Ένας Πύργος στην Ιταλία (2013) *1/2

Από τον Ηλία Δημόπουλο

Σκηνοθεσία: Βαλέρια Μπρούνι Τεντέσκι

Πρωταγωνιστούν: Βαλέρια Μπρούνι Τεντέσκι, Λουΐ Γκαρέλ, Φιλίπο Τίμι, Ζαβιέ Μπουβουά, Μαρίζα Μπρούνι Τεντέσκι

104’

Η Τεντέσκι είναι μια καλλιτέχνις με τόσο έντονη την επιρροή του ευρωπαϊκού σινεμά του ’70 που τελικά περίμενες μια ταινία σαν τον Πύργο. Ένα περίεργο, άλλοτε υστερικό, άλλοτε απλώς αλλόκοτο, εντελώς άνισο σε όλα του φιλμ, που κρατά στεντόρειους βισκοντικούς απόηχους στο θέμα του (ο ξεπεσμός μια οικογένειας μεγαλοαστών) και μια μοντέρνα (με όρους του ‘70 πάντα) προβληματική πάνω στην γυναικεία ψυχοσύνθεση και τις ανθρώπινες σχέσεις.

Στο πρώτο μισό του η ανισότητα δεν είναι απλώς ενοχλητική είναι και ανασχετική ως προς το παιχνίδι της συμπάθειας προς τους χαρακτήρες που ολοφάνερα πασχίζουν γι΄αυτήν από μέρους του θεατή. Πρόκειται ωστόσο για ένα ατυχές δραματουργικό παιχνίδι αφού είναι τέτοιος ο αυτισμός και η περιαυτολογία των χαρακτήρων που σου δίνουν την εντύπωση πως όλο αυτό το γαϊτανάκι συμβάντων δεν έχει άλλη κατεύθυνση από αυτήν του ξεμπροστιάσματος και της συμπεριφοριολογικής εκτόνωσης.

Στη συνέχεια εντούτοις το πράγμα μοιάζει να αποκτά μια κάποια κατευθυντικότητα όχι τόσο γιατί δραματουργικά ή σκηνοθετικά είναι καλοστημένο, όσο γιατί η αγωνιώδης κι ενίοτε χαρισματική παρουσία της Τεντέσκι σε φλερτάρει να ενδιαφερθείς για μια 45άρα που τα ‘χει κάνει σαλάτα ανάμεσα στον για πάντα χαμένο μεγαλοαστισμό της, την υπορρέουσα αμορφωσιά των προκαταλήψεων της και της μπουρζουάδικης, αλλά όχι λιγότερο πραγματικής,  ανάγκης της για μητρότητα.

Η θρησκεία, η αρρώστια, το ταξικό χάσμα, η οικογένεια και η επεισοδιακή θρησκοληψία μιας συγκεκριμένης Ιταλίας συνωθούνται επιπόλαια σ’ ένα ελαφρώς άτεχνο φιλμ που περισώζεται από την πρωταγωνίστριά του και το υποκριτικό της θάρρος να αναμετρηθεί με ανθρώπινες δυστοκίες που δεν έχεις παρά να αναγνωρίσεις και ίσως να συμπάσχεις.

Αλλά, δυστυχώς, η προσπάθειά της πάει στον βρόντο.