The Equalizer (2014) **1/2

Από τον Ηλία Δημόπουλο

Σκηνοθεσία: Αντουάν Φουκόα

Πρωταγωνιστούν: Ντενζέλ Ουόσινγκτον, Μάρτον Τσόκας, Κλόε Γκρέϊς Μόρετζ, Μπιλ Πούλμαν, Μελίσα Λίο

131’, 2.35:1

Είναι τόσο ελπιδοφόρο το Equalizer στην αρχή του που χαμογελάς μέσα σου για κείνη την 13 χρόνια ανεκπλήρωτη προσδοκία που είχε αφήσει το ευτυχές Training Day. Έχει έναν ήρωα μόνο και μονάχο, που στο κλινικά ήσυχο σπίτι του πλένει ένα πιάτο, ένα πηρούνι, ένα ποτήρι και στάζει μια σταγόνα στο νεροχύτη. Έχει στυλιζάρισμα που τρέχει απ’ τα μπατζάκια αλλά και στυλ που χαρίζει σε κοιτάσματα η ηγεμονική και των πάντων συνδετική παρουσία του Ουόσινγκτον. Έχει μια ηρεμία και μια ευκρίνεια στο χτίσμο της πλοκής του, που ισορροπεί την α λα Ghost Dog μαγκιά ενός αστού σαμουράϊ, με την πριγκιπική α λα Αμερικάνος μελαγχολία ενός χαρακτήρα με τόσο γεμάτο παρελθόν που δεν χρειάζεται να το αναδιφήσεις, αρκεί το πώς τροχοδρομεί κάθε του πράξη στον ενεστώτα.

Το πράγμα δεν κατακρημνίζεται από τη μέση και μετά. Απλώς φεύγει το στυλ από το στυλιζάρισμα, συγκεκριμενοποιούνται όσα μπορεί να προτιμούσες αδιευκρίνιστα και το έργο αποκτά μια διεύθυνση που το ριζώνει σε ένα revenge flic, μια ιστορία χορταστικής εκδίκησης, οπωσδήποτε διασκεδαστικής αιματοχυσίας και άλλοθι το στήσιμο ενός μοτίβου Κώδικα και ηθικής αποκατάστασης μέσω μιας περίπου αδιαπραγμάτευτης αυτοδικίας.

Κι αυτό που είχε ξεκινήσει σαν μια μικρή και δυνάμει τέλεια αμερικάνικη ιστορία, καταλήγει σ’ ένα απολαυστικά ασήμαντο graphic novel σινεμά που στόχευσε ψηλά κι έμεινε στα ψιλά.