέει ποτέ να μαραθεί. Κάτω από  το λιγοστό φως του φεγγαριού και την ευαίσθητη τρυφηλότητα της νύχτας, οι Εραστές γίνονται μία ταινία που καρδιοχτυπά, αντανακλώντας την ομορφιά δύο ψυχών που μέσα στην ερημιά των αιώνων, χάθηκαν για να βρεθούν ξανά αγκαλιασμένοι, αρνούμενοι να υποκύψουν στο χάος της εποχής που χτίσαμε και αναπόδραστα τους περιβάλλει.


Μέσα σε μια ψυχεδελίζουσα και μυστηριακή ατμόσφαιρα κινηματογραφικής γοητείας, οι Εραστές ευωδιάζουν και φιλοσοφούν (υπόγεια, ανέμελα, περήφανα) για τη νίκη του έρωτα απέναντι στο χρόνο, προσκαλώντας να ζήσουμε (αβίαστα, κι εμείς) τη στιγμή της ψυχικής μας αθανασίας, να ξεδιπλώσουμε και να εξερευνήσουμε τις φαντασιώσεις μας που ίσως σε μια ονειρική στιγμή, καταφέρουμε να τις ενώσουμε. Μας προσκαλούν να πιαστούμε χέρι-χέρι και να αισθανθούμε την ηχώ του σεληνόφωτος, να αγκαλιαστούμε και να χορέψουμε γυμνοί κάτω απ’ τους καπνούς και τις αναθυμιάσεις της ατέρμονης μοναξιάς μας, προτού ο χρόνος που μας δόθηκε εξαντληθεί χωρίς επιστροφή, προτού να φτάσουμε στο τέλος και νιώσουμε την άμμο στον πάτο της κλεψύδρας.

Κυκλοφορούν επίσης:
Από τον Γιάννη Σμοΐλη

Byzantium (2013) ***1/2


Η επιστροφή του Neil Jordan στο βαμπιρικό genre, γίνεται με τους όρους ενός μελαγχολικού, υπόγειου δράματος, χαμένης ταυτότητας και αποδοχής του θανάτου, που είναι όλο ατμόσφαιρα. Και τι ατμόσφαιρα! Νυχτερινή κινηματογράφηση, νέον αντανακλάσεις, λυρισμός του περιθωρίου, περιρρέουσα θλίψη και δυο θηλυκοί βρικόλακες που θα μπορούσαν να αποτελούν και σύμβολα μιας ιδιότυπης φεμινιστικής επανάστασης. Με την μπαρόκ επιβλητικότητα του θρυλικού «Interview With The Vampire» να δίνει τη θέση της σε μια πιο μινιμαλιστική προσέγγιση που θυμίζει περισσότερο τη «Mona Lisa», ο νέος αυτός εναγκαλισμός του Jordan στα απέθαντα, μοναχικά πλάσματα, έχει τη σφραγίδα ενός αιώνιου καλλιτέχνη, που κι αυτός, όπως κι οι ήρωές του, παλεύει με το χρόνο. Και βγαίνει νικητής.

True Grit (2010) ***1/2


Σοβαρότερο του αναμενόμενου, γουέστερν, με τον χαρακτηριστικό σαρκασμό των τρομερών αδελφών να απουσιάζει παντελώς, το True Grit,είναι το κοενικό Unforgiven. Με τον σπουδαίο Jeff Bridges στο ρόλο ενός παρηκμασμένου σερίφη που αναλαμβάνει να βοηθήσει ένα 14χρονο κορίτσι να βρει τον δολοφόνο του πατέρα του, αυτό εδώ το σκοτεινό, ιδιαίτερο φιλμ (remake της ταινίας του 1969 που χάρισε στον John Wayne το πρώτο του Όσκαρ), ενδέχεται να απογοητεύσει όσους έχουν λατρέψει τους Κοέν για τα περίπλοκα σενάρια και τις ευφάνταστες σκηνοθεσίες τους. Σηματοδοτεί όμως μια νέα φάση στην καριέρα των μεγάλων κινηματογραφιστών, όπου η φανταχτερή επιφάνεια παραμερίζεται για χάρη της ουσίας και –ακόμα κι όταν δίνει την αίσθηση μιας διεκπεραιωτικής δουλειάς- παραμένει ενδεικτικό της όψιμης, δημιουργικής ωριμότητάς τους. 

Don Jon (2013) ***


Ανώτερος των προσδοκιών αποδεικνύεται ο Joseph Gordon- Levitt στην πρώτη του σκηνοθετική προσπάθεια, μια αναπάντεχη ρομαντική κομεντί που έχει και δυο σημαντικά λογάκια να πει για τα φύλα και τις ψευδαισθήσεις που μεγαλώνουν την μεταξύ τους απόσταση. Ο ίδιος, στον πρωταγωνιστικό ρόλο, ενσαρκώνει έναν ματαιόδοξο twenty-something τύπο, που απολαμβάνει πιο πολύ να παρακολουθεί πορνό στο ίντερνετ, παρά να κάνει σεξ με αληθινές γυναίκες. Μόνο που ο δικός του «εγωισμός» δεν είναι περισσότερο απαράδεκτος απ’ τον αντίστοιχο, φαντασμένης νεανίδος (ιδανική ο Johansson στο ρόλο) που, μπουκωμένη απ’ τα πολλά αισθηματικά παραμυθάκια που την ταΐζει το σινεμά, νομίζει ότι οι άντρες δεν έχουν άλλο σκοπό στη ζωή απ’ το να ικανοποιούν κάθε γυναικεία απαίτηση, κι όλο αυτό το αποκαλεί «ρομαντισμό». Με έναν εξαίσιο, κωμικό ρυθμό και μια, απολύτως κατάλληλη, new age γουντιαλενική ειρωνεία, το Don Jon είναι ένα αξιοπρεπέστατο ντεμπούτο. Μακάρι να υπάρξει και η αντίστοιχη συνέχεια.


Venus In Fur (2013) **1/2


Ο Polanski πιάνει στα χέρια του τον Masoch κι εκεί που θα περίμενε κανείς να μεγαλουργήσει, με μια τέτοια πρώτη ύλη, τόσο συγγενική στους δικούς του προβληματισμούς, αντ’ αυτού παραδίδει ένα προβλέψιμο έργο, χωρίς ιδιαίτερη σκηνοθετική τόλμη, που όλη του τη φλόγα την αντλεί από το πρωτότυπο κείμενο. Τίποτα το πρωτοποριακό, πέρα από μια πιστή κινηματογραφική μεταφορά του θεατρικού έργου που ο David Ives εμπνεύστηκε, διαβάζοντας το εμβληματικό βιβλίο του Leopold Von SacherMasoch. Όλα είναι εδώ, οι ανατρεπτικοί νόμοι της σεξουαλικότητας, τα παιχνίδια εξουσίας, η πολιτική, οι τεταμένες σχέσεις του καλλιτέχνη με το δημιούργημά του, ένα πράγμα λείπει μόνο: ο Polanski που λατρεύουμε, αυτός που ήξερε να υποβάλλει μέσω της κινηματογραφικής γλώσσας των εικόνων, ό,τι ο θεατρικός λόγος αναπτύσσει πάντα, με λέξεις και έννοιες.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου